Στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο φόρος ακίνητης περιουσίας, κοινώς αναφερόμενος ως φόρος κληρονομιάς, ή περιγραφικά, ένας "φόρος θανάτου", είναι μια οικονομική εισφορά επί του τμήματος ενός ακινήτου ενός δικαιούχου, περιουσιακά στοιχεία και άλλες οικονομικές κληρονομίες που λαμβάνουν οι κληρονόμοι της κληρονομιάς. Ο φόρος αυτός δεν εφαρμόζεται στα περιουσιακά στοιχεία που μεταφέρονται σε επιζώντα σύζυγο. Οι κληρονόμοι ή οι δικαιούχοι καταβάλλουν αυτόν τον φόρο μόνο όταν το ποσό της κληρονομιάς που κληρονομεί είναι μεγαλύτερο από το όριο αποκλεισμού που έχει καθορίσει η Υπηρεσία Εσωτερικών Προσόδων (IRS). Από το 2016, το όριο αποκλεισμού είναι $ 5. 45 εκατ. Ευρώ. ο φόρος κληρονομίας εισπράττεται μόνο σε πολύ περιορισμένο αριθμό κτημάτων.

Η καλύτερη κατανόηση των φόρων περιουσίας

Τα περισσότερα άτομα διανύουν ολόκληρη τη ζωή τους συγκεντρώνοντας τα οικονομικά και περιουσιακά στοιχεία που αναπόφευκτα αποδίδονται σε έναν επιζώντα σύζυγο ή μεταβιβάζονται σε έναν ορισμένο κληρονόμο ή δικαιούχο. Τελικά, ένα προσεκτικά προγραμματισμένο κτήμα είναι απαραίτητο για τα άτομα που σκοπεύουν να αφήσουν πίσω τους αρκετά σημαντικά περιουσιακά στοιχεία στους κληρονόμους, αποφεύγοντας παράλληλα την ανάγκη να πληρώσουν ένα εξαιρετικά υψηλό φόρο ακίνητης περιουσίας.

Η εφαρμογή του φόρου περιουσίας ποικίλλει και εξαρτάται από διάφορους παράγοντες, κυρίως ομοσπονδιακούς νόμους στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά και εν μέρει από τους νόμους περί κληρονομίας ή κληρονομιάς σε κάθε κράτος και ενδεχομένως σε διεθνές νόμος. Κάθε κράτος είναι υπεύθυνο για τον καθορισμό του ποσοστού κατά το οποίο μια περιουσία φορολογείται σε κρατικό επίπεδο και τα κράτη μπορούν να προσφέρουν πρόσθετες εξαιρέσεις στην καταβολή φόρων περιουσίας πέραν του ορίου εξαίρεσης του IRS.

Η ελευθερία μεταφοράς ή κληροδοσίας περιουσιακών στοιχείων από μια κληρονομιά σε έναν ζωντανό σύζυγο είναι γνωστή ως απεριόριστη συζυγική έκπτωση και μπορεί να γίνει χωρίς να επιβληθεί φόρος περιουσίας. Εάν ο καθορισμένος ζωντανός σύζυγος απομακρυνθεί, ωστόσο, οι δικαιούχοι του υπολοίπου κτήματος θα είναι πιθανό να υποχρεωθούν να καταβάλουν τον φόρο ακίνητης περιουσίας επί της συνολικής περιουσίας που ξεπερνά το όριο αποκλεισμού.

Παράδειγμα πραγματικής ζωής

Λάβετε υπόψη, για παράδειγμα, ότι ένας έγγαμος επιχειρηματίας έχει συγκεντρώσει περιουσία αξίας 12 εκατομμυρίων δολαρίων. Όταν το άτομο περάσει μακριά, μπορεί ελεύθερα και σαφώς να κληροδοτήσει το σύνολο της περιουσίας στη σύζυγό του και δεν θα χρεωθεί ο φόρος ακίνητης περιουσίας.

Τώρα υποθέστε ότι ο επιχειρηματίας και η σύζυγός του έχουν εγκαταστήσει τα δύο παιδιά τους ως δικαιούχοι ή κληρονόμους της περιουσίας σε περίπτωση που τόσο αυτός όσο και η σύζυγός του πεθάνουν. Η σύζυγος καταλήγει να ζει για αρκετά χρόνια χωρίς τον σύζυγό της, ξοδεύοντας το ισοδύναμο αξίας 2 εκατομμυρίων δολαρίων πριν πεθάνει. Με το θάνατό της, τα παιδιά τους λαμβάνουν το υπόλοιπο κτήμα, αξίας περίπου 10 εκατομμυρίων δολαρίων. Στην περίπτωση αυτή, το σύνολο των υπολοίπων ακινήτων υπερβαίνει το όριο αποκλεισμού.Οι κληρονόμοι οφείλουν να καταβάλλουν φόρους περιουσίας μέχρι ποσοστού 50%, συμπεριλαμβανομένων των φόρων ομοσπονδιακού και κρατικού ακινήτου, επί του ποσού της περιουσίας πέραν του ορίου αποκλεισμού. Αυτό σημαίνει ότι κάθε κληρονόμος παίρνει περίπου $ 2. 7 εκατομμύρια από τα 10 εκατομμύρια δολάρια.

Πρόσθετα γεγονότα σχετικά με τους φόρους ακίνητης περιουσίας

Σε πολλές περιπτώσεις, ο πραγματικός φορολογικός συντελεστής του Ηνωμένου Βασιλείου είναι σημαντικά χαμηλότερος από τον ανώτατο ομοσπονδιακό νόμιμο συντελεστή 40%. Αυτό συμβαίνει για δύο κύριους λόγους. Πρώτον, οι φόροι ακίνητης περιουσίας οφείλονται μόνο στο τμήμα μιας περιουσίας που υπερβαίνει το όριο αποκλεισμού. Προς το σκοπό αυτό, εξετάστε ένα ακίνητο αξίας 7 εκατομμυρίων δολαρίων. Με το όριο αποκλεισμού 2016 των $ 5. 45 εκατομμύρια, οι φόροι ακίνητης περιουσίας οφείλονται σε λιγότερο από 2 εκατομμύρια δολάρια, ή κάπου μεταξύ ενός τετάρτου και ενός πέμπτου του συνολικού κτήματος. Δεύτερον, οι κάτοχοι ακινήτων και οι δικαιούχοι ή οι δικηγόροι τους βρίσκουν συνεχώς νέους και δημιουργικούς τρόπους για να προστατεύσουν σημαντικά κομμάτια της υπολειπόμενης αξίας των περιουσιακών στοιχείων από τους φόρους εκμεταλλευόμενοι τις εκπτώσεις, τις παρακρατήσεις και τα κενά που έχουν θεσπίσει οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής με την πάροδο των ετών.