α:

Τα επιτόκια επηρεάζονται έμμεσα από πράξεις ανοικτής αγοράς (OMOs). Οι ΟΜΟ είναι ένα εργαλείο νομισματικής πολιτικής που επιτρέπει σε μια κεντρική τράπεζα να ελέγχει την προσφορά χρήματος σε μια οικονομία. Σύμφωνα με την πολιτική συρρίκνωσης, μια κεντρική τράπεζα πωλεί τίτλους στην ανοικτή αγορά, γεγονός που μειώνει το χρηματικό ποσό σε κυκλοφορία. Η επέκταση της νομισματικής πολιτικής συνεπάγεται την αγορά κινητών αξιών και την αύξηση της προσφοράς χρήματος. Οι μεταβολές στην προσφορά χρήματος επηρεάζουν τα ποσοστά με τα οποία οι τράπεζες δανείζονται αποθεματικά μεταξύ τους λόγω του νόμου της προσφοράς και της ζήτησης.

Το επιτόκιο των ομοσπονδιακών κεφαλαίων είναι το επιτόκιο στο οποίο οι τράπεζες δανείζονται αποθεματικά το ένα από το άλλο κατά τη διάρκεια της νύχτας για να καλύψουν την απαίτηση των αποθεματικών. Αυτό είναι το επιτόκιο που επιδιώκουν οι στόχοι της Fed κατά τη διεξαγωγή των ΟΜΟ. Τα βραχυπρόθεσμα επιτόκια που προσφέρουν οι τράπεζες βασίζονται στο ποσοστό των ομοσπονδιακών κεφαλαίων, οπότε η Fed μπορεί να επηρεάσει έμμεσα τα επιτόκια που αντιμετωπίζουν οι καταναλωτές και οι επιχειρήσεις μέσω της πώλησης και αγοράς χρεογράφων.

Το 1979, η Fed άρχισε να χρησιμοποιεί το OMO ως εργαλείο υπό τον Πρόεδρο Paul Volcker. Για την καταπολέμηση του πληθωρισμού, η Fed άρχισε να πωλεί τίτλους σε μια προσπάθεια να μειώσει την προσφορά χρήματος. Το ποσό των αποθεματικών συρρικνώθηκε αρκετά για να ωθήσει το ποσοστό των ομοσπονδιακών κεφαλαίων στο 20%. Το 1981 και το 1982 είδαν μερικά από τα υψηλότερα επιτόκια στη σύγχρονη ιστορία, με τα μέσα σταθερά επιτόκια στεγαστικών δανείων τριάντα ετών να αυξάνονται πάνω από 18%. Αντιστρόφως, η Fed αγόρασε πάνω από 1 τρισεκατομμύριο δολάρια σε τίτλους ως απάντηση στην ύφεση του 2008. Αυτή η επεκτατική πολιτική, που ονομάζεται ποσοτική χαλάρωση, αύξησε την προσφορά χρήματος και οδήγησε σε μείωση των επιτοκίων. Τα χαμηλά επιτόκια συνέβαλαν στην τόνωση των επιχειρηματικών επενδύσεων και της ζήτησης στέγης.