α:

Το βασικό επιτόκιο χρησιμοποιείται ως δείκτης για τα επιτόκια που προσφέρονται στα καταναλωτικά και δανειακά προϊόντα. Όταν οι κρατικές κεντρικές τράπεζες αγοράζουν τίτλους πίσω από ιδιωτικές τράπεζες σε αντάλλαγμα μετρητών, χρησιμοποιείται το επιτόκιο repo. Το "repo" είναι μια συντομευμένη μορφή του όρου "ανάκτηση" και υποδηλώνει την επαναγορά τίτλων από την κυβέρνηση που τα πώλησε προηγουμένως. Το σύστημα επιτοκίων repo επιτρέπει στις κυβερνήσεις να ελέγχουν τις προσφορές χρήματος στις οικονομίες αυξάνοντας ή μειώνοντας τα διαθέσιμα κεφάλαια. Οι βασικές τιμές και τα επιτόκια συμφωνιών επαναγοράς καθορίζονται από τις κεντρικές τράπεζες.

Οι υποθήκες, οι πιστωτικές κάρτες και τα άλλα επιτόκια καταναλωτικών δανείων υπολογίζονται βάσει του βασικού επιτοκίου. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, το ποσοστό αυτό είναι το ίδιο για όλα τα κράτη και ισχύει για όλα τα καταναλωτικά δάνεια που προσφέρουν ιδιωτικές τράπεζες. Τα τραπεζικά ιδρύματα προσθέτουν περιθώρια κέρδους στο βασικό επιτόκιο για τον προσδιορισμό των πραγματικών επιτοκίων που χρεώνουν οι πελάτες για τα δάνεια. Μείωση του βασικού επιτοκίου ενθαρρύνει περισσότερους καταναλωτές να δανειστούν χρήματα καθιστώντας τους δανεισμούς φθηνότερους. Ωστόσο, η αύξηση του επιτοκίου αυξάνει το κόστος των καταναλωτικών δανείων, εκτός εάν οι τράπεζες μειώσουν αρκετά τα περιθώρια κέρδους τους για να καλύψουν τη διαφορά. Για παράδειγμα, ένα δάνειο με βασικό επιτόκιο 2,5% και περιθώριο κέρδους 2,5% θα είχε συνολικό επιτόκιο 5% για τον καταναλωτή. Εάν το βασικό επιτόκιο μειωθεί στο 1,5%, αλλά το περιθώριο κέρδους παραμένει το ίδιο, το συνολικό επιτόκιο μειώνεται στο 4%.

Μείωση των επιτοκίων repo ενθαρρύνει τις τράπεζες να πωλούν τίτλους πίσω στην κυβέρνηση έναντι μετρητών. Αυτό αυξάνει την προσφορά χρήματος που διατίθεται στη γενική οικονομία. Με την αύξηση των επιτοκίων repo, οι κεντρικές τράπεζες ενδέχεται να μειώσουν την προσφορά χρήματος, αποθαρρύνοντας τις τράπεζες να μεταπωλήσουν τους τίτλους αυτούς.