α:

Τα κυβερνητικά ελλείμματα υπερκεράζουν τις ιδιωτικές επενδύσεις, μολονότι ο μηχανισμός μέσω του οποίου συμβαίνει αυτό μπορεί να είναι περισσότερο ή λιγότερο άμεσος. Ο εξαναγκασμός είναι σε μια σχετική, όχι απόλυτη έννοια. Όπως κάθε άλλο οικονομικό αγαθό, το επενδυτικό κεφάλαιο είναι σπάνιο. Οποιαδήποτε κρατικά ομόλογα που εκδίδονται για να πληρώσουν ένα έλλειμμα αγοράζονται με επενδυτικά κεφάλαια τα οποία ενδεχομένως θα είχαν προέλθει από ιδιωτικές επενδύσεις.

Αν η κυβέρνηση αποφασίσει να αυξήσει τους φόρους για να χρηματοδοτήσει ένα έλλειμμα, αυτοί οι πρόσθετοι φόροι θα αποθαρρύνουν περαιτέρω τις ιδιωτικές επενδύσεις. Σε περίπτωση που η κυβέρνηση αποφασίσει να δημιουργήσει έσοδα από το χρέος, οι αυξήσεις του κόστους ζωής θα φάνε επίσης στην εξοικονόμηση και στις επενδύσεις.

Η συσσώρευση εμφανίζεται επίσης στην αγορά δανειακών κεφαλαίων γενικά. Τα κρατικά ομόλογα είναι μια μορφή χρέους που έχει μικρότερο κίνδυνο αντισυμβαλλομένου από ό, τι ακόμη και τα ασφαλέστερα κρατικά ομόλογα. Όταν εισάγονται νέα κρατικά ομόλογα, οι επενδυτές που αποφεύγουν τον κίνδυνο απομακρύνονται από άλλες μορφές ασφαλών εσόδων. Αυτό αυξάνει επίσης το επιτόκιο που πρέπει να προσφέρουν τα ανταγωνιστικά ομόλογα. Όπως και με τις συνολικές ιδιωτικές επενδύσεις, αυτές οι αλλαγές είναι σχετικές και όχι απόλυτες.

- <->

Η άνοδος, τα επιτόκια και οι μικρές επιχειρήσεις

Μία από τις πιο αμφιλεγόμενες φερόμενες συνέπειες των δαπανών του δημόσιου ελλείμματος σχετίζεται με το δανεισμό μικρών επιχειρήσεων. Οι επικριτές της επεκτατικής δημοσιονομικής πολιτικής υποστηρίζουν ότι το πραγματικό επιτόκιο (και όχι το επιτόκιο της αγοράς) διογκώνεται τεχνητά από τα μεγάλα ελλείμματα. Αυτό, ισχυρίζονται, επηρεάζει δυσανάλογα τους δανειστές μικρών επιχειρήσεων. Ο υπερβολικός αριθμός των φτηνών δανείων διευκολύνει την κυβέρνηση να δανειστεί, αλλά είναι δύσκολο για τα άτομα και τις μικρές επιχειρήσεις να επιβιώσουν με οριακές αυξήσεις του πραγματικού επιτοκίου.

Πολλοί ακαδημαϊκοί και αναλυτές πολιτικής υποστηρίζουν ότι τα ελλείμματα επηρεάζουν δυσανάλογα τις μικρές επιχειρήσεις. Άλλοι υποστηρίζουν ότι είναι θεωρητικά δυνατό το πραγματικό επιτόκιο να απομακρύνει ορισμένους δανειστές, αλλά αυτή η χαλαρή νομισματική πολιτική μπορεί να βοηθήσει στην αντιστάθμιση οποιουδήποτε αρνητικού αντίκτυπου.

Τα επιτόκια δεν χρειάζεται απαραίτητα να αυξηθούν για να παρουσιάσουν αυτό το είδος ευκαιρίας κόστους από δημοσιονομικά ελλείμματα. Το νέο πραγματικό επιτόκιο πρέπει να είναι υψηλότερο απ 'ό, τι διαφορετικά θα ήταν χωρίς την παρέκκλιση της κυβέρνησης.

Το λανθασμένο φαινόμενο της συρρίκνωσης σε

Ορισμένοι υποστηρικτές των δημοσιονομικών ελλειμμάτων αντιτίθενται ότι, αν και είναι δυνατός ο εξαναγκασμός στις χρηματοπιστωτικές αγορές, υπάρχει και αντίθετο αποτέλεσμα. Αυτή η θεωρία, γνωστή ως "συσσώρευση σε", υποστηρίζει ότι οι κρατικές δαπάνες θα δημιουργήσουν μια τέτοια αύξηση της συνολικής ζήτησης που ο ιδιωτικός τομέας πρέπει να αυξήσει την παραγωγή. Αυτή η προστιθέμενη παραγωγή απαιτεί την επένδυση πρόσθετου κεφαλαίου.

Το επιχείρημα αυτό αποτελεί επέκταση του παραδοσιακού πολλαπλασιαστικού αποτελέσματος, σύμφωνα με το οποίο ένα δολάριο που δαπανάται από την κυβέρνηση δημιουργεί αύξηση του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος (ΑΕΠ) πάνω από ένα δολάριο.Όσοι διαφωνούν με αυτό το επιχείρημα βλέπουν διάφορες στατιστικές ατέλειες σε αυτό. Υποστηρίζουν ότι το πιο προφανές είναι ότι οι επιχειρήσεις δεν μπορούν να αποκομίσουν επενδυτικό κεφάλαιο μόνο και μόνο επειδή η συνολική ζήτηση είναι ισχυρότερη. Αντ 'αυτού, πιστεύουν ότι είναι πιθανότερο ότι το κόστος του κεφαλαίου θα αυξηθεί και ότι ορισμένες επιχειρήσεις θα επωφεληθούν εις βάρος άλλων.