α:

Η νεοφιλελεύθερη οικονομική θεωρία υποστηρίζει την ελαχιστοποίηση της κυβερνητικής παρέμβασης και της πολιτικής laissez-faire. Ο νεοφιλελευθερισμός είναι μια σύγχρονη ερμηνεία της κλασσικής οικονομικής θεωρίας που σχηματίστηκε από πρώιμους οικονομολόγους όπως ο Adam Smith και ο David Ricardo που διερεύνησαν τη δύναμη των ανταγωνιστικών αγορών.

Οι διεθνείς εμπορικοί περιορισμοί, η φορολογία, η ιδιοκτησία της δημόσιας ιδιοκτησίας και η βαριά οικονομική ρύθμιση θεωρούνται εμπόδια στη μεγιστοποίηση της χρησιμότητας και η κυβερνητική παρέμβαση θεωρείται ότι δημιουργεί ανεπάρκειες, σύμφωνα με τον νεοφιλελευθερισμό. Ο ιδιωτικός τομέας αποτελείται από παραγωγικές επιχειρήσεις, καταναλωτές και εργάτες. Εάν ο καθένας από αυτούς τους οικονομικούς παράγοντες συμπεριφέρεται έτσι ώστε να μεγιστοποιηθεί η δική του ευημερία, τότε η τιμολόγηση και η ποσότητα των αγαθών, των υπηρεσιών και της εργασίας καθορίζονται έτσι ώστε να μεγιστοποιείται η συνολική οικονομική ευημερία και να βελτιστοποιείται η κατανομή των πόρων.

Ειδικοί ρόλοι στον νεοφιλελευθερισμό

Η νεοφιλελεύθερη θεωρία διαδόθηκε από τους Μίλτον Φρίντμαν και Φρίντριχ Χάιεκ και αργότερα υποστηρίχθηκε από πολιτικούς όπως ο Ρόναλντ Ρέιγκαν και η Μαργαρίτα Θάτσερ. Η νεοφιλελεύθερη πολιτική συνιστά έναν πολύ περιορισμένο ρόλο για τις κυβερνήσεις, διότι θεωρείται ότι οποιαδήποτε συμμετοχή και ρύθμιση της αγοράς του δημόσιου τομέα παράγει ένα αναποτελεσματικό αποτέλεσμα.

Αντίθετα, οι κυβερνήσεις αναμένεται να διευκολύνουν τη λειτουργία των αγορών προστατεύοντας τα δικαιώματα ιδιοκτησίας, εξασφαλίζοντας τον ανταγωνισμό και αποτρέποντας την αποτυχία της αγοράς. Ο ιδιωτικός τομέας αναμένεται να λειτουργήσει μέσα σε αυτό το χαλαρό νεοφιλελεύθερο πλαίσιο που έχει θεσπίσει η κυβέρνηση και οι επιχειρήσεις και τα άτομα είναι πλήρως υπεύθυνα για την κατανομή των πόρων. Όλα τα περιουσιακά στοιχεία είναι ιδιόκτητα και όλες οι τιμές καθορίζονται από την αγορά, συμπεριλαμβανομένων των μισθών.

Οι ιδιωτικοί φορείς υπαγορεύουν τον τρόπο με τον οποίο επενδύεται το κεφάλαιο και το επίπεδο κατανάλωσης που είναι βέλτιστο. Οι εταιρείες αποφασίζουν πόση εργασία να απασχολούν, πόση προσφορά θα παράγουν και τι τιμές θα χρεώνουν. Οι εργάτες επιλέγουν πόση εργασία πρέπει να προμηθεύει και τι μισθός να δεχτεί. Οι καταναλωτές αποφασίζουν πόσα θα αγοράσουν σε δεδομένη τιμή και ποιο ποσοστό των εσόδων θα πρέπει να δαπανηθεί για την τρέχουσα και όχι τη μελλοντική κατανάλωση.