α:

Η μικροοικονομία είναι ο τομέας της οικονομίας που εξετάζει τις οικονομικές συμπεριφορές των ατόμων, των νοικοκυριών και των εταιρειών. Η μακροοικονομία λαμβάνει μια ευρύτερη άποψη και εξετάζει τις οικονομίες σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα - περιφερειακή, εθνική, ηπειρωτική ή και παγκόσμια. Η μικροοικονομία και η μακροοικονομία είναι και οι δύο τεράστιοι τομείς μελέτης στα δικά τους δικαιώματα.

Επειδή η μικροοικονομία επικεντρώνεται στη συμπεριφορά των μικρών μονάδων της οικονομίας, τείνει να περιορίζεται σε συγκεκριμένους και εξειδικευμένους τομείς σπουδών. Αυτό περιλαμβάνει την ισορροπία προσφοράς και ζήτησης σε μεμονωμένες αγορές, τη συμπεριφορά μεμονωμένων καταναλωτών (που αναφέρεται ως θεωρία καταναλωτών), τη ζήτηση εργατικού δυναμικού και τον τρόπο με τον οποίο οι μεμονωμένες εταιρείες καθορίζουν τους μισθούς για το εργατικό δυναμικό τους.

Η μακροοικονομία έχει πολύ ευρύτερη εμβέλεια από τη μικροοικονομία. Οι σημαντικοί τομείς έρευνας στον τομέα της μακροοικονομίας αφορούν τις συνέπειες της δημοσιονομικής πολιτικής, τον εντοπισμό των λόγων για τον πληθωρισμό ή την ανεργία, τις συνέπειες του δανεισμού της κυβέρνησης και της οικονομικής ανάπτυξης σε εθνική κλίμακα. Οι μακροοικονομικοί παράγοντες εξετάζουν επίσης την παγκοσμιοποίηση και τα παγκόσμια εμπορικά πρότυπα και εκτελούν συγκριτικές μελέτες μεταξύ διαφορετικών χωρών σε τομείς όπως το βιοτικό επίπεδο και η οικονομική ανάπτυξη.

Ενώ η κύρια διαφορά μεταξύ των δύο πεδίων αφορά την κλίμακα των υπό εξέταση θεμάτων, υπάρχουν και άλλες διαφορές. Η μακροοικονομία εξελίχθηκε ως μια πειθαρχία από μόνη της στη δεκαετία του 1930 όταν έγινε φανερό ότι η κλασική οικονομική θεωρία (που προέρχεται από τη μικροοικονομία) δεν ήταν πάντα άμεσα εφαρμόσιμη στην εθνική οικονομική συμπεριφορά. Η κλασσική οικονομική θεωρία υποθέτει ότι οι οικονομίες πάντα επιστρέφουν σε κατάσταση ισορροπίας. Στην ουσία, αυτό σημαίνει ότι εάν η ζήτηση για ένα προϊόν αυξηθεί, οι τιμές για το προϊόν αυτό θα αυξηθούν και οι μεμονωμένες εταιρείες θα αυξηθούν για να καλύψουν τη ζήτηση. Ωστόσο, κατά τη Μεγάλη Ύφεση, υπήρξε χαμηλή παραγωγή και ευρεία ανεργία. Σαφώς, αυτό δεν έδειξε ισορροπία σε μακροοικονομική κλίμακα.

Σε απάντηση, ο John Maynard Keynes δημοσίευσε τη «Γενική Θεωρία της Απασχόλησης, των Τόκων και των Χρημάτων», η οποία εντόπισε τις δυνατότητες και τους λόγους για ένα αρνητικό κενό παραγωγής για μια παρατεταμένη χρονική περίοδο σε μια μακροοικονομική κλίμακα. Το έργο του Keynes, μαζί με αυτό των άλλων οικονομολόγων, όπως ο Irving Fisher, διαδραμάτισε μεγάλο ρόλο στην καθιέρωση της μακροοικονομίας ως χωριστού πεδίου μελέτης.

Ενώ υπάρχουν διαφορές μεταξύ της μικροοικονομίας και της μακροοικονομίας, είναι αλληλένδετες σε μεγάλο βαθμό. Ένα πρωταρχικό παράδειγμα αυτής της αλληλεξάρτησης είναι ο πληθωρισμός. Ο πληθωρισμός και οι επιπτώσεις του στο κόστος διαβίωσης αποτελούν κοινό σημείο διερεύνησης στη μελέτη της μακροοικονομίας.Ωστόσο, καθώς ο πληθωρισμός αυξάνει τις τιμές των υπηρεσιών και των βασικών προϊόντων, μπορεί επίσης να έχει σοβαρές επιπτώσεις για μεμονωμένα νοικοκυριά και εταιρείες. Οι εταιρείες ενδέχεται να υποχρεωθούν να αυξήσουν τις τιμές για να ανταποκριθούν στα αυξανόμενα ποσά που πρέπει να πληρώσουν για τα υλικά και τους διογκωμένους μισθούς που πρέπει να πληρώσουν στους υπαλλήλους τους.