α:

Τα δημοσιονομικά ελλείμματα περιγράφουν τις ετήσιες ελλείψεις του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών σε κρατικό προϋπολογισμό, όπως οι δημόσιες δαπάνες που υπερβαίνουν τα δημόσια έσοδα. Υπάρχουν πολλοί οικονομολόγοι, πολιτικοί αναλυτές, γραφειοκράτες, πολιτικοί και σχολιαστές που υποστηρίζουν την έννοια του κυβερνητικού δημοσιονομικού ελλείμματος, αν και σε διαφορετικό βαθμό και υπό διαφορετικές συνθήκες. Οι δαπάνες για το δημόσιο έλλειμμα είναι επίσης ένα από τα σημαντικότερα εργαλεία της κεϋνσιανής μακροοικονομίας. Σχεδόν κάθε σύγχρονη κυβέρνηση έχει περισσότερο κόκκινο από το μαύρο στο βιβλίο της.

Το πρώτο αληθινό σχέδιο αμερικανικού κυβερνητικού ελλείμματος σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε το 1789 από τον Αλέξανδρο Χάμιλτον, τότε Γραμματέα του Υπουργείου Οικονομικών. Ο Χάμιλτον είδε τα ελλείμματα ως μέσο επιβεβαίωσης της κυβερνητικής επιρροής παρόμοιου με το πώς τα ομόλογα πολέμου βοήθησαν τη Μεγάλη Βρετανία να εξαντλήσει τη Γαλλία κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων του 18ου αιώνα. Αυτή η πρακτική συνεχίστηκε και σε όλη την ιστορία, οι κυβερνήσεις επέλεξαν να δανειστούν κεφάλαια για να χρηματοδοτήσουν τους πολέμους τους όταν η αύξηση των φόρων θα ήταν ανεπαρκής ή μη πρακτική.

Οι πολιτικοί και οι υπεύθυνοι για τη χάραξη πολιτικής βασίζονται σε δημοσιονομικά ελλείμματα για την επέκταση των δημοφιλών πολιτικών, όπως τα προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας και τα δημόσια έργα, χωρίς να χρειάζεται να αυξήσουν τους φόρους ή να μειώσουν τις δαπάνες αλλού στον προϋπολογισμό. Με τον τρόπο αυτό, τα δημοσιονομικά ελλείμματα ενθαρρύνουν επίσης τις πιστώσεις που αναζητούν επιτόκια και τις πολιτικά παρακινημένες πιστώσεις. Πολλές επιχειρήσεις υπονοούν σιωπηρά τα δημοσιονομικά ελλείμματα, εάν αυτό σημαίνει ότι λαμβάνουν δημόσια οφέλη.

Τα ελλείμματα του κυβερνητικού προϋπολογισμού έχουν επιτεθεί από πολλούς οικονομικούς στοχαστές καθ 'όλη τη διάρκεια του χρόνου για τον ρόλο τους στον αποκλεισμό του ιδιωτικού δανεισμού, τη στρέβλωση των επιτοκίων, την υποστήριξη μη ανταγωνιστικών επιχειρήσεων και την επέκταση της επιρροής μη κερδοσκοπικών παραγόντων. Παρ 'όλα αυτά, τα δημοσιονομικά ελλείμματα παρέμειναν δημοφιλή μεταξύ των κυβερνητικών οικονομολόγων από τότε που νομιμοποιήθηκαν από τον βρετανό οικονομολόγο John Maynard Keynes στη δεκαετία του 1930. Ο Κέινς πίστευε ότι οι δαπάνες οδήγησαν σε οικονομική δραστηριότητα και ότι η κυβέρνηση θα μπορούσε να τονώσει την ύφεση της οικονομίας με τη δημιουργία μεγάλων ελλειμμάτων.

Η αποκαλούμενη επεκτατική δημοσιονομική πολιτική όχι μόνο αποτελεί τη βάση των κεϋνσιανών τεχνικών κατά της ύφεσης αλλά παρέχει και οικονομική δικαιολογία για το τι εκλογές εκλέγουν φυσικά: να ξοδεύουν χρήματα με μειωμένη βραχυπρόθεσμη συνέπειες.

Ο Keynes αρχικά ζήτησε την εκτέλεση ελλειμμάτων κατά τη διάρκεια της ύφεσης και την αποκατάσταση των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού μόλις ανακάμψει η οικονομία. Αυτό συμβαίνει σπάνια, καθώς η αύξηση των φόρων και η περικοπή κυβερνητικών προγραμμάτων είναι σπάνια δημοφιλής ακόμη και σε περιόδους άφθονης. Η τάση ήταν για τις κυβερνήσεις να τρέχουν τα ελλείμματα κάθε χρόνο, με αποτέλεσμα το μαζικό δημόσιο χρέος.

Όλοι δεν βλέπουν το δημόσιο χρέος μεγάλης κλίμακας ως αρνητικό.Κάποιοι ειδήμονες μάλιστα έχουν προχωρήσει τόσο πολύ ώστε να δηλώσουν ότι τα δημοσιονομικά ελλείμματα είναι εντελώς άσχετα, καθώς τα χρήματα «οφείλονται στους εαυτούς μας». Πρόκειται για μια αμφίβολη αξίωση, ακόμη και στην ονομαστική αξία, επειδή οι ξένοι πιστωτές αγοράζουν συχνά κρατικά χρεωστικά μέσα και αγνοεί πολλά από τα μακροοικονομικά επιχειρήματα κατά των ελλειμμάτων.

Τα κυβερνητικά ελλείμματα έχουν ευρεία θεωρητική υποστήριξη σε ορισμένες οικονομικές σχολές και σχεδόν ομόφωνη υποστήριξη μεταξύ των εκλεγμένων αξιωματούχων. Τόσο οι συντηρητικές όσο και οι φιλελεύθερες διοικήσεις τείνουν να τρέχουν μεγάλα ελλείμματα στο όνομα των φορολογικών περικοπών, των δαπανών τόνωσης, της ευημερίας, του δημόσιου αγαθού, των υποδομών, της χρηματοδότησης του πολέμου και της προστασίας του περιβάλλοντος. Τελικά, οι ψηφοφόροι πιστεύουν ότι τα δημοσιονομικά ελλείμματα είναι μια καλή ιδέα, ανεξάρτητα από το αν αυτή η πίστη είναι ρητή ή όχι, με βάση την τάση τους να ζητούν ταυτόχρονα δαπανηρές κυβερνητικές υπηρεσίες και χαμηλούς φόρους.