α:

Όσοι αντιτίθενται σε μια προοδευτική φορολογική ιεραρχία είναι πιθανόν αυτοί που πληρώνουν περισσότερους φόρους όταν υπάρχει τέτοια πολιτική. Μια προοδευτική φορολογική πολιτική απαιτεί από άτομα με υψηλότερα εισοδήματα και περιουσιακά στοιχεία να πληρώνουν φόρους με ρυθμό υψηλότερο από εκείνους με χαμηλότερα εισοδήματα. Είναι δίκαιο να πούμε ότι εκείνοι που είναι πλουσιότεροι και με υψηλότερα εισοδήματα αντιτίθενται σε μια τέτοια πολιτική, αλλά αυτό δεν συμβαίνει πάντα.

Υπάρχουν πολλά επιχειρήματα κατά μιας τέτοιας πολιτικής. Το ένα είναι ότι χωρίζει τους ανθρώπους σε κατηγορίες που τους καθιστούν άνισους. Θεωρείται επίσης ως ένας άνισος τρόπος να εκπροσωπείται ένας πολίτης ενός έθνους. Πολύ λίγοι άνθρωποι είναι εξαιρετικά πλούσιοι και η πλειοψηφία των ανθρώπων που έχουν την εξουσία να βάζουν εκπροσώπους στην κυβέρνηση είναι στη μεσαία τάξη ή χαμηλότερες οικονομικές θέσεις. Οι πλούσιοι πληρώνουν πολύ από την άποψη των χρημάτων που πηγαίνουν να τρέξουν την κυβέρνηση, αλλά έχουν πολύ λίγα λόγια επειδή υπάρχουν τόσο λίγοι από αυτούς που βάζουν αντιπροσώπους στο Κογκρέσο ή το σώμα κυβέρνησης που θέτει πολιτική στην αντίστοιχη χώρα τους.

Μια προοδευτική φορολογική ιεραρχία ακούγεται σαν να μπορεί να σώσει τα φτωχότερα χρήματα από την αρχή, αφού δεν πληρώνουν σχεδόν τόσο πολύ στους φόρους. Ωστόσο, οι αντίπαλοι υποστηρίζουν ότι το αντίθετο είναι συχνά αληθινό και οι προοδευτικοί φόροι οδηγούν σε άτομα που εξοικονομούν λιγότερα χρήματα. Όπως και κάθε πολιτική στην κυβέρνηση που επηρεάζει τη δημοσιονομική πολιτική, οι φόροι είναι πολύπλοκοι και ποτέ δεν είναι ασπρόμαυροι. Πλουσιότεροι ιδιώτες βρίσκουν τρόπους να αποφύγουν να πληρώσουν περισσότερα από όσα προβλέπει η κυβέρνηση, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει σε λιγότερα χρήματα που πηγαίνουν προς σχέδια βελτίωσης της χώρας.