Η βέλτιστη ηλικία για την αγορά της ασφάλισης ζωής είναι τεχνικά σωστή μετά τη γέννηση. Η ασφάλιση ζωής είναι ηλικιωμένη, πράγμα που σημαίνει ότι κάθε χρόνο περνάει, μια πολιτική γίνεται πιο δαπανηρή. Υπάρχουν επιχειρήματα υπέρ και κατά ενός γονέα ή σχετικής αγοράς ασφάλισης ζωής για ένα νεογέννητο. Ακολουθεί μια ματιά στις επιλογές.

Ένα ολόκληρο ασφαλιστήριο συμβόλαιο ζωής μπορεί να προκαταβληθεί με κατ 'αποκοπήν ποσό για ένα βρέφος ή ανήλικα. Όταν το ανήλικο παιδί μετατρέπεται σε 18, η κυριότητα της πολιτικής μπορεί να μεταφερθεί στον ασφαλισμένο, οπότε η πολιτική μπορεί να χρηματοδοτηθεί περαιτέρω ή να εξαργυρωθεί εάν κατέχει μετοχές.

Οι αξίες των ασφαλειών ζωής αυξάνονται με φορολογική επιβάρυνση. Οι ασφαλιστικές εισφορές σε ασφαλιστικές συμβάσεις ολόκληρης της ζωής που αγοράζονται σε πολύ μικρή ηλικία μπορούν να συσσωρεύσουν σημαντική αξία σε μακροπρόθεσμους χρονικούς ορίζοντες, καθώς το κόστος ασφάλισης καθορίζεται για ολόκληρη τη διάρκεια της πολιτικής. Οι χρηματικές αξίες μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως προκαταβολή για μια πρώτη αγορά κατοικίας. Εάν κρατηθεί αρκετό καιρό, οι συσσωρεύσεις ενδέχεται να συμπληρώσουν το εισόδημα από τη συνταξιοδότηση. Ωστόσο, η πρωταρχική λειτουργία της ασφάλισης προσωπικής ζωής περιστρέφεται γύρω από δύο κύριες κατηγορίες: το εισόδημα και το χρέος.

Ασφάλειες Ζωής και Χρέος

Ο απόφοιτος κολλεγίου που εισέρχεται στο εργατικό δυναμικό μπορεί, ελλείψει εξοικονόμησης, να λάβει πιστωτική κάρτα για τη χρηματοδότηση της μετεγκατάστασης ή του κόστους στέγασης. Η απόκτηση ακάλυπτων χρεών επιβαρύνει άμεσα την περιουσία του οφειλέτη, καθώς τα υπόλοιπα των καρτών απαιτούν πληρωμή μετά το θάνατο του κατόχου. Στην ιδανική περίπτωση, ο πτυχιούχος ηλικίας 22 έως 23 ετών αγοράζει ασφαλιστήριο συμβόλαιο ζωής για να καλύψει το χρέος που αναλαμβάνει. Ωστόσο, τα περισσότερα άτομα ηλικίας κάτω των 25 ετών ενδιαφέρονται περισσότερο για την πληρωμή των τρεχόντων λογαριασμών παρά για την απόκτηση επιπλέον.

Ενώ η βέλτιστη ηλικία για την αγορά ασφάλισης ζωής είναι κάτω των 35 ετών, οι χιλιετίες είναι οι λιγότερο πιθανό να αγοράσουν μια πολιτική. Το 2015 άτομα ηλικίας 18 έως 35 ετών υπερεκτίμησαν το κόστος μιας πολιτικής κατά 213%. Μεταξύ του 57% των πολιτών του Ηνωμένου Βασιλείου που είναι ιδιοκτήτες ασφάλισης ζωής, περισσότεροι από τους μισούς ασφαλισμένους είναι 45 ετών ή μεγαλύτεροι. Με τη μείωση των ποσοστών γάμου 21% από το 1960 έως το 2010, οι αγορές της πολιτικής ζωής καθυστερούν παρά τα εγγενή πλεονεκτήματα της αγοράς σε νεαρότερη ηλικία.

Ασφάλειες και εισόδημα ζωής

Λιγότεροι άνθρωποι συνδέουν τον κόμπο και ο αριθμός των νοικοκυριών με διπλό εισόδημα έχει υπερδιπλασιαστεί από το 1960 έως το 2012. Περισσότερο από το 60% των αμερικανικών νοικοκυριών περιείχε δύο μισθωτούς το 2012, αύξηση του ποσοστού ζωής από το 1960. Με την ασφάλιση ζωής που υπάρχει για την προστασία των νοικοκυριών από το θάνατο ενός οικογενειάρχη, η άμεση ασφάλιστρα ζωής εξακολουθεί να παραμένει σταθερή μεταξύ του 2012 και του 2014. Τα μηνιαία ασφάλιστρα ζωής λαμβάνουν πίσω την εξοικονόμηση αποταμιεύσεων μεταξύ των κατοίκων των ΗΠΑ ηλικίας 25 ετών και άνω. Επιπλέον, το 40% των Αμερικανών δεν έχουν ασφάλιση ζωής. Μεταξύ αυτών των πληθυσμών, περισσότεροι από τους μισούς δήλωσαν ότι οι πληρωμές για παροχές όπως κινητά τηλέφωνα, υπηρεσίες καλωδιακής τηλεόρασης και διαδικτύου έχουν προτεραιότητα έναντι των προοπτικών ασφάλισης ζωής.

Το κόστος της αναμονής

Οι εξερχόμενες αγορές ασφάλισης ζωής σε νεαρή ηλικία μπορεί να είναι δαπανηρές μακροπρόθεσμα. Το μέσο κόστος μιας πολιτικής τριετούς διάρκειας επιπέδου ύψους $ 100.000 είναι περίπου 156 δολάρια ετησίως για έναν υγιή άνδρα ηλικίας 30 ετών. Αντίθετα, το ετήσιο ασφάλιστρο για έναν άνδρα 40 ετών είναι περίπου 216 δολάρια. Το συνολικό κόστος της καθυστέρησης της αγοράς για 10 χρόνια είναι $ 1, 800 κατά τη διάρκεια της πολιτικής.

Επιπλέον, το κόστος της αναμονής για την αγορά ασφάλισης ζωής μπορεί να έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο σε μια προσπάθεια αγοράς μιας πολιτικής. Οι ιατρικές συνθήκες είναι πιο πιθανό να αναπτυχθούν καθώς ένα άτομο μεγαλώνει. Εάν προκύψει μια σοβαρή ιατρική κατάσταση, μια πολιτική μπορεί να αξιολογηθεί από τον ασφαλειοδότη ζωής, η οποία θα μπορούσε να οδηγήσει σε υψηλότερες πληρωμές ασφαλίστρων ή στην πιθανότητα ότι η αίτηση κάλυψης μπορεί να μειωθεί τελείως.