α:

Ο ρόλος του έθνους-κράτους στην παγκοσμιοποίηση είναι ένα πολύπλοκο εν μέρει λόγω των ποικίλων ορισμών και μετατόπιση έννοιες της παγκοσμιοποίησης. Ενώ έχει οριστεί με πολλούς τρόπους, η παγκοσμιοποίηση είναι γενικά αναγνωρισμένη ως η εξασθένιση ή η πλήρης εξαφάνιση των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτιστικών συνόρων μεταξύ των εθνικών κρατών. Μερικοί μελετητές έχουν θεωρήσει ότι τα έθνη-κράτη, τα οποία είναι εγγενώς διαχωρισμένα από φυσικά και οικονομικά όρια, θα είναι λιγότερο συναφή σε έναν παγκοσμιοποιημένο κόσμο.

Παρόλο που όλο και λιγότερα εμπόδια όσον αφορά το διεθνές εμπόριο και την επικοινωνία θεωρούνται ενίοτε δυνητική απειλή για τα έθνη-κράτη, αυτές οι τάσεις υπήρξαν σε όλη την ιστορία. Οι αεροπορικές και θαλάσσιες μεταφορές που πραγματοποιούν μονοήμερες μετακινήσεις σε άλλες ηπείρους και οι οποίες επέκτειναν σημαντικά το εμπόριο μεταξύ των χωρών δεν κατάργησαν την κυριαρχία των μεμονωμένων εθνών. Αντίθετα, η παγκοσμιοποίηση είναι μια δύναμη που άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο τα έθνη-κράτη ασχολούνται μεταξύ τους, ιδιαίτερα στον τομέα του διεθνούς εμπορίου.

Ένα ευρέως αναγνωρισμένο φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης είναι ότι ευνοεί δυτικοποίηση, πράγμα που σημαίνει ότι άλλα κράτη-έθνη βρίσκονται σε μειονεκτική θέση όταν ασχολείται με την Αμερική και την Ευρώπη. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τη γεωργική βιομηχανία, όπου τα έθνη του δεύτερου και του τρίτου κόσμου αντιμετωπίζουν εσωτερικό ανταγωνισμό από τις δυτικές εταιρείες. Ένα άλλο πιθανό αποτέλεσμα είναι ότι τα έθνη-κράτη αναγκάζονται να εξετάσουν τις οικονομικές τους πολιτικές ενόψει των πολλών προκλήσεων και ευκαιριών που παρουσιάζουν οι πολυεθνικές εταιρείες και άλλες οντότητες του διεθνούς εμπορίου. Οι πολυεθνικές εταιρείες, ειδικότερα, αμφισβητούν τα έθνη-κράτη να αντιμετωπίσουν το μοναδικό θέμα των ξένων άμεσων επενδύσεων, αναγκάζοντας τα έθνη-κράτη να καθορίσουν πόση διεθνή επιρροή επιτρέπουν στις οικονομίες τους. Η παγκοσμιοποίηση δημιουργεί επίσης μια αίσθηση αλληλεξάρτησης μεταξύ των εθνών, η οποία θα μπορούσε να δημιουργήσει μια ανισορροπία εξουσίας μεταξύ των εθνών διαφορετικών οικονομικών δυνατοτήτων.

Ο ρόλος του εθνικού κράτους σε έναν παγκόσμιο κόσμο είναι σε μεγάλο βαθμό ρυθμιστικός ως ο κύριος παράγοντας της παγκόσμιας αλληλεξάρτησης. Ενώ ο εγχώριος ρόλος του εθνικού κράτους παραμένει σε μεγάλο βαθμό αμετάβλητος, τα κράτη που απομονώθηκαν στο παρελθόν αναγκάζονται τώρα να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους για να θέσουν τις διεθνείς εμπορικές πολιτικές. Μέσω διαφόρων οικονομικών ανισορροπιών, αυτές οι αλληλεπιδράσεις μπορεί να οδηγήσουν σε μειωμένους ρόλους για ορισμένα κράτη και σε υψηλούς ρόλους για άλλους.