Με μια πρώτη ματιά, η σύγκριση μεταξύ της ελληνικής προεπιλογής και της κατάρρευσης της Lehman Brothers μοιάζει γελοία. Εξάλλου, το ένα είναι μια χώρα και το άλλο ήταν ένα ιδιωτικό χρηματοπιστωτικό ίδρυμα. Ωστόσο, οι τροχιές τους μοιράζονται κοινά στοιχεία.

Για παράδειγμα, και οι δύο ψέματα για την έκταση των προβλημάτων τους. Η Lehman Brothers δεν αποκάλυψε την έκθεσή της σε τοξικές υποθήκες κατά τα έτη που προηγήθηκαν της κατάρρευσης της. Η ελληνική κυβέρνηση έκανε κάτι παρόμοιο όσον αφορά το έλλειμμα του προϋπολογισμού. Και οι δύο είχαν υψηλά ποσά χρέους επίσης.

Σύμφωνα με την κατάθεση πτώχευσης, η Lehman Brothers είχε χρέος 619 δισεκατομμυρίων δολαρίων όταν κατέρρευσε. Η κατάσταση στην Ελλάδα είναι ακόμη πιο επιθετική. σύμφωνα με ειδησεογραφικά δελτία, η χώρα δεν διαθέτει το απαραίτητο κεφάλαιο ή περιουσιακά στοιχεία για να καλύψει τα προκαθορισμένα κόστη. Η πτώση της Lehman Brothers προκάλεσε οικονομική κρίση και, στη συνέχεια, παγκόσμια ύφεση. (Για περισσότερες πληροφορίες, βλ. Επίσης: Μελέτη περίπτωσης: Η κατάρρευση του Lehman Brothers .)

Θα έχει το σκάνδαλο της Ελλάδας παρόμοιες συνέπειες; Η απάντηση δεν είναι αρκετά, και υπάρχουν πολλοί λόγοι για αυτό.

Μια χρηματοπιστωτική κρίση και μια προεπιλογή: Μια σύγκριση

Πρώτον, υπάρχει η διαφορά στο εύρος και το εύρος της γεωγραφικής έκτασης και των δύο κρίσεων. Η Lehman Brothers συνδέθηκε με ένα παγκόσμιο δίκτυο χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων μέσω ενός δικτύου εγγυημένων χρεωστικών υποχρεώσεων (CDO) και στεγαστικών δανείων χαμηλού κινδύνου (subprime mortgages). Η εταιρεία ήταν η 4η μεγαλύτερη επενδυτική τράπεζα στη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι η κατάρρευση του είχε παγκόσμια επίδραση.

Οι πιστωτές της Lehman, οι οποίοι περιλάμβαναν πληθώρα Ιαπωνικών επενδυτικών τραπεζών και ασφαλιστών, παρέμειναν ψηλά και στεγνά. Ακολούθησε αλυσιδωτή αντίδραση από τη διάσωση και την κατάρρευση των χρηματοπιστωτικών οντοτήτων. Δεν βοήθησε τα πιστωτικά ιδρύματα της τράπεζας να εκτίθενται σε παρόμοιες θορυβώδεις υποχρεώσεις μέσω των δικών τους επενδυτικών τραπεζικών μονάδων. Για παράδειγμα, η Citibank, πιστωτής της Lehman, είχε τα δικά της προβλήματα με την έκθεση σε τοξικά περιουσιακά στοιχεία και έπρεπε να διαφυλαχθεί από την κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου.

Ο διασυνδεδεμένος χαρακτήρας του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος διέγραψε σύνορα για όσους επλήγησαν από την κατάρρευση του Lehman. Για παράδειγμα, οι μετοχές του μεγαλύτερου δανειστή υποθηκών της Βρετανίας, HBOS, έπεσαν την ημέρα που η Lehman ανακοίνωσε χρεοκοπία. Στη συνέχεια, η HBOS αναλήφθηκε από το Lloyds, ένα εξέχον τραπεζικό ίδρυμα. Η επακόλουθη κρίση εμπιστοσύνης ήταν μια κρίση αξιοπιστίας για την αμερικανική οικονομία και τα κυμαινόμενα της αποτελέσματα ήταν αισθητά σε ολόκληρη την παγκόσμια οικονομία.

Η περίπτωση της Ελλάδας

Συγκρίνετε αυτήν με την Ελλάδα, η οποία αποτελεί μέρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης - μια σχετικά κεφαλαιοποιημένη οντότητα. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία καθορίζει τη νομισματική πολιτική για τα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι ο μεγαλύτερος πιστωτής στην Ελλάδα. Οι άλλοι πιστωτές της χώρας περιλαμβάνουν μια ομάδα κυβερνητικών οργανισμών και οργανισμών παροχής βοήθειας, όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Το 2012, δύο οικονομολόγοι στο Οικονομικό Ινστιτούτο Peterson υπολόγισαν ότι οι ιδιώτες πιστωτές κατείχαν περίπου το 30-40% του ιδιωτικού χρέους της Ελλάδας. Εκτός από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ο κατάλογος πιστωτών του έθνους περιλαμβάνει ευρωπαϊκές τράπεζες και διεθνείς οργανισμούς βοήθειας όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Στην πραγματικότητα, η συντριπτική πλειοψηφία του χρέους κρατήθηκε από ελληνικές τράπεζες. Οι τράπεζες στη Γαλλία (μια χώρα με σχετικά μετριοπαθή θέση στο ελληνικό χρέος) κατείχαν το επόμενο μεγαλύτερο μερίδιο. Η διεθνής έκθεση στο ελληνικό χρέος είναι ελάχιστη. Από πρακτικής απόψεως, αυτό σημαίνει ότι η βαρύτητα της ελληνικής κατάρρευσης θα γινόταν αντιληπτή από την οικονομία της ΕΕ. Σε αντίθεση με την αμερικανική οικονομία, το μέγεθος της ελληνικής οικονομίας δεν είναι αρκετά μεγάλο για να προκαλέσει δραστικές διαταραχές στο παγκόσμιο σύστημα. Δεν είναι λοιπόν περίεργο το γεγονός ότι τα προβλήματα της Ελλάδας μόλις και μετά βίας έκαναν την παρουσία τους αισθητά στις χρηματιστηριακές αγορές του Ηνωμένου Βασιλείου, η οποία βρίσκεται σε εκτεταμένη ταύρο. (999)> Δεύτερον, οποιαδήποτε σύγκριση μεταξύ της ελληνικής προεπιλογής και της κατάρρευσης της Lehman Brothers αγνοεί τις υποκείμενες αιτίες και στις δύο περιπτώσεις. Αυτό είναι σημαντικό επειδή η αιτία μιας αδιαθεσίας μπορεί να οδηγήσει στη θεραπεία του. Η απάντηση και η μεταρρύθμιση

Η παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008 ήταν άμεσο αποτέλεσμα της χαλάρωσης του ρυθμιστικού μοχλού των νόμων όπως ο νόμος Glass-Steagall, ο οποίος ελέγχει την ανάληψη κινδύνων της Wall Street. Η καθυστέρηση στην εφαρμογή των νόμων που διέπουν την πρόσβαση στην ελεύθερη πίστη κατέστησε την κατάσταση χειρότερη. Για να αποφευχθεί η επανάληψη της οικονομικής ύφεσης, οι οικονομίες και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού έχουν θεσπίσει έναν αριθμό ελέγχων και ισορροπιών. Για παράδειγμα, η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου ψήφισε τον νόμο Dodd-Frank, ένα έντονο ρυθμιστικό πλαίσιο που περιορίζει τις υπερβολές στο σύστημα της Wall Street και απαιτεί απαιτήσεις κεφαλαιακού μαξιλαριού για ανάληψη κινδύνων. (Δείτε επίσης:

Συνέπειες του Dodd-Frank

) Η ευρωπαϊκή απάντηση ήταν παρόμοια. Η συμφωνία της Βασιλείας ΙΙΙ της ΕΕ προβλέπει παρόμοιες κεφαλαιακές απαιτήσεις με το αμερικανικό αντίστοιχο. Με τον όρο «απαιτήσεις προληπτικής εποπτείας», η συμφωνία καλύπτει όλες τις τράπεζες εντός της ΕΕ και έχει τεθεί σε ισχύ από το 2014. Από την άλλη πλευρά, η ελληνική οικονομία είναι ένα χάος λόγω εγγενών διαρθρωτικών προβλημάτων. Για παράδειγμα, ο υψηλός δείκτης κυβέρνησης προς χρέος της οικονομίας και τα υψηλά ποσοστά φοροδιαφυγής δεν είναι πρόσφατα γεγονότα. Σύμφωνα με αναφορές, έχει ψηθεί στην οικονομική σύνθεση της κοινωνίας για αρκετά χρόνια.

Η διόρθωση των οικονομικών προβλημάτων της Ελλάδας θα απαιτούσε επομένως περισσότερα από τη θέσπιση νέων νόμων και κανονισμών. Μπορεί να καταλήξει σε πλήρη κατάργηση των θεσμών και οργανισμών, οι οποίοι αποτελούν μέρος της τρέχουσας οικονομίας. Για παράδειγμα, η χώρα έχει ήδη θεσπίσει μια σειρά συνταξιοδοτικών μεταρρυθμίσεων, αλλά μπορεί να μην είναι αρκετή. (Για περισσότερες πληροφορίες, βλ. Επίσης:

Η προέλευση της κρίσης χρέους της Ελλάδας

.) Ωστόσο, υπάρχουν πτυχές και των δύο παρόμοιων κρίσεων. Η οικονομική κρίση είχε πολιτικές συνέπειες, καθώς οι άνθρωποι φώναζαν για αλλαγή. Ένα αποτυχημένο ελληνικό κράτος θα μπορούσε να οδηγήσει σε πολιτική αστάθεια και μεγάλης κλίμακας μετανάστευση από την Ελλάδα προς ευημερούσες οικονομίες στην Ευρώπη.Αυτό θα μπορούσε να έχει αποσταθεροποιητική επίδραση στις οικονομίες τους και, επίσης, να οδηγήσει σε τοπική δυσαρέσκεια εντός της Ελλάδας. Σύμφωνα με αυτή την ιστορία, θα μπορούσε να οδηγήσει σε ενίσχυση του τοπικού φασιστικού κόμματος και η πολιτική δυσαρέσκεια θα μπορούσε να μεταδοθεί σε χώρες με σημαντική έκθεση στην Ελλάδα, όπως η Γαλλία.

Η κατώτατη γραμμή

Η ελληνική προεπιλογή και η κατάρρευση της Lehman Brothers διαφέρουν κυρίως ως προς το πεδίο εφαρμογής και τη γεωγραφική εμβέλεια των επιπτώσεων τους. Ακόμη και αν η ελληνική αθέτηση προκάλεσε οικονομική ύφεση, το αποτέλεσμά της θα περιοριζόταν κυρίως στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ωστόσο, οι πολιτικές συνέπειες μιας ελληνικής αθέτησης μπορεί να είναι πολύ πιο επιζήμιες από τις αντίστοιχες οικονομικές.