α:

Σε ορισμένες χώρες, όπως οι χώρες που είναι μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, υπάρχει ένα σύστημα φορολόγησης που ονομάζεται φόρος προστιθέμενης αξίας (ΦΠΑ). Το σύστημα ΦΠΑ απαιτεί κάθε αγαθό ή υπηρεσία να φορολογείται με μεταβλητό συντελεστή σε κάθε στάδιο της επιχειρηματικής διαδικασίας. Σε τέτοιες φορολογικές δικαιοδοσίες, τα φορολογικά κίνητρα που συνδέονται με την κάθετη ολοκλήρωση είναι ελάχιστα.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η παραγωγή φορολογείται σε αντίθεση με τα υλικά και τις υπηρεσίες που εμπλέκονται στη συνολική διαδικασία παραγωγής. Όταν οι εταιρείες έχουν κάθετα ολοκληρωμένη, κάθε μία από τις συνδεδεμένες επιχειρήσεις θεωρείται ως ξεχωριστός οικονομικός παράγοντας. Κάθε στάδιο της διαδικασίας εξακολουθεί να φορολογείται. Ωστόσο, όταν μια εταιρεία αγοράζει αγαθά από έναν προμηθευτή, πρέπει να πληρώσει επιπλέον για να λογιστεί ο φόρος που έχει εισπραχθεί από τον κατασκευαστή των εν λόγω προϊόντων. Παρά το γεγονός ότι η μητρική εταιρεία και οι θυγατρικές της θεωρούνται ξεχωριστοί οικονομικοί παράγοντες, ο φόρος ενοποιείται, επομένως δεν υπάρχει πρόσθετο φορολογικό κόστος για την κάλυψη της αγοράς υλικών. Αυτό οδηγεί σε ελαφρά μείωση του κόστους. Αυτό εξυπηρετεί επίσης το στόχο να καταστούν οι μικρότεροι ανεξάρτητοι ανταγωνιστές λιγότερο ανταγωνιστικοί όσον αφορά την τιμολόγηση, καθώς πρέπει να διατηρούν τις τιμές τους υψηλότερες για να λογοδοτούν για τους λογαριασμούς τους.

Η αντιμετώπιση των οργανώσεων που έχουν συνδυαστεί με την κάθετη ολοκλήρωση ως ξεχωριστές οικονομικές οντότητες στο Η.Π. έχει επίσης οδηγήσει στην εκμετάλλευση των διεθνών φορολογικών νόμων από μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες. Αυτό συνέβη ιδιαίτερα με οργανισμούς με υψηλά ποσοστά πνευματικής ιδιοκτησίας και με μεγάλη και ποικίλη διαδικασία παραγωγής. Παραδείγματα αυτών των τύπων βιομηχανιών περιλαμβάνουν φαρμακευτικές εταιρείες και εταιρείες λογισμικού. Έχουν υπάρξει περιπτώσεις τέτοιων εταιρειών που χειραγωγούν τους τοπικούς φορολογικούς νόμους και βασίζουν τις μικρότερες εταιρείες σε διαφορετικές χώρες, ώστε να μην χρειάζεται να πληρώνουν το ελάχιστο ποσό του φόρου. Τα πιο διαδεδομένα παραδείγματα αυτής της μορφής χειραγώγησης βασίζονται σε θυγατρικές σε παράκτιους φορολογικούς παραδείσους όπως το Λουξεμβούργο, η Ελβετία, η Ιρλανδία και τα βρετανικά νησιά του Καϋμάν.

Το Ηνωμένο Βασίλειο έχει ένα σημαντικό αριθμό υφιστάμενων φορολογικών συνθηκών σε ολόκληρο τον κόσμο, γεγονός που καθιστά την πρακτική αυτή να χειραγωγήσει αυτούς τους φορολογικούς νόμους με τη χρήση εξωχώριων φορολογικών παραδείσων εξ ολοκλήρου νόμιμων. Μολονότι δεν είναι σαφές εάν ορισμένες από αυτές τις συνθήκες, όπως με την Ινδία, είναι πιθανό να ανανεωθούν στο μέλλον, άλλες - όπως αυτές με την Ευρωπαϊκή Ένωση - είναι σταθερές και φαίνεται να παραμένουν μακροχρόνιες. Ενώ η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου χάνει σημαντικά φορολογικά έσοδα από αυτή τη φορολογική συνθήκη με την Ευρωπαϊκή Ένωση, οι πολιτικοί είναι απρόθυμοι να αναστρέψουν τη συμφωνία.Αυτό οφείλεται στα επιχειρήματα μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών ότι η αδυναμία να ελαχιστοποιηθεί η φορολογία θα μειώσει την ικανότητά τους να είναι ανταγωνιστικά με άλλες διεθνείς εταιρείες.