α:

Στη θεωρία της οικονομικής διαχείρισης, η θεωρία της κεφαλαιακής διάρθρωσης αναφέρεται σε μια συστηματική προσέγγιση στη χρηματοδότηση επιχειρηματικών δραστηριοτήτων μέσω ενός συνδυασμού μετοχών και υποχρεώσεων. Οι ανταγωνιστικές θεωρίες κεφαλαιακής διάρθρωσης διερευνούν τη σχέση μεταξύ χρηματοδότησης χρέους, χρηματοδότησης ιδίων κεφαλαίων και της αγοραίας αξίας της επιχείρησης.

Παραδοσιακή προσέγγιση

Σύμφωνα με την παραδοσιακή θεωρία, μια εταιρεία θα πρέπει να στοχεύει στην ελαχιστοποίηση του σταθμισμένου μέσου κόστους κεφαλαίου (WACC) και στη μεγιστοποίηση της αξίας των εμπορεύσιμων περιουσιακών της στοιχείων. Η προσέγγιση αυτή υποδηλώνει ότι η χρήση της χρηματοδότησης του χρέους έχει σαφές και αναγνωρίσιμο όριο. Οποιοδήποτε χρέος κεφαλαίου πέρα ​​από αυτό το σημείο θα δημιουργήσει υποτίμηση της εταιρείας και περιττή μόχλευση.

Οι διευθυντές και οι οικονομικοί αναλυτές οφείλουν να προβούν σε ορισμένες υποθέσεις βάσει της παραδοσιακής προσέγγισης. Για παράδειγμα, το επιτόκιο του χρέους παραμένει σταθερό κατά τη διάρκεια μιας περιόδου και αυξάνεται με πρόσθετη μόχλευση με την πάροδο του χρόνου. Το αναμενόμενο ποσοστό απόδοσης από τα ίδια κεφάλαια παραμένει σταθερό πριν αυξάνεται σταδιακά με μόχλευση. Αυτό δημιουργεί ένα βέλτιστο σημείο στο οποίο το WACC είναι το μικρότερο πριν ξαναβρεί.

Άλλες προσεγγίσεις

Μια δημοφιλής εναλλακτική λύση στην παραδοσιακή θεωρία δομών κεφαλαίου είναι η προσέγγιση Modigliani και Miller. Η προσέγγιση MM έχει δύο κεντρικές προτάσεις. Η πρώτη λέει ότι η κεφαλαιακή διάρθρωση και η αξία της εταιρείας δεν έχουν άμεση συσχέτιση. Αντίθετα, η αξία της επιχείρησης εξαρτάται από τα αναμενόμενα μελλοντικά κέρδη. Η δεύτερη πρόταση ισχυρίζεται στη συνέχεια ότι η χρηματοοικονομική μόχλευση αυξάνει τα αναμενόμενα μελλοντικά κέρδη αλλά όχι την αξία της επιχείρησης. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι τα μελλοντικά κέρδη βάσει μόχλευσης αντισταθμίζονται από αντίστοιχες αυξήσεις του απαιτούμενου ποσοστού απόδοσης.

Η θεωρία της σειράς των παιδιών επικεντρώνεται στο ασύμμετρο κόστος πληροφόρησης. Η προσέγγιση αυτή προϋποθέτει ότι οι επιχειρήσεις θα δώσουν προτεραιότητα στη στρατηγική χρηματοδότησής τους με βάση την ελάχιστη αντίσταση. Η εσωτερική χρηματοδότηση είναι η πρώτη προτιμώμενη μέθοδος, ακολουθούμενη από το χρέος και την εξωτερική χρηματοδότηση ιδίων κεφαλαίων ως έσχατη λύση.