α:

Το ανθρώπινο κεφάλαιο είναι ένας χαλαρός όρος που αναφέρεται στη γνώση, την εμπειρία και τις δεξιότητες ενός υπαλλήλου. Η θεωρία του ανθρώπινου κεφαλαίου είναι σχετικά νέα στις οικονομικές και οικονομικές επιστήμες. Αναφέρει ότι οι επιχειρήσεις έχουν κίνητρο να αναζητήσουν παραγωγικό ανθρώπινο κεφάλαιο και να προσθέσουν στο ανθρώπινο κεφάλαιο τους υφιστάμενους υπαλλήλους τους. Με άλλο τρόπο, το ανθρώπινο κεφάλαιο είναι η έννοια που αναγνωρίζει το εργατικό κεφάλαιο δεν είναι ομοιογενές.

Στη δεκαετία του '60, οι οικονομολόγοι Gary Becker και Theodore Schultz επεσήμαναν ότι η εκπαίδευση και η κατάρτιση ήταν επενδύσεις που θα μπορούσαν να αυξήσουν την παραγωγικότητα. Καθώς ο κόσμος συσσώρευε ολοένα και περισσότερα φυσικά κεφάλαια, το κόστος ευκαιρίας της μετάβασης στο σχολείο μειώθηκε. Η εκπαίδευση έγινε όλο και πιο σημαντική συνιστώσα του εργατικού δυναμικού. Ο όρος υιοθετήθηκε επίσης από την εταιρική χρηματοδότηση και έγινε μέρος του πνευματικού κεφαλαίου.

Τα πνευματικά και ανθρώπινα κεφάλαια αντιμετωπίζονται ως ανανεώσιμες πηγές παραγωγικότητας. Οι οργανισμοί προσπαθούν να καλλιεργήσουν αυτές τις πηγές, ελπίζοντας για πρόσθετη καινοτομία ή δημιουργικότητα. Μερικές φορές, ένα επιχειρησιακό πρόβλημα απαιτεί κάτι περισσότερο από νέες μηχανές ή περισσότερα χρήματα.

Το πιθανό μειονέκτημα της εξάρτησης πάρα πολύ από το ανθρώπινο κεφάλαιο είναι ότι είναι φορητό. Το ανθρώπινο κεφάλαιο ανήκει πάντα στον εργαζόμενο, ποτέ στον εργοδότη. Σε αντίθεση με τον εξοπλισμό διαρθρωτικού κεφαλαίου, ένας ανθρώπινος υπάλληλος μπορεί να εγκαταλείψει έναν οργανισμό. Οι περισσότεροι οργανισμοί λαμβάνουν μέτρα για να στηρίξουν τους πιο χρήσιμους υπαλλήλους τους για να τους εμποδίσουν να φύγουν για άλλες επιχειρήσεις.

Όλοι οι οικονομολόγοι δεν συμφώνησαν ότι το ανθρώπινο κεφάλαιο αυξάνει άμεσα την παραγωγικότητα. Το 1976, ο οικονομολόγος του Χάρβαρντ, Richard Freeman, πίστευε ότι το ανθρώπινο κεφάλαιο ενεργούσε μόνο ως σήμα για το ταλέντο και την ικανότητα. η πραγματική παραγωγικότητα ήρθε αργότερα μέσω εκπαίδευσης, κινήτρων και εξοπλισμού κεφαλαίου. Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το ανθρώπινο κεφάλαιο δεν πρέπει να θεωρείται παράγοντας παραγωγής.