Μετά τις ιαπωνικές γενικές εκλογές τον Δεκέμβριο του 2012, ο νεοδιορισθείς Πρωθυπουργός Shinzo Abe εφάρμοσε ένα σχέδιο τριών μερών για την τόνωση της ιαπωνικής οικονομίας. Κοινώς αναφερόμενο ως Abenomics, το σχέδιο της Abe αντιμετωπίζει οικονομικούς αγώνες δεκαετιών με τη χρήση μαζικών νομισματικών κινήτρων, δημοσιονομικής πολιτικής και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων για τη μείωση της στασιμότητας, του αποπληθωρισμού και του δημόσιου χρέους. Ωστόσο, μέχρι σήμερα, οποιαδήποτε ωφέλιμη οικονομική πρόοδος δεν έχει εκπληρώσει τους προβλεπόμενους στόχους. Λόγω της έλλειψης νόμιμων διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, η ιαπωνική οικονομία δεν ήταν σε θέση να δημιουργήσει μεσομακροπρόθεσμη βιώσιμη ανάπτυξη.

Ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) Mario Draghi προτίθεται να αντιμετωπίσει την οικονομική αναταραχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης με παρόμοιο τρόπο. Η ευρωζώνη μαστίζεται από σχεδόν μηδενική ανάπτυξη, υψηλή ανεργία και αποπληθωρισμό μετά την μεγάλη ύφεση. Το οικονομικό πρόγραμμα των τριών μερών του Draghi, με το παρατσούκλι Draghinomics, στοχεύει σε επιθετικές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, δημοσιονομική πολιτική και μαζική νομισματική πολιτική μέσω ποσοτικής και πιστωτικής χαλάρωσης. Μετά από έξι μήνες Draghinomics, αρχικές αναφορές δείχνουν ότι η ανεργία έχει μειωθεί και ο πληθωρισμός έχει αυξηθεί εντός της ευρωζώνης. Παρά την αρχική αισιοδοξία, η βιωσιμότητα της μακροπρόθεσμης βιώσιμης ανάπτυξης δεν μπορεί να εκτιμηθεί χωρίς πολυετή πρόοδο.

-

Κρίση της ΕΕ

Η μεγάλη ύφεση προκάλεσε μακροχρόνιες οικονομικές αναταραχές που κατέστρεψαν την Ευρώπη, την Ιαπωνία και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η κρίση της ευρωζώνης, ιδίως, οδήγησε σε κρίσεις χρέους σε αρκετά κράτη μέλη της ΕΕ και αρκετές χώρες αντιμετώπισαν την κατάρρευση των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, αυξάνοντας τα ποσοστά ανεργίας και το υψηλό δημόσιο χρέος. Σύμφωνα με τους κανόνες της ΕΕ, τα κράτη μέλη που χρησιμοποιούν το ευρώ δεν επιτρέπεται να τρέχουν ετήσια ελλείμματα άνω του 3% του ΑΕΠ . Η Ισπανία, η Ιταλία και η Γαλλία έκαναν όλα τα ελλείμματα πάνω από το ανώτατο όριο. Η επιμονή αυτών των προβλημάτων στα χρόνια μετά την ύφεση ώθησε τον Draghi να εφαρμόσει το οικονομικό του πρόγραμμα το 2014.

Μαζί με τις αυξήσεις του κρατικού δανεισμού, το αυξανόμενο εργατικό κόστος και τα εμπορικά ελλείμματα έχουν οδηγήσει σε οικονομική δυσπραγία για τα κράτη της ΕΕ. Προκειμένου να αποπληρωθούν τα χρέη, οι τράπεζες, οι δανειστές και οι καταναλωτές μείωσαν τις δαπάνες σε βάρος της εμπιστοσύνης των επενδυτών. Ειδικότερα, η οικονομική κατάρρευση της Ελλάδας απαιτούσε αποπληρωμές από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) και την ΕΚΤ ύψους 147 δισ. Δολαρίων και 173 δισ. Δολαρίων το 2010 και το 2012 αντίστοιχα. Ωστόσο, ακόμη και με οικονομικά μέτρα διάσωσης, η ανάπτυξη στην ευρωζώνη εξακολουθεί να παραμένει στάσιμη λόγω της υψηλής ανεργίας και του αποπληθωρισμού.

Διαρθρωτική μεταρρύθμιση

Η Draghinomics βασίζεται σε τρεις βασικές αρχές, η πρώτη είναι η υιοθέτηση ταχείας διαρθρωτικής μεταρρύθμισης για την προώθηση της αύξησης της παραγωγής σε ολόκληρη την ευρωζώνη. Η ΕΚΤ μπορεί μόνο να ελέγχει άμεσα τις νομισματικές πολιτικές, επομένως τα μέλη της ΕΕ πρέπει να εφαρμόσουν διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις προκειμένου να τονώσουν την οικονομική δραστηριότητα.Οι αγορές εργασίας αποτελούν βασικό τομέα εστίασης για μεταρρυθμίσεις. Όπως και στην Ιαπωνία, η ευρωζώνη δημιουργεί πιο ευέλικτες αγορές εργασίας και ενθαρρύνει τη συμμετοχή του εργατικού δυναμικού των γυναικών.

Μολονότι η νομισματική και δημοσιονομική πολιτική αποσκοπούν στην ενίσχυση της βραχυπρόθεσμης ανάπτυξης, οι υγιείς διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις αποσκοπούν στη δημιουργία μακροπρόθεσμης ανάπτυξης από την πλευρά της προσφοράς. Παρά τις προθέσεις του Draghi, αρκετές κυβερνήσεις της ΕΕ έχουν απροθυμία να εφαρμόσουν αυτές τις πολιτικές, καθώς αντιλαμβάνονται ότι είναι αντίθετες με τα εγχώρια συμφέροντα. Ως αποτέλεσμα, η πρόοδος παραμένει αργή σε χώρες όπως η Γαλλία και η Ιταλία.

Φορολογικό κίνητρο

Το δεύτερο στοιχείο, η δημοσιονομική πολιτική, αποσκοπεί στη διατήρηση της μακροπρόθεσμης ανάπτυξης και της διατηρησιμότητας του χρέους. Τον Σεπτέμβριο, ο Ντράγκι υποστήριξε την ανάγκη για θετική δημοσιονομική πολιτική μέσω της χρήσης φορολογικών περικοπών αντί για αυξημένες δαπάνες. Στην οικονομία, η επεκτατική πολιτική θεωρητικά αυξάνει το εισόδημα και την τάση κατανάλωσης. Το οικονομικό πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα υποδηλώνει ότι η εισροή πρόσθετου εισοδήματος με μεγαλύτερη χρήση της συνολικής δημοσιονομικής πολιτικής - όπως ένας κοινός προϋπολογισμός της ΕΕ με φορολογικές ελαφρύνσεις - θα οδηγήσει σε βελτιωμένες δαπάνες.

Εκτός από τη φορολογική ελάφρυνση, η Draghinomics υποστηρίζει ότι η μείωση των δαπανών σε μη παραγωγικές περιοχές μπορεί να δημιουργήσει ευκαιρίες ανάπτυξης. Όπως και η Ιαπωνία, η λιτότητα και η δημοσιονομική εξυγίανση πρέπει να θεσπιστούν μέσω της χάραξης πολιτικής, προκειμένου να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των επενδυτών. Ωστόσο, στην ΕΕ, η εφαρμογή εκτεταμένης δημοσιονομικής πολιτικής απαιτεί το συντονισμό 18 κρατών μελών και προϋπολογισμών.

Νομισματική Πολιτική

Όπως έδειξαν η Ιαπωνία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Ηνωμένο Βασίλειο, η νομισματική πολιτική είναι καθοριστική για τη διαδικασία ανάκαμψης μετά από ύφεση. Ποσοτική χαλάρωση (QE), η οποία δημιουργεί χρήματα για την αγορά χρηματοοικονομικών περιουσιακών στοιχείων χωρίς κεντρική τράπεζα να εκτυπώνει. και άλλες μη συμβατικές νομισματικές πολιτικές έχουν εφαρμοστεί για την τόνωση της οικονομικής δραστηριότητας σε περιόδους οικονομικής αναταραχής.

Στις αρχές του 2015, η ΕΚΤ εισήγαγε πρόγραμμα QE για την αγορά μηνιαίων χρεογράφων ύψους 70 δισ. Δολαρίων για τουλάχιστον ένα έτος. Η επέκταση των ισολογισμών της ΕΚΤ οδηγεί σε μείωση των επιτοκίων και του ευρώ, δημιουργώντας στη συνέχεια διαθέσιμες πιστώσεις για επενδύσεις και εξαγωγές. Ωστόσο, τα αποτελέσματα της QE της ΕΚΤ ήταν ανεπιτυχή. Τουλάχιστον $ 1. 7 τρισεκατομμύρια ευρωπαϊκά κρατικά ομόλογα έχουν φθάσει σε αρνητικές αποδόσεις: Τα 5ετή κρατικά ομόλογα από τη Γερμανία, τη Σουηδία και τη Δανία έχουν σήμερα λιγότερα από μηδέν. Αυτό σημαίνει ότι πριν από την προσαρμογή για τον πληθωρισμό, οι επενδυτές πληρώνουν για να κατέχουν τα ομόλογα.

Draghinomics vs. Abenomics

Ο Draghi επέστρεψε σε μεγάλο βαθμό από τις μεταρρυθμίσεις του Abe στην ανάπτυξη του τριπλού σχεδίου του, το οποίο, όπως και το Abenomics, σκοπεύει να ενισχύσει την οικονομική ανάκαμψη μέσω της νομισματικής πολιτικής, της δημοσιονομικής πολιτικής και των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων. Τόσο η ΕΚΤ όσο και η Τράπεζα της Ιαπωνίας χρησιμοποίησαν την ποσοτική και πιστωτική χαλάρωση για την αποπληθωριστική μάχη και την ανοικοδόμηση της εμπιστοσύνης των επενδυτών στο πλαίσιο των νομισματικών πολιτικών τους. Ομοίως, η δημοσιονομική εξυγίανση αποτέλεσε το επίκεντρο της βιώσιμης ανάπτυξης και της δημιουργίας θέσεων εργασίας. ωστόσο, σε αντίθεση με τις προγραμματισμένες φορολογικές περικοπές του Draghi, η Ιαπωνία αύξησε τον εθνικό φόρο επί των πωλήσεων προκειμένου να δημιουργήσει βιώσιμο χρέος.Το τρίτο στοιχείο, η διαρθρωτική μεταρρύθμιση, έχει προκαλέσει πρόοδο τόσο στην Ιαπωνία όσο και στην Ευρωζώνη. Ο κ. Draghi επιμένει ότι η QE και η δημοσιονομική εξυγίανση θα ήταν αναποτελεσματικές, εκτός εάν οι κυβερνήσεις εφαρμόσουν διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις της προσφοράς. ενώ η ιαπωνική κυβέρνηση παραμελήθηκε να αντιμετωπίσει τις διαρθρωτικές αλλαγές.

Η κατώτατη γραμμή

Όπως και το Abenomics, η Draghinomics στοχεύει να αποσύρει τις οικονομίες της ΕΕ από την ύφεση με ένα πρόγραμμα τριών βημάτων. Όπως και στην Ιαπωνία, οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, η δημοσιονομική πολιτική και η νομισματική πολιτική πρέπει να συνυπάρχουν προκειμένου να αυξηθεί η ανάπτυξη, η δημιουργία θέσεων απασχόλησης και η βιωσιμότητα του χρέους. Η έλλειψη συντονισμού και υλοποίησης βασικών πτυχών της Draghinomics από τις κυβερνήσεις της ευρωζώνης έχει επιβραδύνει σε μεγάλο βαθμό την πρόοδο για την αναζωογόνηση των οικονομιών.