α:

Κατά τη διάρκεια των περιόδων κεφαλαιοποίησης των ακινήτων οι συμβάσεις συνάπτονται δραματικά λόγω των τιμών που είναι μη βιώσιμες και τα εισοδήματα δεν συμβαδίζουν. Η περίοδος που προηγήθηκε του φιάσκο υποθήκης υποθήκη subprime ήταν καλυμμένη από μια πολύ αναφερθείσα φούσκα ακινήτων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μεταξύ του 2001 και του 2007, τα ποσοστά κεφαλαιοποίησης για τα εμπορικά γραφεία μειώθηκαν από 10 σε 5, 5% στη Νέα Υόρκη και ανάλογες ποσότητες σε άλλες τοποθεσίες.

Το ποσοστό κεφαλαιοποίησης υπολογίζεται λαμβάνοντας το εισόδημα, μετά από το κόστος, που ένα ακίνητο δημιουργεί σε ένα χρόνο, από μισθώματα ή άλλες ροές εσόδων και διαιρώντας με την αξία του. Υπάρχουν δύο τρόποι με τους οποίους μπορεί να αλλάξει ο ρυθμός κεφαλαιοποίησης. Το πρώτο είναι με μια αλλαγή στο ποσό του εισοδήματος που παράγεται. Το δεύτερο είναι με μια αλλαγή στην αξία ενός ακινήτου.

Κατά τη συνήθη πορεία του χρόνου, τόσο τα εισοδήματα όσο και οι αξίες πρέπει να εκτιμώνται σε σταθερούς, μέτριους ρυθμούς που διατηρούν μια περισσότερο ή λιγότερο σταθερή αναλογία. Αν η αξία ενός ακινήτου γίνει πολύ υψηλή, λόγω κερδοσκοπίας ή άλλων παραγόντων της αγοράς, τα συνοδευτικά έσοδα που παράγει το ακίνητο ενδέχεται να μην είναι σε θέση να καλύψουν τη διαφορά και τα ποσοστά κεφαλαιοποίησης συρρικνώνονται. Όταν συμβαίνει αυτό, ειδικά με πολλά ακίνητα σε μια συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή, λέγεται ότι έχει σχηματιστεί μια φούσκα ακινήτων.

Όλες οι φυσαλίδες περιουσιακών στοιχείων είναι μη βιώσιμες, όπως και η φούσκα των ακινήτων του U. S. στα μέσα της δεκαετίας του 2000. Όταν οι τιμές των περιουσιακών στοιχείων επέστρεψαν στη γη μετά από αυτό, τα ποσοστά κεφαλαιοποίησης αυξήθηκαν ξανά σε επίπεδα που κυμαίνονται από 8-10%, περισσότερο σύμφωνα με τα ιστορικά ποσοστά. Τα ποσοστά κεφαλαιοποίησης δίνουν στους επενδυτές πληροφορίες σχετικά με το ποσό του εισοδήματος που δημιουργεί ένα ακίνητο σε σχέση με την αξία του. Τα ακίνητα με υψηλές ιστορικές τιμές θεωρούνται από ορισμένους επενδυτές ως ελκυστικές επενδύσεις.