Μόλις ο αποπληθωρισμός τεθεί μέσα, μπορεί να χρειαστούν δεκαετίες για να ξεπεραστεί η οικονομία από τη λαβή του σιδήρου. Η Ιαπωνία εξακολουθεί να προσπαθεί να ξεφύγει από μια αποπληθωριστική σπείρα με την ονομασία Lost Decades που ξεκίνησε το 1990. τι μπορούν να κάνουν οι κεντρικές τράπεζες για να καταπολεμήσουν τις ολέθριες και καταστροφικές συνέπειες του αποπληθωρισμού; Τα τελευταία χρόνια, οι κεντρικές τράπεζες σε όλο τον κόσμο έχουν αποσύρει όλες τις στάσεις, χρησιμοποιώντας ακραία μέτρα και καινοτόμα εργαλεία για την καταπολέμηση του αποπληθωρισμού στις οικονομίες τους. Παρακάτω θα συζητήσουμε πώς οι κεντρικές τράπεζες καταπολεμούν τον αποπληθωρισμό.

Επιπτώσεις της αποπληθωρισμού

Ο αποπληθωρισμός ορίζεται ως μια σταθερή και ευρεία μείωση των επιπέδων τιμών σε μια οικονομία σε μια χρονική περίοδο. Ο αποπληθωρισμός είναι το αντίθετο του πληθωρισμού και είναι επίσης διαφορετικός από τον αποπληθωρισμό, ο οποίος αντιπροσωπεύει μια περίοδο όπου ο ρυθμός πληθωρισμού είναι θετικός αλλά μειώνεται.

Οι σύντομες περίοδοι χαμηλότερων τιμών, όπως σε ένα περιβάλλον αποπληθωρισμού, δεν είναι κακές για την οικονομία. Μετά από όλα, ποιος θα παραπονεθεί αν κάποιος πρέπει να πληρώσει λιγότερα για ρούχα, υπολογιστές, αυτοκίνητα ή παιδική μέριμνα; Η πληρωμή λιγότερων για αγαθά και υπηρεσίες αφήνει στους καταναλωτές περισσότερα χρήματα που παραμένουν για διακριτικές δαπάνες, γεγονός που θα ωθήσει την οικονομία. Σε μια περίοδο μείωσης του πληθωρισμού, η κεντρική τράπεζα δεν είναι πιθανό να είναι ιδιαίτερα "γελοία" (με άλλα λόγια, έτοιμη να αυξήσει επιθετικά τα επιτόκια) στη νομισματική πολιτική, η οποία και πάλι θα τονώσει την οικονομία.

Αλλά ο αποπληθωρισμός είναι μια άλλη ιστορία εντελώς. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που δημιουργείται από τον αποπληθωρισμό είναι ότι οδηγεί τους καταναλωτές να αναβάλλουν την κατανάλωση, όχι σε σχέση με τις καθημερινές ανάγκες της ζωής όπως τα είδη παντοπωλείου, αλλά και για τα μεγάλα εισιτήρια όπως συσκευές, αυτοκίνητα και σπίτια. Εξάλλου, η πιθανότητα αύξησης των τιμών είναι ένα τεράστιο κίνητρο για την αγορά ειδών μεγάλου εισιτηρίου (γι 'αυτό και οι πωλήσεις και άλλες προσωρινές εκπτώσεις είναι τόσο αποτελεσματικές).

Σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι καταναλωτικές δαπάνες αντιπροσωπεύουν το 70% της αμερικανικής οικονομίας και οι οικονομολόγοι την θεωρούν ως έναν από τους πιο αξιόπιστους κινητήρες της παγκόσμιας οικονομίας. Φανταστείτε τις αρνητικές επιπτώσεις στην οικονομία εάν αυτοί οι καταναλωτές αρχίσουν να αναβάλλουν τις δαπάνες επειδή πιστεύουν ότι τα εμπορεύματα μπορεί να είναι φθηνότερα το επόμενο έτος.

Μόλις αρχίσουν να επιβραδύνουν οι καταναλωτικές δαπάνες, επηρεάζει τον επιχειρηματικό τομέα, ο οποίος αρχίζει να αναβάλλει ή να μειώσει τις κεφαλαιουχικές δαπάνες - δαπάνες για ακίνητα, κτίρια, εξοπλισμό, νέα έργα και επενδύσεις. Οι εταιρείες ενδέχεται επίσης να αρχίσουν να μειώνουν το εργατικό δυναμικό προκειμένου να διατηρήσουν την κερδοφορία τους. Αυτό δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο, με τις εταιρικές απολύσεις να θέτουν σε κίνδυνο τις καταναλωτικές δαπάνες, γεγονός που με τη σειρά του οδηγεί σε περισσότερες απολύσεις και αύξηση της ανεργίας. Αυτή η συρρίκνωση των καταναλωτικών και εταιρικών δαπανών μπορεί να προκαλέσει ύφεση, και στο χειρότερο σενάριο, μια πλήρης κατάθλιψη.

Μια άλλη εξαιρετικά αρνητική επίδραση του αποπληθωρισμού είναι ο αντίκτυπός του στα βάρη του χρέους. Αν και τα τσιπ πληθωρισμού στην πραγματική (δηλαδή, προσαρμοσμένη στον πληθωρισμό) αξία του χρέους, ο αποπληθωρισμός έχει το αντίθετο αποτέλεσμα. Προσθέτει το πραγματικό χρέος. Η αύξηση του χρέους σε περίοδο ύφεσης οδηγεί σε αυξημένες αθετήσεις χρεών και πτωχεύσεις από χρεωμένα νοικοκυριά και εταιρείες.

Οι τελευταίοι προβληματισμοί για τον αποπληθωρισμό

Κατά τη διάρκεια του τελευταίου τετάρτου αιώνα, οι ανησυχίες για τον αποπληθωρισμό έχουν επιδεινωθεί μετά από μεγάλες χρηματοπιστωτικές κρίσεις ή / και την έκρηξη φυσαλίδων ενεργητικού, όπως η ασιατική κρίση του 1997, 02, και η μεγάλη ύφεση του 2008-09. Αυτές οι ανησυχίες έχουν γίνει στο επίκεντρο των τελευταίων ετών λόγω της εμπειρίας της Ιαπωνίας μετά την έκρηξη της φούσκας των περιουσιακών στοιχείων στις αρχές της δεκαετίας του 1990.

Για να αντιμετωπίσει το 50 τοις εκατό αύξηση της ιαπωνικής γεν κατά τη δεκαετία του 1980 και την επακόλουθη ύφεση το 1986, η Ιαπωνία ξεκίνησε ένα πρόγραμμα νομισματικών και δημοσιονομικών κινήτρων. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να προκληθεί μια τεράστια φούσκα ενεργητικού, καθώς τα ιαπωνικά αποθέματα και οι αστικές τιμές της γης τριπλασιάστηκαν στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του '80. Η φούσκα ξέσπασε το 1990 καθώς ο δείκτης Nikkei έχασε το ένα τρίτο της αξίας του μέσα σε ένα χρόνο, ξεκινώντας μια διαφάνεια που κράτησε μέχρι τον Οκτώβριο του 2008 και την κατέβασε το 80% από την κορυφή του Δεκεμβρίου 1989. Καθώς ο αποπληθωρισμός καθυστέρησε, η ιαπωνική οικονομία -η οποία ήταν μία από τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες στον κόσμο από τη δεκαετία του 1960 έως τη δεκαετία του 1980- επιβραδύνθηκε δραματικά. Ο ρυθμός αύξησης του πραγματικού ΑΕΠ ήταν μόλις 1,1% ετησίως από το 1990 και μετά. Το 2013, το ονομαστικό ΑΕΠ της Ιαπωνίας ήταν περίπου 6% χαμηλότερο από το επίπεδό της στα μέσα της δεκαετίας του 1990. (

Για περισσότερα σχετικά με την ιαπωνική οικονομία, βλέπε Από την κυρία Watanabe στην Abenomics - την άγρια ​​βόλτα του γιέν). Η μεγάλη ύφεση του 2008-09 προκάλεσε φόβους για μια παρόμοια περίοδο παρατεταμένου αποπληθωρισμού στις Ηνωμένες Πολιτείες και αλλού, λόγω της καταστροφικής κατάρρευσης των τιμών ενός ευρέος φάσματος περιουσιακών στοιχείων - μετοχών, τίτλων που εξασφαλίζονται με υποθήκες, ακινήτων, και εμπορεύματα. Το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα έπληξε επίσης την αφερεγγυότητα αρκετών μεγάλων τραπεζών και χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη, όπως αποδεικνύεται από την πτώχευση της Lehman Brothers το Σεπτέμβριο του 2008 (

βλέπε Case Study - The Κατάρρευση της Lehman Brothers). Υπήρξαν ευρέως διαδεδομένες ανησυχίες ότι πολλές τράπεζες και χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που βρίσκονταν στα πρόθυρα να υποχωρήσουν, θα το έκαναν με αποτέλεσμα ντόμινο, με αποτέλεσμα την κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, τη θραύση της εμπιστοσύνης των καταναλωτών και τον άμεσο αποπληθωρισμό. Πώς η Ομοσπονδιακή Τράπεζα αντιμετώπισε την αποπληθωρισμό

Ευτυχώς, η Ομοσπονδιακή Τράπεζα είχε τον σωστό άνθρωπο για τη δουλειά στον πρόεδρό της Ben Bernanke. Ο Bernanke έχει ήδη αποκτήσει το όνομα του "Helicopter Ben" αφού έκανε μια παραπομπή σε μια ομιλία του 2002 προς τη διάσημη ομιλία του οικονομολόγου Milton Friedman ότι ο αποπληθωρισμός θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με την πτώση χρημάτων από ένα ελικόπτερο. Αν και ο Bernanke δεν ευχαρίστησε να καταφύγει στην πτώση του ελικοπτέρου, η Federal Reserve χρησιμοποίησε μερικές από τις ίδιες μεθόδους που περιγράφονται στην ομιλία του του 2002 και μετά για να καταπολεμήσει τη χειρότερη ύφεση από τη δεκαετία του 1930.

Το Δεκέμβριο του 2008, η Ομοσπονδιακή Επιτροπή Ανοικτής Αγοράς (FOMC, όργανο νομισματικής πολιτικής της Ομοσπονδιακής Τράπεζας) μείωσε ουσιαστικά το μηδέν το ποσοστό των ομοσπονδιακών κεφαλαίων. Το επιτόκιο των τρεχούμενων κεφαλαίων είναι το συμβατικό μέσο νομισματικής πολιτικής της Ομοσπονδιακής Τράπεζας, αλλά με το ποσοστό αυτό τώρα στο "μηδενικό κατώτατο όριο" - που ονομάζεται έτσι επειδή τα ονομαστικά επιτόκια δεν μπορούν να φθάσουν κάτω από το μηδέν - η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ έπρεπε να καταφύγει σε μη συμβατικές νομισματικές πολιτικές συνθήκες πίστωσης και την τόνωση της οικονομίας.

Το Ομοσπονδιακό Αποθεματικό στράφηκε σε δύο κύριους τύπους αντισυμβατικών εργαλείων νομισματικής πολιτικής: (1) καθοδήγηση πολιτικής καθοδήγησης και (2) αγορές μεγάλης κλίμακας περιουσιακών στοιχείων (γνωστότερη ως ποσοτική χαλάρωση (QE)).

Η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ (Federal Reserve) εισήγαγε σαφείς κατευθυντήριες γραμμές για τη χάραξη πολιτικής στην έκθεση FOMC του Αυγούστου 2011, προκειμένου να επηρεάσει τα μακροπρόθεσμα επιτόκια και τις συνθήκες της χρηματοπιστωτικής αγοράς. Η Fed ανέφερε συγκεκριμένα ότι αναμένει ότι οι οικονομικές συνθήκες θα δικαιολογήσουν εξαιρετικά χαμηλά επίπεδα για το ποσοστό των ομοσπονδιακών κεφαλαίων τουλάχιστον μέχρι τα μέσα του 2103. Αυτή η καθοδήγηση οδήγησε σε πτώση των αποδόσεων του Δημοσίου, καθώς οι επενδυτές έγιναν ευχαριστημένοι με το γεγονός ότι η Fed θα αναγκάσει να αυξήσει τα επιτόκια για τα επόμενα δύο χρόνια. Στη συνέχεια, η Fed διεύρυνε την προθεσμιακή καθοδήγησή της δύο φορές το 2012, καθώς η χλιαρή ανάκαμψη την ώθησε να σπρώξει τον ορίζοντα για να διατηρήσει χαμηλά τα επιτόκια.

Αλλά είναι το άλλο εργαλείο, η ποσοτική χαλάρωση, που προκάλεσε τους τίτλους και έγινε συνώνυμο με τις πολιτικές εύκολης χρήσεως της Fed. Το QE περιλαμβάνει ουσιαστικά μια κεντρική τράπεζα που δημιουργεί νέα χρήματα και τη χρησιμοποιεί για να αγοράσει τίτλους από τις τράπεζες του έθνους για να αντλήσει ρευστότητα στην οικονομία και να μειώσει τα μακροπρόθεσμα επιτόκια. Αυτό μεταβάλλεται σε άλλα επιτόκια σε ολόκληρη την οικονομία και η ευρεία μείωση των επιτοκίων ενθαρρύνει τη ζήτηση δανείων από καταναλωτές και επιχειρήσεις. Οι τράπεζες είναι σε θέση να ανταποκριθούν σε αυτή την υψηλότερη ζήτηση δανείων λόγω των κεφαλαίων που έλαβαν από την κεντρική τράπεζα σε αντάλλαγμα για τις συμμετοχές τους σε τίτλους.

Το χρονοδιάγραμμα των προγραμμάτων QE της Fed ήταν ως εξής:

Μεταξύ Δεκεμβρίου 2008 και Αυγούστου 2010, η Federal Reserve αγόρασε $ 1. 75 τρισεκατομμύρια σε ομόλογα, που περιλαμβάνουν $ 1. 25 τρισεκατομμύρια σε τίτλους που εξασφαλίζονται με υποθήκες που εκδίδονται από κυβερνητικούς οργανισμούς όπως οι Fannie Mae και Freddie Mac, 200 δισεκατομμύρια δολάρια σε χρέη γραφείων και 300 δισεκατομμύρια δολάρια σε πιο μακροπρόθεσμα κρατικά ομόλογα. Αυτή η πρωτοβουλία μεταγενέστερα έγινε γνωστή ως QE1.

• Το Νοέμβριο του 2010 η Fed ανακοίνωσε QE2, όπου θα αγοράσει άλλα $ 600 δισεκατομμύρια πιο μακροπρόθεσμα κρατικά ομόλογα με ρυθμό 75 δισεκατομμυρίων δολαρίων το μήνα.
• Το Σεπτέμβριο του 2012, η ​​Fed ξεκίνησε το QE3, αρχικά αγοράζοντας τίτλους υπό μορφή υποθήκης με ρυθμό 40 δισ. Δολαρίων το μήνα και επεκτείνοντας το πρόγραμμα τον Ιανουάριο του 2013, αγοράζοντας 45 δισεκατομμύρια δολάρια πιο μακροπρόθεσμα κρατικά ομόλογα ανά μήνα, δέσμευση αγοράς ύψους 85 δισ. δολαρίων.
• Τον Δεκέμβριο του 2013, η Fed ανακοίνωσε ότι θα μείωνε τον ρυθμό των αγορών περιουσιακών στοιχείων στα μετρούμενα βήματα και ολοκλήρωσε τις αγορές τον Οκτώβριο του 2014.
• Ποιες ήταν οι άλλες κεντρικές τράπεζες που αντιμετώπισαν αποπληθωρισμό

Άλλες κεντρικές τράπεζες κατέφυγαν επίσης σε μη συμβατικές νομισματικές πολιτικές για την τόνωση των οικονομιών τους και την αποφυγή του αποπληθωρισμού.

Τον Δεκέμβριο του 2012, ο πρωθυπουργός της Ιαπωνίας Shinzo Abe ξεκίνησε ένα φιλόδοξο πλαίσιο πολιτικής για τον τερματισμό του αποπληθωρισμού και την αναζωογόνηση της οικονομίας. Με την ονομασία Abenomics, το πρόγραμμα έχει τρία κύρια βέλη ή στοιχεία: (1) νομισματική χαλάρωση, (2) ευέλικτη δημοσιονομική πολιτική και (3) διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Τον Απρίλιο του 2013, η Τράπεζα της Ιαπωνίας ανακοίνωσε ένα ρεκόρ QE, θα αγοράσει ιαπωνικά κρατικά ομόλογα και θα διπλασιάσει τη νομισματική βάση στα 270 τρισεκατομμύρια γιέν μέχρι το τέλος του 2014, με στόχο τον τερματισμό του αποπληθωρισμού και την επίτευξη πληθωρισμού 2% έως το 2015. Ο στόχος της πολιτικής για μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος κατά το ήμισυ έως το 2015, Το 2010 6,6% του ΑΕΠ και η επίτευξη πλεονασμού έως το 2020 ξεκίνησε με αύξηση του φόρου επί των πωλήσεων της Ιαπωνίας σε 8% από τον Απρίλιο του 2014, από 5% νωρίτερα Το στοιχείο διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων μπορεί να είναι το δυσκολότερο να προχωρήσει απαιτεί τολμηρά μέτρα για την αντιστάθμιση των επιπτώσεων της γήρανσης του πληθυσμού, όπως η δυνατότητα εργασίας στο εξωτερικό και η απασχόληση γυναικών και εργαζομένων μεγαλύτερης ηλικίας.

Τον Ιανουάριο του 2015 η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) ξεκίνησε την δική της έκδοση QE, τουλάχιστον 1. 1 τρισεκατομμύριο ευρώ των ομολόγων, με μηνιαίο ρυθμό 60 δισεκατομμυρίων ευρώ, μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2016. Η ΕΚΤ ξεκίνησε το πρόγραμμα QE έξι χρόνια μετά την έκδοση της Ομοσπονδιακής Τράπεζας, προκειμένου να στηρίξει την εύθραυστη ανάκαμψη στην Ευρώπη και να αποφύγει τον αποπληθωρισμό μετά την πρωτοφανή να μειώσει το επιτόκιο δανεισμού αναφοράς κάτω από το 0 τοις εκατό στα τέλη του 2014 συναντήθηκαν με περιορισμένη επιτυχία.

Ενώ η ΕΚΤ ήταν η πρώτη μεγάλη κεντρική τράπεζα που πειράζει με αρνητικά επιτόκια, ορισμένες κεντρικές τράπεζες στην Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένων των χωρών της Σουηδίας, της Δανίας και της Ελβετίας, έχουν ωθήσει τα επιτόκια αναφοράς τους κάτω από το μηδενικό όριο. Ποιες θα είναι οι συνέπειες αυτών των αντισυμβατικών μέτρων;

Οι επιδιωκόμενες και οι ακούσιες συνέπειες

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο χείμαρρος των χρηματικών διαθεσίμων στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα ως αποτέλεσμα των προγραμμάτων QE και άλλων αντισυμβατικών μέτρων έχει αποπληρωθεί για τα χρηματιστήρια. Η παγκόσμια κεφαλαιοποίηση της αγοράς ξεπέρασε τα 70 τρισεκατομμύρια δολάρια για πρώτη φορά τον Απρίλιο του 2015, αντιπροσωπεύοντας αύξηση 175% από το κατώτατο επίπεδο των 25 δολαρίων. 5 τρισεκατομμύρια το Μάρτιο 2009. Το S & P 500 έχει τριπλασιαστεί κατά την περίοδο αυτή, ενώ πολλοί δείκτες μετοχών στην Ευρώπη και την Ασία είναι σήμερα σε υψηλά επίπεδα.

Αλλά ο αντίκτυπος στην πραγματική οικονομία είναι λιγότερο ξεκάθαρος. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η οικονομία αναμένεται να αυξηθεί στο 3,1% το 2015 και το 2016, έναντι αύξησης 2,4% το 2014, σύμφωνα με τις προβλέψεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Αλλά αν και η ανεργία μειώνεται στο 5,5%, αφού πλησιάζει τα διψήφια ψηφία στα βάθη της ύφεσης και η στέγαση έχει επιτύχει μια ισχυρή ανάκαμψη, η οικονομία εξακολουθεί να φαίνεται να εκτοξεύεται από καιρό σε καιρό. Στην Ιαπωνία, η αύξηση των φόρων τον Απρίλιο του 2014 οδήγησε σε μια αναπάντεχη συρρίκνωση της οικονομίας κατά 0,1%.

Εν τω μεταξύ, οι συντονισμένες κινήσεις για την αντιμετώπιση του αποπληθωρισμού σε παγκόσμιο επίπεδο είχαν κάποιες παράξενες συνέπειες:

Οι ισολογισμοί των κεντρικών τραπεζών είναι φουσκωμένοι

• : Οι μεγάλες αγορές περιουσιακών στοιχείων από την Federal Reserve, την Τράπεζα της Ιαπωνίας και την ΕΚΤ τους ισολογισμούς τους σε επίπεδα ρεκόρ.Ο ισολογισμός της Fed αυξήθηκε από λιγότερο από 1 τρισεκατομμύριο δολαρίων τον Αύγουστο του 2008 σε 4 δολάρια. 5 τρισεκατομμύρια τον Απρίλιο του 2015. Η συρρίκνωση αυτών των ισολογισμών των κεντρικών τραπεζών μπορεί να έχει αρνητικές συνέπειες στο δρόμο. Το QE θα μπορούσε να οδηγήσει σε έναν συγκαλυμμένο πόλεμο
• : Τα προγράμματα QE οδήγησαν σε κυριότερα νομίσματα να πέφτουν από το δολάριο ΗΠΑ. Με τα περισσότερα έθνη να έχουν εξαντλήσει σχεδόν όλες τις επιλογές τους για να τονώσουν την ανάπτυξη, η υποτίμηση του νομίσματος μπορεί να είναι το μόνο εργαλείο που παραμένει για την τόνωση της οικονομικής ανάπτυξης, γεγονός που θα μπορούσε να οδηγήσει σε έναν συγκαλυμμένο πόλεμο συναλλάγματος ( βλέπε λειτουργεί?"). Οι ευρωπαϊκές αποδόσεις των ομολόγων έχουν μετατραπεί σε αρνητικό
• : Περισσότερο από το ένα τέταρτο του δημόσιου χρέους που εκδίδουν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ή περίπου $ 1. 5 τρισεκατομμύρια, έχει σήμερα αρνητικές αποδόσεις. Αυτό μπορεί να είναι αποτέλεσμα του προγράμματος αγοράς ομολόγων της ΕΚΤ, αλλά θα μπορούσε επίσης να σηματοδοτήσει μια απότομη οικονομική επιβράδυνση στο μέλλον. Η κατώτατη γραμμή

Τα μέτρα που έλαβαν οι κεντρικές τράπεζες φαίνεται να κερδίζουν τη μάχη ενάντια στον αποπληθωρισμό (Μάιος 2015), αλλά είναι πολύ νωρίς για να πούμε εάν έχουν κερδίσει τον πόλεμο. Ένας άγνωστος φόβος είναι ότι οι κεντρικές τράπεζες μπορεί να έχουν δαπανήσει τα περισσότερα, αν όχι όλα, τα πυρομαχικά τους, για να χτυπήσουν τον αποπληθωρισμό. Εάν αυτό αποδειχθεί πράγματι τα επόμενα χρόνια, ο αποπληθωρισμός θα μπορούσε να είναι ένας εξαιρετικά δύσκολος εχθρός για να νικήσει.