Το subprime είναι μια ταξινόμηση των δανείων που προσφέρονται με επιτόκια υψηλότερα από το βασικό επιτόκιο σε άτομα που δεν μπορούν να τύχουν δανείων βασικού επιτοκίου. Αυτό συμβαίνει συνήθως όταν οι δανειολήπτες έχουν χαμηλή πίστωση και, ως εκ τούτου, ο δανειστής τους βλέπει ως υψηλότερο κίνδυνο.

Η πιστοποίηση δανείου βασίζεται σε πολλούς παράγοντες, όπως το εισόδημα, τα περιουσιακά στοιχεία και η πιστοληπτική ικανότητα. Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι δανειολήπτες χαμηλού κινδύνου έχουν ερωτηματικά που τις περιβάλλουν σε έναν ή περισσότερους από αυτούς τους τομείς, όπως η κακή πιστοληπτική ικανότητα ή η ανικανότητα απόδειξης εισοδήματος. Για παράδειγμα, κάποιος με πιστοληπτική διαβάθμιση μικρότερη από 620 ή χωρίς περιουσιακά στοιχεία δεν θα είναι πιθανό να είναι κατάλληλη για μια παραδοσιακή υποθήκη και θα χρειαστεί να καταφύγει σε ένα υποπληθυσμιατικό δάνειο για να κερδίσει την απαραίτητη χρηματοδότηση. Διαβάστε παρακάτω για να μάθετε περισσότερα σχετικά με αυτό το είδος δανεισμού και πώς έχει κακή φήμη του.

Subprime Vs. Prime

Εκτός από την ύπαρξη υψηλότερων επιτοκίων από τα δάνεια με βασικό επιτόκιο, τα δάνεια χαμηλού κινδύνου συχνά συνοδεύονται από υψηλότερα τέλη. Και, σε αντίθεση με τα βασικά δάνεια, τα οποία είναι αρκετά παρόμοια από δανειστή προς δανειστή, τα δάνεια χαμηλού κινδύνου ποικίλλουν σημαντικά. Μια διαδικασία γνωστή ως τιμολόγηση βάσει κινδύνου χρησιμοποιείται για τον υπολογισμό των επιτοκίων και των όρων των στεγαστικών δανείων - τόσο χειρότερη είναι η πίστωση σας, τόσο πιο ακριβό είναι το δάνειο.

Τα δάνεια χαμηλού κινδύνου χρησιμοποιούνται συνήθως για τη χρηματοδότηση υποθηκών. Συχνά περιλαμβάνουν ποινές προπληρωμής που δεν επιτρέπουν στους οφειλέτες να πληρώσουν νωρίτερα το δάνειο, καθιστώντας δύσκολη και δαπανηρή την αναχρηματοδότηση ή τη συνταξιοδότηση του δανείου πριν από τη λήξη της θητείας του. Ορισμένα από αυτά τα δάνεια έρχονται επίσης με λήξεις μπαλονιών, τα οποία απαιτούν μεγάλη τελική πληρωμή. Ακόμα, οι άλλοι έρχονται με τεχνητά χαμηλά εισαγωγικά ποσοστά που αυξάνουν σημαντικά την ανοδική τους πορεία, αυξάνοντας την μηνιαία πληρωμή κατά 50%.

Οι δανειολήπτες συχνά δεν συνειδητοποιούν ότι ένα δάνειο είναι χαμηλό, επειδή οι δανειστές σπάνια χρησιμοποιούν αυτή την ορολογία. Από τη σκοπιά του μάρκετινγκ, το "subprime" δεν είναι ένας ελκυστικός όρος. Ιστορία Ο κοινοτικός νόμος επανεπένδυσης του 1977 και αργότερα η ελευθέρωση των κανονισμών έδωσαν στους δανειστές ισχυρά κίνητρα για να δανειστούν χρήματα σε δανειολήπτες χαμηλού εισοδήματος. Ο νόμος περί απορύθμισης και νομισματικού ελέγχου του 1980 επέτρεψε στους δανειστές να χρεώνουν υψηλότερα επιτόκια στους δανειολήπτες με χαμηλά πιστωτικά αποτελέσματα. Στη συνέχεια, ο νόμος για την ισοτιμία εναλλακτικών υποθηκών, που εγκρίθηκε το 1982, επέτρεψε τη χρήση δανείων με μεταβλητό επιτόκιο και πληρωμών με μπαλόνια. Τέλος, ο νόμος περί φορολογικής μεταρρύθμισης του 1986 εξάλειψε την έκπτωση τόκων για καταναλωτικά δάνεια, αλλά κράτησε την έκπτωση τόκων από ενυπόθηκα δάνεια. Αυτές οι πράξεις έβαλαν σε κίνηση την επίθεση του δανεισμού των ενυπόθηκων δανείων. (Για να μάθετε περισσότερα, διαβάστε:

Η έκπτωση φόρου επί των υποθηκών

.)

Με την πάροδο του χρόνου, οι επιχειρήσεις προσαρμόστηκαν σε αυτό το μεταβαλλόμενο περιβάλλον και άρχισε σοβαρά η επέκταση του δανεισμού με χαμηλά επιτόκια. Ενώ τα δάνεια χαμηλού κινδύνου είναι διαθέσιμα για μια ποικιλία αγορών, τα ενυπόθηκα δάνεια είναι τα αντικείμενα μεγάλου εισιτηρίου για τους περισσότερους καταναλωτές, συνεπώς η αύξηση του δανεισμού με υψηλό επιτόκιο έχει φυσικά βαρύνει την αγορά ενυπόθηκων δανείων.Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία που δημοσίευσε το Συμβούλιο της Federal Reserve το 2004, από το 1994 έως το 2003, ο δανεισμός των ενυπόθηκων δανείων αυξήθηκε σε ποσοστό 25% ετησίως, καθιστώντας το ταχύτερα αναπτυσσόμενο τμήμα της βιομηχανίας στεγαστικών δανείων του Ηνωμένου Βασιλείου. Επιπλέον, η Federal Reserve Board αναφέρει την ανάπτυξη ως "σχεδόν δεκαπλάσια αύξηση σε μόλις εννέα χρόνια."

Τα δάνεια Good

Subprime αύξησαν τις ευκαιρίες για ιδιοκατοίκηση, προσθέτοντας εννέα εκατομμύρια νοικοκυριά στις τάξεις των ιδιοκτητών σπιτιού λιγότερο από μια δεκαετία και καταρρίπτοντας τις Ηνωμένες Πολιτείες στην ανώτερη βαθμίδα των αναπτυγμένων χωρών σχετικά με τα ποσοστά ιδιοκτησίας σπιτιών, όπως και με το Ηνωμένο Βασίλειο και λίγο πίσω από την Ισπανία, τη Φινλανδία, την Ιρλανδία και την Αυστραλία, σύμφωνα με την Federal Reserve. Περισσότεροι από τους μισούς που προστέθηκαν στις τάξεις των νέων ιδιοκτητών σπιτιού είναι μειονότητες. Επειδή το μετοχικό κεφάλαιο είναι το κύριο μέσο αποταμίευσης για ένα σημαντικό ποσοστό του πληθυσμού, η ιδιοκτησία σπιτιού είναι ένας καλός τρόπος για την οικοδόμηση πλούτου.

Τα κακά

δάνεια υψηλού κινδύνου είναι ακριβά. Έχουν υψηλότερα επιτόκια και συχνά συνοδεύονται από προκαταβολή και άλλες ποινές. Τα δάνεια με ρυθμιζόμενο επιτόκιο είναι ιδιαίτερα ανησυχητικά, καθώς οι πληρωμές μπορούν να πηδήσουν δραματικά όταν αυξηθούν τα επιτόκια. (Για να μάθετε περισσότερα σχετικά με τα δάνεια με ρυθμιζόμενο επιτόκιο, βλέπε

Υποθήκες: Σταθερό Επιτόκιο Versus Ρυθμιζόμενη Τιμή

και Αμερικάνικο Όνειρο ή Στεγαστικό Εφιάλτης; δεν έχουν άλλον τρόπο να αποκτήσουν πρόσβαση σε κεφάλαια και ελάχιστη κατανόηση των μηχανικών του δανείου. Από την πλευρά του δανεισμού, η βιασύνη για τη δημιουργία νέων επιχειρήσεων μπορεί να οδηγήσει σε παραπλανητικές επιχειρηματικές πρακτικές, όπως η χορήγηση δανείων χωρίς να απαιτείται από τους δανειολήπτες να παρέχουν τεκμηριωμένες αποδείξεις εισοδήματος και ανεξάρτητα από το τι θα συμβεί εάν αυξηθούν τα επιτόκια. Αυτό μπορεί να αποδειχθεί επικίνδυνη επιχείρηση εάν οι άνθρωποι αδυνατούν να εξοφλήσουν τα δάνειά τους και τα ποσοστά απώλειας των στεγαστικών δανείων αναρριχηθούν. Το 2007, η New Century Financial Corp, η οποία στη συνέχεια ήταν δημοφιλής δανειστής υποθηκών υποθήκης, υποβλήθηκε σε πτώχευση Ο Ugly Επειδή οι δανειολήπτες χαμηλού κινδύνου γενικά δεν είναι ευνοϊκοί υποψήφιοι για πιο παραδοσιακά δάνεια, τα δάνεια χαμηλού κινδύνου τείνουν να έχουν σημαντικά υψηλότερα ποσοστά αθέτησης από τα βασικά δάνεια. Όταν τα επιτόκια αυξάνονται ραγδαία και οι τιμές κατοικίας σταματούν ή μειώνονται, τα αποτελέσματα κυμαίνονται αισθητά σε ολόκληρο τον κλάδο.

Η αδυναμία των δανειοληπτών να πληρώσουν τις πληρωμές τους ή να αναχρηματοδοτήσουν (λόγω ποινών προπληρωμής) αναγκάζει τους δανειολήπτες να χρεοκοπούν. Καθώς αυξάνονται τα ποσοστά αποκλεισμού, οι δανειστές αποτυγχάνουν. Τελικά, οι επενδυτές που αγόρασαν ενυπόθηκα δάνεια που βασίζονται σε δάνεια υψηλού κινδύνου πληγώνονται και όταν υποκρύπτονται τα υποκείμενα δάνεια. (Για να μάθετε περισσότερα σχετικά με το πώς λειτουργεί αυτό, διαβάστε το

Πίσω από τα σκηνικά της υποθήκης σας

.)

Buyer Beware Όταν χρησιμοποιούνται με υπευθυνότητα από τους δανειστές, τα δάνεια χαμηλού κινδύνου μπορούν να παρέχουν αγοραστική δύναμη σε άτομα που διαφορετικά έχουν πρόσβαση σε κεφάλαια. Ωστόσο, καθώς η κρίση ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων για την περίοδο 2007-2010 δείχνει ότι τα δάνεια χαμηλού κινδύνου ενδέχεται να είναι ιδιαίτερα επικίνδυνα. (Για μια βαθιά ματιά στην κρίση των υψηλόβαθμων κινδύνων, διαβάστε: Το καύσιμο που τροφοδοτήθηκε με την υποβάθμιση του υποτίθρου

).