Λόγω των πολυάριθμων οικονομικών ζητημάτων που έχουν καταστρέψει τις Ηνωμένες Πολιτείες τα τελευταία πέντε χρόνια, είναι πάρα πολύ εύκολο να ξεχνάμε ότι η σημερινή χρηματοπιστωτική κρίση έχει παγκόσμια σημασία. Τα έθνη σε ολόκληρο τον κόσμο αποτυγχάνουν στις προσπάθειές τους να διατηρήσουν μακροπρόθεσμες οικονομικές ανακατατάξεις, ειδικά επειδή οι κεντρικές τράπεζες συνεχίζουν να φέρουν το βάρος πολλών οικονομικών πακέτων διάσωσης και των σχετικών ζημιών.

Δεν είναι μόνοι στην κακομεταχείριση τους, καθώς και μεμονωμένοι καταναλωτές δεν μπορούν να συγκεντρώσουν επαρκή εξοικονόμηση για τη μακροχρόνια αποχώρησή τους. Σύμφωνα με μια συνολική έκθεση που πραγματοποίησε ο όμιλος HSBC, ο οποίος ερευνούσε περισσότερους από 15.000 ερωτηθέντες σε 15 παγκόσμιες αγορές, ένας αυξανόμενος αριθμός καταναλωτών αντιμετωπίζει την προοπτική εξάντλησης των κεφαλαίων τους μετά τη λήξη των συντάξεων του κράτους και του εργοδότη.

Το θέμα που αντιμετωπίζουν οι Αμερικανοί και η προτεινόμενη λύση
Τα δεδομένα που περιλαμβάνονται στην έκθεση "Το μέλλον της συνταξιοδότησης: μια νέα πραγματικότητα" παρουσιάζουν μια ιδιαίτερα ξεκάθαρη εικόνα της πρόκλησης που αντιμετωπίζουν οι Αμερικανοί πολίτες. Το γεγονός ότι όσοι πλησιάζουν σήμερα στην κρατική ηλικία συνταξιοδότησης ενδέχεται να σημειώσουν σημαντική πτώση του βιοτικού επιπέδου κατά τη διάρκεια των τελευταίων επτά ετών συνταξιοδότησης, ενώ βρίσκονται επίσης σε θέση να μην μπορούν να αντεπεξέλθουν σε πρόσθετες δαπάνες, όπως η μακροχρόνια περίθαλψη . Πιο συγκεκριμένα, ενώ η μέση διάρκεια συνταξιοδότησης στο Ηνωμένο Βασίλειο είναι περίπου 21 χρόνια, η εξοικονόμηση του τυπικού πολίτη είναι πιθανό να διαρκέσει μόλις 14 χρόνια επί του παρόντος.

Ως αποτέλεσμα αυτού, έχει προταθεί ένα υποχρεωτικό συνταξιοδοτικό σύστημα που θα υποχρέωνε τους εργοδότες να διαθέσουν χρήματα για τη συνταξιοδότησή τους. Αυτή η ιδέα έχει δανειστεί πολύ από το σημερινό σύστημα που λειτουργεί στην Αυστραλία, όπου οι εργοδότες υποχρεούνται να καταθέσουν τουλάχιστον 9% του μισθού κάθε μισθωτού σε ατομικούς λογαριασμούς. Αυτό ισχύει τόσο για τους εργαζόμενους πλήρους απασχόλησης όσο και για τους μερικώς απασχολούμενους και διασφαλίζει ότι οι πολίτες δεν εξαρτώνται από τις κρατικές εισφορές, καθώς προχωρούν πέρα ​​από την ηλικία συνταξιοδότησης. Παρόλο που εκτιμάται ότι το δημοσιονομικό έλλειμμα του Ηνωμένου Βασιλείου θα μειωθεί φέτος στα 642 δισεκατομμύρια δολάρια, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση εξακολουθεί να επιθυμεί να μειώσει το οικονομικό της βάρος και να τονίσει τη σημασία της εξοικονόμησης.

Ένα ενδιαφέρον στοιχείο του αυστραλιανού συστήματος είναι ότι η απαίτηση για υποχρεωτικές συνταξιοδοτικές εισφορές εργοδότη έχει σταδιακά γίνει σταδιακά. Όταν οι λεγόμενοι λογαριασμοί "συνταξιοδότησης" εισήχθησαν για πρώτη φορά πριν από 20 χρόνια, ο κύριος στόχος ήταν να δημιουργηθεί ένας παγκόσμιος πολιτισμός ανεξαρτησίας μεταξύ των εργαζομένων που τους ενθάρρυνε να συμμετάσχουν σε ένα μακροπρόθεσμο συνταξιοδοτικό σύστημα.Με την πάροδο του χρόνου, αυτοί οι μεμονωμένοι λογαριασμοί ανήλθαν χάρη τόσο στις εργοδοτικές όσο και στις εργοδοτικές εισφορές, με αποτέλεσμα να κατέχουν τώρα περισσότερα από $ 1. 6 τρισεκατομμύρια σε περιουσιακά στοιχεία.

Η επίλυση της κρίσης των συνταξιοδοτικών στελεχών στην Αμερική: Ο ρόλος των εργαζομένων και των εργοδοτών τους
Εάν η κρίση συνταξιοδότησης στην Αμερική πρέπει να επιλυθεί, είναι σημαντικό να υιοθετήσει η κυβέρνηση μια εξίσου εξελικτική προσέγγιση. Αυτό θα προκαλούσε αρχικά την αμφισβήτηση της υπάρχουσας νοοτροπίας και των συνθηκών των αμερικανών εργαζομένων, οι οποίοι είτε αδυνατούν είτε δεν επιθυμούν να συμμετάσχουν σε σύνταξη ή σχέδιο 401 (k). Σύμφωνα με εκτιμήσεις, το 58% των εργαζομένων στο Ηνωμένο Βασίλειο αποτυγχάνουν να εξοικονομήσουν χρήματα για τη συνταξιοδότησή τους, ενώ το ένα τρίτο των τρεχόντων συνταξιούχων κερδίζει τουλάχιστον το 90% του συνταξιοδοτικού εισοδήματός τους από τις παροχές κοινωνικής ασφάλισης. Ενώ ορισμένοι θα πρότειναν ότι αυτό υπογραμμίζει την έλλειψη χρηματοοικονομικού αλφαβητισμού και την αποτυχία να εκτιμήσει τα οφέλη της μακροπρόθεσμης εξοικονόμησης, είναι επίσης μια συνέπεια των αυξανόμενων επιπέδων φτώχειας της Αμερικής.

Παρά τις πολυάριθμες πρωτοβουλίες που έχουν τεθεί για την καταπολέμηση της φτώχειας στο Ηνωμένο Βασίλειο, πλησιάζει το υψηλότερο ποσοστό της σε 50 χρόνια. Οι αριθμοί αυτοί έχουν διογκωθεί από την αύξηση του αριθμού των φτωχών εργαζομένων, οι οποίοι ορίζονται ότι κατέχουν θέσεις απασχόλησης πλήρους απασχόλησης, αλλά κερδίζουν λιγότερο από ένα εισόδημα διαβίωσης. Όταν θεωρείτε ότι τα άτομα αυτά δεν συγκεντρώνουν επαρκή κέρδη ή δεν έχουν τις απαραίτητες ευκαιρίες για επαγγελματική εξέλιξη, η ιδέα της εφαρμογής υποχρεωτικών συνταξιοδοτικών αποταμιεύσεων γίνεται ξαφνικά πολύ πιο περίπλοκη.

Με την πτώση των ποσοστών ανεργίας που προκαλείται τουλάχιστον εν μέρει από τη δημιουργία κακής αμοιβής ή από θέσεις εργασίας ορισμένου χρόνου, το ζήτημα αυτό ενδέχεται να καταστεί ακόμη πιο εμφανές κατά τους επόμενους 12 μήνες. Αυτό θα έχει άμεσο αντίκτυπο στην αντιμετώπιση της αποτυχίας της αποταμίευσης, καθώς η κυβέρνηση δεν μπορεί να θεσπίσει ένα υποχρεωτικό συνταξιοδοτικό σύστημα αν δεν είναι σε θέση να δημιουργήσει πολυπόθητες ευκαιρίες απασχόλησης που παρέχουν επαρκείς μισθούς στους εργαζόμενους. Αν το έπρατταν, θα υπήρχε σχεδόν βεβαίως η ανάγκη αυστηρών κριτηρίων προσόντων και απαλλαγών για την προστασία των συμφερόντων των ατόμων με χαμηλό εισόδημα, γεγονός που μπορεί με τη σειρά του να υπονομεύσει το σκοπό της νομοθεσίας. Η επίλυση αυτού του ζητήματος θα είναι επίσης καίριας σημασίας για την εισαγωγή υποχρεωτικών εισφορών εργοδότη στο μέλλον, καθώς η ευθύνη για τη χρηματοδότηση της συνταξιοδότησης πρέπει να κατανέμεται εξίσου μεταξύ των εργαζομένων και των εταιρειών που αντιπροσωπεύουν.

Η κατώτατη γραμμή
Η κλίμακα της συνταξιοδοτικής κρίσης στο Ηνωμένο Βασίλειο δεν μπορεί να αμφισβητηθεί και η κυβέρνηση έχει δίκιο να εξετάζει πιθανές λύσεις. Η προσπάθεια αναπαραγωγής του υποχρεωτικού συνταξιοδοτικού συστήματος που εφαρμόστηκε σταδιακά στην Αυστραλία δεν παρέχει κατ 'ανάγκη την απάντηση, καθώς ο αυξανόμενος αριθμός φτωχών εργαζομένων στην Αμερική απλά δεν μπορεί να αντέξει οικονομικά χρήματα για τη μελλοντική συνταξιοδότησή τους. Οποιοδήποτε υποχρεωτικό συνταξιοδοτικό πρόγραμμα πρέπει να ξεκινήσει με άμεση συνεισφορά του εργαζομένου και οι πολιτικοί ηγέτες του έθνους πρέπει να εξασφαλίσουν ότι οι εργαζόμενοι κερδίζουν βιώσιμο μισθό για να ενθαρρύνουν μια νοοτροπία εξοικονόμησης.