a:

Το φαινόμενο Fisher δείχνει μια μετατόπιση στις καμπύλες προσφοράς και ζήτησης για ομόλογα εάν αναμένεται αύξηση των επιτοκίων. Εάν ο πληθωρισμός αναμένεται να αυξηθεί, οι τιμές των ομολόγων μειώνονται μαζί με τη μειωμένη ζήτηση για ομόλογα.

Εάν οι επενδυτές των ομολόγων αναμένουν ότι ο πληθωρισμός θα αυξηθεί στο μέλλον, είναι λιγότερο πιθανό να αγοράσουν ομόλογα τώρα. Ο μελλοντικός πληθωρισμός θα διαβρώσει το πραγματικό επιτόκιο ως απόδοση των ομολόγων αυτών. Από την άλλη πλευρά, οι επιχειρήσεις θα θέλουν να εκδώσουν περισσότερα ομόλογα αν ο πληθωρισμός αναμένεται να αυξηθεί. Οι επιχειρήσεις μπορούν στη συνέχεια να πληρώσουν το χρέος με φουσκωμένα δολάρια στο μέλλον. Αυτή η δυναμική αυξάνει την προσφορά ομολόγων ενώ μειώνει τη ζήτηση, μεταβάλλοντας έτσι την καμπύλη προσφοράς ομολόγων και την καμπύλη ζήτησης ομολόγων. Αυτές οι καμπύλες επανέρχονται σε ισορροπία σε χαμηλότερες τιμές ομολόγων με υψηλότερα επιτόκια. Οι τιμές των ομολόγων και τα επιτόκια έχουν αντίστροφη σχέση.

Το ονομαστικό επιτόκιο είναι το επιτόκιο χωρίς να λαμβάνεται υπόψη ο ρυθμός πληθωρισμού. Είναι το βασικό επιτόκιο που χρησιμοποιείται για δάνεια και τραπεζικές καταθέσεις. Για παράδειγμα, ένας λογαριασμός ταμιευτηρίου μπορεί να πληρώσει επιτόκιο 3%. αυτός είναι ο ονομαστικός συντελεστής. Ωστόσο, το πραγματικό επιτόκιο μπορεί να είναι διαφορετικό. Το ονομαστικό επιτόκιο δεν λαμβάνει υπόψη τον αντίκτυπο του πληθωρισμού. Αν το ονομαστικό επιτόκιο είναι 3% και ο πληθωρισμός είναι 2,5%, τότε το πραγματικό επιτόκιο του λογαριασμού ταμιευτηρίου είναι μόλις 0,5%. Έτσι, το πραγματικό επιτόκιο μπορεί να προσεγγιστεί λαμβάνοντας το ονομαστικό επιτόκιο μείον τον αναμενόμενο πληθωρισμό.