Για να καταλάβουμε τι έχει συμβεί τα τέσσερα χρόνια από τότε που υπογράφηκε το νόμο στο TARP, έχει γίνει μια μικρή ιστορία.

Η ιστορία είναι κάτι τέτοιο: Το 2001, προκειμένου να αποφευχθεί το φόβο των αξιωματούχων θα ήταν μια δυσάρεστη ύφεση, το Federal Reserve μείωσε το επιτόκιο των Fed Funds για να τονώσει την οικονομία. Τα επόμενα χρόνια, οι τράπεζες άνοιξαν τα ταμεία τους (γεμάτα φτηνά χρήματα από την Fed) και τα δανείζουν σχεδόν σε όποιον το πήρε. Άνθρωποι που διαφορετικά δεν μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά ένα σπίτι, τώρα έχουν πιστοποιηθεί. Τελικά, αυτοί οι δανειολήπτες με χαμηλή πιστοποίηση ή χαμηλό επιτόκιο δεν μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά τις πληρωμές και αυτό οδήγησε τους δανειστές να ασκήσουν πτώχευση, προωθώντας έτσι τη χώρα στη μεγάλη ύφεση.

Αυτό μας φέρνει σε τέσσερα χρόνια. Το 2008, ο Πρόεδρος Τζωρτζ Μπους υπέγραψε το Πρόγραμμα Ανακούφισης Ατυχημάτων (TARP) στο νόμο. Ο νόμος αυτός έδωσε στο Υπουργείο Οικονομικών το δικαίωμα αγοράς ή εγγύησης προβληματικών περιουσιακών στοιχείων. Μεγάλο μέρος των αγορών αυτών των προβληματικών περιουσιακών στοιχείων, που ονομάζονται επίσης τοξικά περιουσιακά στοιχεία, ήταν με τη μορφή επικίνδυνων τίτλων που στηρίζονται σε ενυπόθηκα δάνεια που επιβάρυναν τους ισολογισμούς των τραπεζών.

Λίγο μετά τη θέσπιση του νόμου περί οικονομικής σταθεροποίησης έκτακτης ανάγκης ύψους 700 δισεκατομμυρίων δολαρίων το 2008, αποκαλούμενος μερικές φορές "ο νόμος TARP", η κυβέρνηση διέθεσε τα πρώτα 250 δισεκατομμύρια δολάρια για το πρόγραμμα αγοράς ιδίων κεφαλαίων (CPP). Το πρόγραμμα αυτό έπνιξε το κεφάλαιο σε μεγαλύτερες τράπεζες, με την ελπίδα να συγκεντρώσει τους ισολογισμούς τους, δίνοντάς τους την εμπιστοσύνη να δανείσουν χρήματα για άλλη μια φορά.

Η διαμάχη

Όταν τα μέσα ενημέρωσης άρχισαν να χρησιμοποιούν τη λέξη «διάσωσης», το πρόγραμμα γρήγορα έγινε αμφιλεγόμενο και, τέσσερα χρόνια αργότερα, το TARP θεωρείται ως ένα πρόγραμμα που έδωσε στις τράπεζες που θεωρούνται «υπερβολικά μεγάλες για να αποτύχουν», οι μέσοι πολίτες που πληρώνουν φόρο δεν έχουν. Σύμφωνα με το CBO, το TARP δεν ήταν μέσο για να πετάξει δολάρια φορολογούμενων ύψους 700 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Παρόλο που ο Νόμος για την Μεταρρύθμιση και την Προστασία των Καταναλωτών (Dodd-Frank Wall Street) μείωσε τα διαθέσιμα κεφάλαια από τα 700 δισεκατομμύρια σε 475 δισεκατομμύρια δολάρια, η διαμάχη είναι ακόμα ζωντανή. Τέσσερα χρόνια αργότερα, ωστόσο, τα στατιστικά στοιχεία είναι πολύ λιγότερο δυσοίωνες.

Πόσο έχει χαθεί;

Στο πλαίσιο του προγράμματος, το Γραφείο Διαχείρισης και Προϋπολογισμού (OMB) υποχρεούται να δημοσιεύει εξαμηνιαίες εκθέσεις σχετικά με το κόστος του TARP. Στη συνέχεια, το Γραφείο Προϋπολογισμού του Κογκρέσου πρέπει να επανεξετάσει την έκθεση και να εκδώσει δική του δήλωση. Στην τελευταία έκθεσή της, η OMB ανέφερε ότι από τα αρχικά 700 δισεκατομμύρια δολάρια, κατέβαλε μόνο 431 δισεκατομμύρια δολάρια. Πόσα έχουν περάσει σε χρηματοπιστωτικά ιδρύματα;

Σύμφωνα με την έκθεση CBO του Οκτωβρίου 2012, η ​​κυβέρνηση κατέβαλε 313 δισεκατομμύρια δολάρια σε χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, τα οποία σχεδόν όλα επιστράφηκαν. Η CBO εκτιμά ότι οι φορολογούμενοι θα πραγματοποιήσουν καθαρό κέρδος περίπου 25 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Πρόγραμμα Επαναγοράς Κεφαλαίου

Το Πρόγραμμα Αγορών Κεφαλαίου επέτρεψε στην κυβέρνηση να αγοράσει μετοχές σε χρηματοπιστωτικά ιδρύματα για να ενισχύσει τη χρηματοοικονομική τους σταθερότητα.Η κυβέρνηση αγόρασε προνομιούχο απόθεμα ύψους 205 δισ. Δολαρίων από 707 χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Από την επένδυση αυτή, τα εν λόγω ιδρύματα επέστρεψαν 192 δισ. Δολάρια ή 94%. Το CBO πιστεύει ότι οι φορολογούμενοι θα δουν ένα καθαρό κέρδος 18 δισεκατομμυρίων δολαρίων από αυτό το πρόγραμμα. Η General Industry

Η General Motors και η Chrysler έλαβαν περίπου 79 δισεκατομμύρια δολάρια σε εκταμιεύσεις από κεφάλαια TARP, πέραν των 5 δισεκατομμυρίων δολαρίων δανείων προς τους κατασκευαστές ανταλλακτικών. Τελικά, η κυβέρνηση διέθεσε μόνο 413 εκατομμύρια δολάρια σε κατασκευαστές ανταλλακτικών, φθάνοντας το συνολικό κόστος στα 80 δισεκατομμύρια δολάρια. Μέχρι σήμερα έχουν αποκατασταθεί περίπου 35 δισεκατομμύρια δολάρια. Η κατώτατη γραμμή

Το πρόγραμμα TARP εκτιμάται ότι κοστίζει στους φορολογούμενους περίπου 32 δισεκατομμύρια δολάρια, πολύ λιγότερο από την έκθεση της OMB που εκτιμάται σε 63 δισεκατομμύρια δολάρια. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι η CBO προβλέπει χαμηλότερο κόστος για τα προγράμματα υποθηκών. Παρόλο που ορισμένα από τα κεφάλαια θα χαθούν ή θα διαγραφούν, το πρόγραμμα έρχεται σε πολύ χαμηλότερο κόστος από ό, τι αναμενόταν και ενώ είναι αλήθεια ότι το TARP παρείχε έγχυση κεφαλαίων στις τράπεζες (μερικοί θα έλεγαν ότι " "), οι περισσότερες τράπεζες έχουν επιστρέψει τα κεφάλαια με τόκους.