a:

Αυτοί οι φόβοι τροφοδοτούν την αύξηση του ποσοστού αποταμίευσης μεταξύ των οικονομικών συμμετεχόντων, γεγονός που εξουδετερώνει κάθε αύξηση της σημερινής ζήτησης αγαθών και υπηρεσιών. Η θεωρία, που διατυπώθηκε από τον οικονομολόγο του 19ου αιώνα, Ντέιβιντ Ρικάρντο, θεωρείται αντεγκριτικό κατά των κεϋνσιανικών διορθωτικών μέτρων δημοσιονομικής ώθησης. Η Ricardian ισοδυναμία είναι αμφιλεγόμενη μεταξύ οικονομολόγων και πολιτικών.

- Από το 1974 έως το 1989, ο οικονομολόγος του Harvard Robert J. Barro προσέφερε μια σειρά από εννοιολογικά και εμπειρικά επιχειρήματα για το τι ο Ricardo ονομάζει «διστακτική κερδοσκοπία» ενόψει της καλλιέργειας δημόσιο χρέος. Σε απάντηση σε κριτικούς που πρότειναν ότι η Ricardian equivalence θα μπορούσε να υπάρξει μόνο θεωρητικά βραχυπρόθεσμα, ο Barro ισχυρίστηκε ότι οι ανησυχίες για τη φορολογία και την εξοικονόμηση υφίστανται μακροπρόθεσμα, επειδή οι οικογένειες επιδιώκουν να μεταφέρουν πλούτο στην επόμενη γενιά (το αποτέλεσμα της δυναστείας). Ο κ. Barro κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν θα υπήρχε πιθανότητα πρώτης τάξης επίπτωσης από τις δαπάνες του δημόσιου ελλείμματος στο πραγματικό επιτόκιο ή στις καθαρές ιδιωτικές επενδύσεις.

Τα επιχειρήματα κατά της Ricardian Equivalence

Πολλοί οικονομολόγοι του Κεϋνσιανού και του μετα-Κεϋνσιανού, όπως ο Paul Krugman, επεσήμαναν αρκετές πιθανές αδυναμίες με την Ricardian ισοδυναμία. Υποστηρίζουν ότι η θεωρία δεν λαμβάνει υπόψη τυχόν πιθανές πολλαπλασιαστικές επιπτώσεις από τις δημόσιες δαπάνες. Η θεωρία υποθέτει επίσης ότι τα άτομα δεν έχουν περιορισμούς ρευστότητας και ότι έχουν επαρκή γνώση σχετικά με τις κυβερνητικές ενέργειες ώστε να προβλέψουν σωστά τις μελλοντικές αυξήσεις των φόρων ή του πληθωρισμού.

Αυστριακοί οικονομολόγοι υποστηρίζουν ότι η ισοδυναμία Ricardian συνεπάγεται μια μη ρεαλιστική ομοιογένεια μεταξύ κυβερνήσεων και ατόμων. Με άλλα λόγια, η Ricardian ισοδυναμία ισχύει για το προσωπικό χρέος, αλλά όχι απαραίτητα για το δημόσιο χρέος. Ο μόνος τρόπος με τον οποίο η ισοδυναμία του Ricardian ταιριάζει με τις δημόσιες δαπάνες είναι αν οι μελλοντικές φορολογικές υποχρεώσεις ανατίθενται σήμερα στα ίδια άτομα που διαφορετικά θα μπορούσαν να αυξήσουν τις δαπάνες στο παρόν.