α:

Τα ανεπιθύμητα ομόλογα ήταν το επίκεντρο της οικονομικής κρίσης του 2007-2008. Τα τοξικά περιουσιακά στοιχεία που σχετίζονται με την αγορά στεγαστικών δανείων με υψηλά επιτόκια ώθησαν τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα να φτάσουν στο σημείο αφερεγγυότητας. Ωστόσο, κατά την αγορά, αυτά τα περιουσιακά στοιχεία δεν θεωρήθηκαν χαρτοφυλάκια αρνητικών επιτοκίων, δεδομένου ότι αξιολογήθηκαν με AAA από τους οργανισμούς αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας.

Αυτά τα ομόλογα προέρχονταν από τη βιομηχανία υποτομέων υποθηκών καθώς η πίστωση επεκτάθηκε σχεδόν σε όλους, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που δεν εισέπραξαν εισόδημα για τα δύο πρώτα έτη. Ο κίνδυνος στις υποθήκες αυτές ήταν κρυμμένος με τη δημιουργία μέσων όπως οι εγγυημένες δανειακές υποχρεώσεις (CDO), οι οποίες υπολόγισαν, μέσω της διαφοροποίησης, την εξισορρόπηση του κινδύνου αθέτησης των ατομικών δανείων.

Αυτή τη στιγμή σημειώθηκε σχεδόν αμετάβλητη 50ετής άνοδος των τιμών των κατοικιών. Ο κίνδυνος μείωσης της τιμής των κατοικιών σε επίπεδο αγοράς δεν θεωρήθηκε πιθανός. Οι περισσότεροι συμμετέχοντες στην αγορά, κατά τη διάρκεια της ζωής τους, δεν είχαν βιώσει μια τέτοια διαρκή κάμψη. Σε πολλά οικονομικά μοντέλα που κατασκευάστηκαν για την τιμολόγηση αυτών των περιουσιακών στοιχείων, αυτή η δυνατότητα δεν θεωρήθηκε αρκετά σημαντική ώστε να αξίζει να συμπεριληφθεί.

Η σκέψη ήταν ότι ακόμη και αν οι δανειολήπτες δεν μπόρεσαν να κάνουν πληρωμές, μπορούσαν να πουλήσουν τα σπίτια και να πληρώσουν τα χρέη. Ουσιαστικά, όσο οι τιμές των κατοικιών τείνουν υψηλότερα, η λογική ήταν ότι αυτά τα ομόλογα θα διατηρούσαν την αξία τους.

Επιπλέον, η αξιολόγηση ΑΑΑ από τους οργανισμούς αξιολόγησης ομολόγων, όπως οι Moody's, Standard & Poor's και Fitch, τους έδωσε ένα καπλαμά ασφαλείας. Έβαλε αυτά τα περιουσιακά στοιχεία στο ίδιο επίπεδο με το εταιρικό χρέος από πολυεθνικές εταιρείες και σταθερές κυβερνήσεις που εκδίδουν νόμισμα, όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γερμανία ή η Ιαπωνία. Αυτή η αξιολόγηση ΑΑΑ αποτελεί βασικό στοιχείο της ιστορίας, καθώς πολλοί αγοραστές δεν ήταν εξειδικευμένοι, βασιζόμενοι στους οργανισμούς αξιολόγησης για την ακριβή αναπαράσταση των σχετικών κινδύνων.

Αυτά τα τοξικά εργαλεία πολλαπλασιάστηκαν σε ολόκληρη τη χρηματοοικονομική οικονομία, καθώς οι κύριοι κάτοχοί της ήταν οι τράπεζες της Wall Street, τα αμοιβαία κεφάλαια κινδύνου, τα συνταξιοδοτικά ταμεία και τα κρατικά επενδυτικά ταμεία που επιθυμούν να επωφεληθούν από τις υψηλότερες αποδόσεις τους και την αντιληπτή έλλειψη κινδύνου. Αποδείχθηκε ότι τα μέσα αυτά ήταν άχρηστα σε πολλές περιπτώσεις, καθώς οι αγοραστές κατοικιών δεν μπορούσαν να πραγματοποιήσουν πληρωμές και οι τιμές των κατοικιών στρέφονταν χαμηλότερα.

Οι αγοραστές αθετούν τις υποθήκες τους, οδηγώντας σε τεράστια αύξηση της προσφοράς κατοικιών, πιέζοντας τις τιμές ακόμη χαμηλότερες. Αυτό μείωσε περαιτέρω την αξία αυτών των CDO. Πολλά κεφάλαια είχαν αγοράσει CDO στο περιθώριο, και η απώλεια κεφαλαίου τους ανάγκασε να ρευστοποιήσουν τα χαρτοφυλάκιά τους, πιέζοντας τις τιμές κάτω περαιτέρω.

Το τμήμα του ενεργητικού του ισολογισμού χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων άρχισε να ξεφουσκώνεται καθώς το χρέος που συνδέεται με τη στέγαση άρχισε να μειώνεται.Πολλοί χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί ήταν αφερέγγυοι στο χαρτί, καθώς τα χρέη τους παρέμειναν σταθερά ενώ τα περιουσιακά στοιχεία βυθίστηκαν. Αυτό δημιούργησε μια κρίση εμπιστοσύνης, καθώς τα ίδια κεφάλαια στις τράπεζες βυθίστηκαν και τα επιτόκια στο χρέος τους ανέβηκαν ψηλότερα.

Η κυβέρνηση τελικά ενεπλάκη με ένα πρόγραμμα για την εξάλειψη των τοξικών περιουσιακών στοιχείων από τους ισολογισμούς των τραπεζών και την κατάργηση του σήματος στα καταστατικά της αγοράς, δίνοντας στις τράπεζες χρόνο να αναπνεύσουν. Οι κυβερνήσεις παρείχαν κεφάλαια για την ενίσχυση των ισολογισμών και διασφάλισαν ότι το χρηματοπιστωτικό σύστημα συνέχισε να λειτουργεί.