α:

Η μακροοικονομία αντιμετωπίζει μεγάλους οικονομικούς παράγοντες που επηρεάζουν τον συνολικό πληθυσμό. Συνεπώς, οι φορείς χάραξης πολιτικής πρέπει να λάβουν μακροοικονομικές αποφάσεις, όπως ο καθορισμός επιτοκίων και η εξισορρόπηση του πληθωρισμού μιας χώρας τόσο με το εμπορικό όσο και με την συναλλαγματική ισοτιμία. Η θέσπιση οικονομικών συνθηκών που διευκολύνουν την αύξηση των επενδύσεων του ιδιωτικού τομέα βοηθά επίσης τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής να αυξήσουν την οικονομική ανάπτυξη ενώ ταυτόχρονα μειώνουν τη φτώχεια. Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής πρέπει να λάβουν υπόψη πολλούς παράγοντες όταν αντιμετωπίζουν μεγάλα προβλήματα όπως η ανεργία, ο πληθωρισμός και το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν (ΑΕγχΠ) μιας χώρας.

Οι φιλοσοφίες σχετικά με τον τρόπο ανάπτυξης και υγιούς οικονομίας ποικίλλουν. Οι κεϋνσιανές οικονομικές πολιτικές συνιστούν μια κυβέρνηση να έχει πλεόνασμα του προϋπολογισμού σε περιόδους οικονομικής ευημερίας και έλλειμμα κατά τη διάρκεια της ύφεσης. Οι κλασσικές οικονομικές πολιτικές υιοθετούν μια πιο πρακτική προσέγγιση κατά τη διάρκεια μιας ύφεσης, πιστεύοντας ότι οι αγορές διορθώνονται όταν παραμείνουν απρόσκοπτες και ότι το υπερβολικό κρατικό δανεισμό ή παρέμβαση επηρεάζει αρνητικά το δυναμικό της αγοράς για ανάκαμψη. Συνεπώς, οι φορείς χάραξης πολιτικής πρέπει να καταλήξουν σε κάποια συμφωνία ή διευθέτηση μεταξύ τους σχετικά με τις προσεγγίσεις που πρέπει να ακολουθήσουν ανά πάσα στιγμή.

Η χρήση της φορολογίας ως μακροοικονομικού εργαλείου είναι ένα θεματικά συζητημένο θέμα μεταξύ των υπευθύνων για τη χάραξη πολιτικής, καθώς οι φορολογικοί συντελεστές έχουν μεγάλη επίδραση στις συνολικές χρηματοοικονομικές συνθήκες και στην ικανότητα της κυβέρνησης να εξισορροπήσει έναν προϋπολογισμό. Οι οικονομικές θεωρίες από την πλευρά της προσφοράς, ουσιαστικά το αντίθετο των κεϋνσιανών θεωριών, υποστηρίζουν ότι οι υψηλότεροι φόροι αποτελούν εμπόδιο στις ιδιωτικές επενδύσεις και επομένως εμποδίζουν την ανάπτυξη που είναι απαραίτητη για μια υγιή οικονομία. Ωστόσο, οι χαμηλότεροι φόροι συνεπάγονται ότι η κυβέρνηση έχει λιγότερα χρήματα για να δαπανήσει, γεγονός που αυξάνει ενδεχομένως το έλλειμμα λόγω του μεγαλύτερου δανεισμού από την κυβέρνηση.

Αυτό συνέβη στις αρχές της δεκαετίας του 1980 όταν ο Ρόναλντ Ρέιγκαν μείωσε τους φόρους και αύξησε τις στρατιωτικές δαπάνες ως μέσο τόνωσης της οικονομίας. Ως αποτέλεσμα, η κυβέρνηση ήταν υποχρεωμένη να τρέξει ένα έλλειμμα για να ικανοποιήσει τις αυξημένες δαπάνες με λιγότερα έσοδα.

Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής επιθυμούν πάντα να αποφύγουν μια κατάθλιψη, η οποία συμβαίνει όταν υπάρχει σοβαρή ύφεση για περισσότερα από δύο χρόνια. Μια κατάθλιψη συνήθως φέρνει μαζί της αυξημένη ανεργία, αυξημένη φτώχεια, μειωμένη πίστωση, συρρίκνωση του ΑΕΠ και συνολική οικονομική αστάθεια. Η μειωμένη εμπιστοσύνη των επενδυτών καθιστά ολοένα και πιο δύσκολη την επιστροφή κεφαλαίων στην οικονομία για να επαναπροσδιορίσει την ανάπτυξη. Οι πολιτικές αλλαγές απαιτούνται συχνά στην περίπτωση αυτή για τη σταθεροποίηση της οικονομίας και την αντιστροφή των επιπτώσεων της παρατεταμένης ύφεσης.

Ένα διάσημο παράδειγμα είναι η μεγάλη κατάθλιψη του 1929 στις Ηνωμένες Πολιτείες.Ως αποτέλεσμα της συντριβής της χρηματιστηριακής αγοράς και των συνεπαγόμενων συνεπειών, ο Franklin D. Roosevelt και άλλοι φορείς χάραξης πολιτικής δημιούργησαν την Federal Securities Insurance Corporation (FDIC) και την Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς (SEC) για την προστασία των τραπεζικών καταθέσεων και τη ρύθμιση της χρηματιστηριακής αγοράς. Οι κυβερνητικές δαπάνες αυξήθηκαν επίσης καθώς άρχισε ο Β 'Παγκόσμιος Πόλεμος και αυτές οι μεταβαλλόμενες συνθήκες συνέβαλαν στην αντιστροφή της οικονομίας της κατάθλιψης των προηγούμενων ετών.

Οι πολιτικοί έχουν δύσκολη δουλειά όταν πρόκειται για τη μακροοικονομία. Οι οικονομικοί παράγοντες αλληλοσυνδέονται με πολλούς τρόπους ώστε μια αλλαγή σε έναν παράγοντα μπορεί να έχει απρόβλεπτες συνέπειες σε πολλούς άλλους. Συνεπώς, οι φορείς χάραξης πολιτικής πρέπει να διατηρήσουν μια αρκετά ευαίσθητη πράξη εξισορρόπησης προσπαθώντας παράλληλα να προσανατολίσουν τις κλίμακες προς την οικονομική ανάπτυξη με τρόπους που δεν αυξάνουν τη συνολική οικονομική αστάθεια.