Είναι γνωστό ότι μια μειοψηφία Αμερικανών ελέγχει την πλειοψηφία του πλούτου στις ΗΠΑ. Για παράδειγμα, μια μελέτη του Levy Economics Institute του 2010 διαπίστωσε ότι το 3% Το 40% του αμερικανικού πληθυσμού και το 84% του πλούτου διατηρήθηκε από το 20%. Όσον αφορά το εισόδημα, το Ηνωμένο Βασίλειο έχει πλέον τη μεγαλύτερη εισοδηματική ανισότητα από οποιοδήποτε άλλο δημοκρατικό έθνος στον ανεπτυγμένο κόσμο. Πράγματι, η ανισότητα των εισοδημάτων υπήρξε ένα από τα βασικά θέματα των δημοκρατικών εκστρατειών για τον Πρόεδρο και παρείχε το λόγο για την ανανέωση των συζητήσεων σχετικά με την κατάλληλη φορολόγηση των επιτοκίων. Οι φορολογικές πολιτικές σχετικά με το επιτόκιο που έχουν μεταφερθεί έχουν ουσιαστικά δώσει μια φορολογική ελάφρυνση σε μερικούς από τους πλουσιότερους πολίτες του ΣτΕ - που επιδεινώνουν την αυξανόμενη ανισότητα των εισοδημάτων - για χρόνια.

Τώρα, ο αρχηγός του Λευκού Οίκου - Reince Priebus, λέει ότι το συμφέρον μπορεί να είναι ο επόμενος στόχος της φορολογικής αναθεώρησης του Προέδρου.

(βλέπε και: Το Trump θα μπορούσε να στοχεύσει στο φόρο "Carried Interest")

)

Αποζημίωση και Φορολογία διαχείρισης κεφαλαίων

Οι γενικοί εταίροι ιδιωτικών κεφαλαίων ή αμοιβαίων κεφαλαίων αντιστάθμισης υπηρεσίες διαχείρισης με δύο τρόπους. Ο πρώτος τρόπος είναι μια αμοιβή διαχείρισης περίπου ενός ή δύο τοις εκατό του συνολικού ενεργητικού που διαχειρίζεται. Αυτό το τέλος χρεώνεται ανεξάρτητα από την απόδοση των κεφαλαίων και φορολογείται ως συνηθισμένο εισόδημα, με την υψηλότερη τιμή να είναι 39,6%.

Ο άλλος τρόπος με τον οποίο αποζημιώνονται οι γενικοί εταίροι είναι μέσω του λεγόμενου "μεταφερόμενου ενδιαφέροντος", το οποίο είναι συνήθως περίπου το 20% των κερδών που συγκεντρώνονται πάνω από ένα συγκεκριμένο ποσοστό εμποδίων. Συχνά το ποσοστό εμπόδιο είναι περίπου οκτώ τοις εκατό και, συνεπώς, οποιαδήποτε επιστρέφει το ταμείο επιτυγχάνει πάνω από αυτό το ποσοστό σημαίνει ότι οι γενικοί εταίροι του αμοιβαίου κεφαλαίου λαμβάνουν μια προμήθεια 20 τοις εκατό εκτός από οποιοδήποτε κέρδος επί των περιουσιακών στοιχείων που οι εταίροι έχουν προσωπικά επενδύσει στο ταμείο. Τόσο τα κέρδη από τα προσωπικά περιουσιακά στοιχεία όσο και οι τόκοι που φορολογούνται φορολογούνται με συντελεστή κεφαλαιουχικών κερδών, ο οποίος για τα άτομα με υψηλό εισόδημα είναι 20 τοις εκατό. (Για περισσότερες πληροφορίες, δείτε: Τι πρέπει να ξέρετε για τα κεφαλαιουχικά κέρδη και τους φόρους.)

Κέρδη κεφαλαίου ή τακτικό εισόδημα;

Τα επιχειρήματα υπέρ της φορολόγησης των επιτοκίων με βάση το βασικό επιτόκιο βασίζονται στην άποψη ότι οι τόκοι πρέπει να αντιμετωπίζονται ως "αποζημίωση βάσει των επιδόσεων για τις υπηρεσίες διαχείρισης. "Η φορολόγηση θα είχε ως συνέπεια την επιτόκιο με το κανονικό επιτόκιο να είναι σύμφωνη με παρόμοια αποζημίωση βάσει επιδόσεων όπως τα επιδόματα. Επιπλέον, ο τύπος των υπηρεσιών που παρέχονται από τους γενικούς εταίρους ενός αμοιβαίου κεφαλαίου είναι παρόμοιος με τον τύπο των υπηρεσιών που παρέχονται από τα στελέχη επιχειρήσεων, καθώς και από τους διαχειριστές των αμοιβαίων κεφαλαίων που διαπραγματεύονται δημόσια.

Εκείνοι που υποστηρίζουν ότι δεν φορολογούνται οι επιτόκιοι με βάση το κανονικό εισόδημα πιστεύουν ότι οι γενικοί εταίροι πρέπει να αντιμετωπίζονται σαν επιχειρηματίες.Αν ναι, τα επιτόκια θα θεωρούνται παρόμοια με τα κέρδη που πραγματοποιούνται όταν ένας επιχειρηματίας πωλεί την επιχείρησή του, η οποία γενικά φορολογείται με το ποσοστό κεφαλαιακών κερδών.

Κάποιοι ισχυρίζονται ότι η αποζημίωση με επιτόκιο είναι μια ανταμοιβή για την επιτυχή κερδοφορία, ενώ αναλαμβάνει σημαντικούς κινδύνους. Αν η αποζημίωση αυτή φορολογηθεί με το συνηθισμένο εισόδημα, αυτό θα δημιουργούσε αντικίνητρο για την ανάληψη τέτοιων κινδύνων που θα οδηγούσαν σε λιγότερες επενδύσεις, λιγότερη καινοτομία, λιγότερη ανάπτυξη και λιγότερες θέσεις εργασίας. Ωστόσο, δεν είναι σαφές ότι ένας υψηλότερος φορολογικός συντελεστής για τους μεταφερόμενους τόκους θα αποθαρρύνει πραγματικά την επένδυση ή ότι η προώθηση πιο επικίνδυνων επενδύσεων είναι πράγματι επωφελής για την οικονομία.

Μεταφερόμενοι τόκοι και ανισότητα εισοδήματος

Ο κίνδυνος και η ανταμοιβή στην άκρη, λίγοι υποστηρίζουν ότι το παραθυράκι που φέρεται ως συμφέρον είναι αθώο στο φταίξιμο της ανισότητας.

Ίσως είναι αβάσιμη η χαλαρή φορολογική πολιτική όσον αφορά τους επιβαλλόμενους τόκους, λαμβάνοντας υπόψη τις πρόσφατες δωρεές μεγάλων διαχειριστών αμοιβαίων κεφαλαίων κινδύνου σε πανεπιστημιακά ταμεία. Δύο διευθυντές hedge fund, John Paulson και Kenneth Griffin, προσφέρθηκαν πρόσφατα 400 εκατομμύρια δολάρια και 150 εκατομμύρια δολάρια, αντίστοιχα, στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Ο Stephen Schwarzman, πρόεδρος και συνιδρυτής του ιδιωτικού επενδυτικού ταμείου Blackstone, προσφέρθηκε πρόσφατα 150 εκατομμύρια δολάρια στο Πανεπιστήμιο Yale. Τέτοιες φιλανθρωπικές δωρεές που είναι επιλέξιμες για πιστώσεις φόρου δεσμεύονται με τη δηλωμένη πρόθεση να προωθήσουν την τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Ωστόσο, ο Victor Fleischer, καθηγητής Νομικής στο Πανεπιστήμιο του Σαν Ντιέγκο, διαπίστωσε ότι οι διαχειριστές ιδιωτικών επενδυτικών κεφαλαίων των πανεπιστημιακών ταμείων, όπως το Yale, το Harvard, το Πανεπιστήμιο του Τέξας, το Στάνφορντ και το Princeton, υπηρεσίες από τους φοιτητές που έλαβαν βοήθεια διδασκαλίας, υποτροφίες και άλλα ακαδημαϊκά βραβεία. Ισχυρίζεται ότι ο Yale κατέβαλε 343 εκατομμύρια δολάρια σε διαχειριστές ιδιωτικών κεφαλαίων μόνο με επιτόκιο, ενώ μόνο 170 εκατομμύρια δολάρια του επιχειρησιακού προϋπολογισμού του πανεπιστημίου είχαν ως στόχο να βοηθήσουν τους σπουδαστές.

Με τα πανεπιστημιακά ταμεία που λειτουργούν ως οχήματα για να εμπλουτίσουν τους πλούσιους με το κόστος της αύξησης του χρέους των φοιτητών, είναι δύσκολο να δούμε πώς μια φοροαπαλλαγή για το συμφέρον που έχει πραγματοποιηθεί είναι μια καλή οικονομική πολιτική. Αν ένα υψηλότερο ποσοστό εισοδήματος των ανθρώπων χρησιμοποιείται όλο και περισσότερο για την εξυπηρέτηση του χρέους παρά για την αγορά αγαθών και υπηρεσιών, δεν έχει σημασία πόσο επενδυτικές επιχειρήσεις λαμβάνουν. Δεν πρόκειται να αναπτυχθούν εάν οι άνθρωποι δεν μπορούν να αγοράσουν αυτό που προσφέρουν.

Η κατώτατη γραμμή

Εάν όσοι εκτελούν παρόμοιες υπηρεσίες και μάλιστα αναλαμβάνουν παρόμοιους κινδύνους, υποχρεούνται να πληρώσουν τον κανονικό συντελεστή φόρου εισοδήματος, τότε οι γενικοί εταίροι των private equity και των διαχειριστών αμοιβαίων κεφαλαίων κινδύνου πρέπει να πληρώσουν το ίδιο επιτόκιο. Θεωρώντας ότι όσοι βρίσκονται στο κατώτερο άκρο του εισοδήματος και του φάσματος πλούτου τείνουν να έχουν υψηλότερες οριακές τάσεις κατανάλωσης από τους πολύ πιο πλούσιους ομολόγους τους, η φορολόγηση των επιτοκίων με το συνηθισμένο εισόδημα και η χρησιμοποίησή του για την αναδιανομή του πλούτου δεν είναι μόνο θέμα ακεραιότητας, οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής.