Ποια είναι η καλύτερη: παθητική διαχείριση ή ενεργή διαχείριση; Είναι μια φαινομενικά απλή ερώτηση που πρέπει να είναι αναλυτικά δοκιμαστική. Ωστόσο, όταν σκάβετε λίγο πιο βαθιά, τα πολλά στρώματα σε αυτήν τη συζήτηση γίνονται γρήγορα εμφανή. Η ειλικρινής στατιστική απάντηση είναι ότι υπήρξαν περίοδοι ταλαντώσεων όταν η ενεργητική διοίκηση έχει υπεραπόδοση και υποεκτέλεσε έναντι των μέσων δεικτών της αγοράς. Στην πραγματικότητα, η μόνη σταθερή τάση κατά την έρευνα αυτού του θέματος είναι ότι τα παθητικά ταμεία χρεώνουν τους επενδυτές λιγότερο για το πρόβλημα.

Κορνίζα του Active Vs. Παθητική συζήτηση

Η ενεργητική και παθητική συζήτηση μειώνεται σε έναν παράγοντα: Πιστεύει ο διαχειριστής του αμοιβαίου κεφαλαίου ότι μπορεί να ξεπεράσει τον υποκείμενο δείκτη του αμοιβαίου κεφαλαίου;

Οι διαχειριστές των ενεργών κεφαλαίων χρησιμοποιούν υψηλό κύκλο εργασιών - συχνά αγοράζοντας και πωλώντας μετοχές - για να πηδήξουν από την πτώση των περιουσιακών στοιχείων και να κερδίσουν. Είναι μια μορφή πολύ διαφοροποιημένου αρμπιτράζ. Οι παθητικοί διευθυντές παρακολουθούν απλώς τους μεγάλους δείκτες της αγοράς και διατηρούν το απόθεμα των αποθεμάτων - και τα τέλη που συνοδεύουν - χαμηλά. Η παθητική προσέγγιση υποθέτει ότι οι αγορές είναι αποτελεσματικές και ότι τα έξοδα χρηματοδότησης παρεμποδίζουν μόνο τις σύνθετες αποδόσεις.

Όλα τα αμοιβαία κεφάλαια και τα χρηματιστήρια που διαπραγματεύονται σε χρηματιστήρια (ETF) διαχειρίζονται και συμβουλεύονται σε κάποιο βαθμό. Ακόμη και τα δεικτοποιημένα κεφάλαια δεν μπορούν πάντα να αναπαράγουν πλήρως το χαρτοφυλάκιο των υποκείμενων δεικτών τους, επομένως τα διευθυντικά στελέχη πρέπει να καθορίσουν τον τρόπο κάλυψης των κενών.

Η παθητική διαχείριση κεφαλαίων ξεκίνησε ως μια ακαδημαϊκή ιδέα στη δεκαετία του 1970 και δεν κέρδισε πραγματικά έλξη μέχρι να ξεσπάσει η Vanguard στις σκηνές με τα χαμηλού κόστους δείκτη ταμείο. Μέχρι το 2000, ωστόσο, τα παθητικά κεφάλαια είχαν γίνει όλο και οργή με τους επενδυτές που είχαν δει σχεδόν μια δεκαετία χαμηλής απόδοσης της αγοράς από ενεργούς διαχειριστές.

Από τότε, η εδραιωμένη θέση πολλών είναι ότι τα ενεργά ταμεία δεν πρόκειται ποτέ να χτυπήσουν σταθερά την αγορά και, το σημαντικότερο, τα υψηλά τέλη τους θα οδηγήσουν μόνο σε μείωση των αποδόσεων των επενδυτών. Υπάρχουν κάποια στοιχεία αυτής της πίστης: Σε δεκαετή βάση που λήγει το 2013, λιγότεροι από τους μισούς ενεργούς διαχειριστές υπερέβησαν τον δείκτη. Εκείνοι που παρουσίασαν καλύτερη απόδοση το έκαναν μόνο ελάχιστα - περισσότερο από λιγότερο από 1% - και χρέωναν υψηλότερες από τις μέσες αμοιβές για την πολυτέλεια.

Διανομή Επιστροφών και Μεταβλητότητα

Σε ξεχωριστές μελέτες μεταξύ 2009 και 2014, η έρευνα Vanguard δείχνει ότι η κατανομή των αποδόσεων μεταξύ των ενεργών διαχειριστών ήταν πολύ πιο έντονη. Μερικοί διαχειριστές είναι πολύ καλοί σε αυτό που κάνουν, ενώ άλλοι είναι πολύ καλοί. Για παράδειγμα, μεταξύ του 2004 και του 2014, το 50% των ενεργών ταμείων ανάπτυξης μεσαίας κεφαλαιοποίησης υπερέβη το επίπεδο αναφοράς του στυλ. μόνο το 7% των ενεργών κεφαλαίων μεσαίας κεφαλαιοποίησης ξεπέρασε το αντίστοιχο κριτήριο αναφοράς στυλ.

Αυτό το είδος μεταβλητότητας είναι μια υποτιμημένη απειλή για τους μακροπρόθεσμους επενδυτές. Τα παθητικά κεφάλαια κερδίζουν ένα πλεονέκτημα χάρη στην απλώς μεγαλύτερη συνέπεια στο σύνολο.

U. Μελέτη για τη Διαχείριση Κεφαλαίων Αναδυόμενων Αγορών

Το 2012, σύμβουλοι και ερευνητικοί αναλυτές από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, το Berkeley χρησιμοποίησε οικονομετρικές τεχνικές για να ελέγξει την επίδραση της ενεργού διαχείρισης για τους επενδυτές σε μετοχές του U. S. Η ομάδα χρησιμοποίησε δεδομένα από την TD Ameritrade Research και τη βάση δεδομένων NetAdvantage της Standard and Poor σε «όλα τα υφιστάμενα αμοιβαία κεφάλαια των ΗΠΑ και τα ETF που είναι αφιερωμένα στις αναδυόμενες αγορές».

Τα αποτελέσματα από τη μελέτη κατέδειξαν ότι, πριν από τους φόρους και χωρίς τα τέλη, τα κεφάλαια απέδωσαν 2. 87% υψηλότερα από τα παθητικά διαχειριζόμενα κεφάλαια για μια τριετή περίοδο. Η ερευνητική ομάδα το περιέγραψε ως «ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα».

Οι φόροι δεν βελτιώνουν την κατάσταση πολύ για το παθητικό πλήθος. Τα παθητικά κεφάλαια εξακολουθούσαν να σημειώνουν πτώση της τάξης του 2,75% μετά την προσαρμογή της ανάλυσης παλινδρόμησης ώστε να ληφθεί υπόψη ο αντίκτυπος των φόρων στις καθαρές αποδόσεις.

Η μελέτη αυτή υπογραμμίζει μια σημαντική συζήτηση που δεν λαμβάνει αρκετή προσοχή: Είναι η ενεργός διαχείριση κατάλληλη για ορισμένους τομείς ή τμήματα, αλλά όχι για άλλους; Δεν υπάρχει ακόμη μια προφανής απάντηση, αλλά φαίνεται να είναι μια εύλογη ερώτηση.

Οι περισσότεροι ενεργοί πόροι στην πραγματικότητα υποφέρονται λιγότερο;

Η μελέτη Berkeley επισημαίνει τα αποτελέσματα από αρκετές άλλες μελέτες, που δείχνουν ότι σχεδόν όλα τα αμοιβαία κεφάλαια υποεκπροσωπούν το S & P 500, χωρίς τα τέλη. Αυτά αφορούν σε μεγάλο βαθμό διπλές δεκαετείς μελέτες που ολοκληρώθηκαν το 1999 και πάλι το 2003, κάθε μία από τις οποίες διαπίστωσε ότι οι δραστήριοι διαχειριστές, οι καθαρές πλεονασματικές αποδόσεις, υποεκτέλεζαν την αγορά το 71% του χρόνου.

Λιγότερο γνωστές είναι δύο δεκαετείς μελέτες που ολοκληρώθηκαν το 2008 και το 2013 και έδειξαν δραστικά διαφορετικά αποτελέσματα. Αυτές οι μελέτες, που παρήγαγαν οι Vanguard και Morningstar, έδειξαν ότι οι ετήσιες υπερβολικές αποδόσεις των ενεργών κεφαλαίων έπεσαν στο χρηματιστήριο του Σ.Σ. 63% του χρόνου (2008) και το 45% του χρόνου (2013). Αυτές οι μελέτες υποδεικνύουν ότι τα ενεργητικά κεφάλαια ήταν χειρότερα από την αγορά 71% του χρόνου από το 1989 έως το 1999, αλλά καλύτερα από την αγορά το 63% του χρόνου από το 1998 έως το 2008.

Η μελέτη Vanguard επεσήμανε ότι η ηγετική θέση στις επιδόσεις των μετοχικών ομάδων μετατοπίστηκε "από τα αποθέματα ανάπτυξης στα αποθέματα αξίας και από τα μεγαλύτερα αποθέματα σε μικρά" μεταξύ 1999 και 2008 - δύο στοιχεία που πρέπει να επωφεληθούν από την ενεργή κατασκευή χαρτοφυλακίου. Στην πραγματικότητα, τα αποθέματα αξίας χτύπησαν τα αποθέματα ανάπτυξης κατά 35% την περίοδο αυτή. τα μικρά καλύμματα χτύπησαν τα μεγάλα καπάκια από ένα εκπληκτικό 43%. Αυτά τα σχέδια συνέχισαν κυρίως από το 2008 έως το 2013.

Συμπέρασμα

Κάποιος που λέει ότι οι παθητικοί διαχειριστές συχνά αποδίδουν καλύτερα από τους ενεργούς διαχειριστές θα ήταν σωστοί. Ωστόσο, κάποιος που απαντά ότι οι ενεργές διευθυντές συχνά αποδίδουν καλύτερα από τους παθητικούς διαχειριστές θα ήταν επίσης σωστός.

Δείτε τα δεδομένα: Στα 25 χρόνια μεταξύ του 1990 και του 2014, περισσότερο από το 50% των ενεργών διαχειριστών μεγάλης κεφαλαιοποίησης επιβράδυνε τις αποδόσεις των παθητικών διαχειριστών μεγάλης κεφαλαιοποίησης το 1991, 1992, 1993, 2000, 2001, 2002, 2003, 2004, 2005, 2007, 2008, 2009 και 2013.

Την ίδια περίοδο, περισσότερο από το 50% των παθητικών διαχειριστών μεγάλης κεφαλαιοποίησης εμφάνισαν καλύτερες επιδόσεις το 1990, 1994, 1995, 1996, 1997, 1998, 1999, 2006, 2011, 2012, 2013 και 2014. .)

Έχουν υπάρξει δραματικές εναλλαγές και στις δύο κατευθύνσεις. Το 2011, οι παθητικοί διευθυντές εμφάνισαν καλύτερες αποδόσεις 88% του χρόνου. Έως το 2013, οι ενεργοί διαχειριστές παρουσίασαν το καλύτερο 81% του χρόνου. Τα τελευταία τρία χρόνια, τα πράγματα έχουν μεταφερθεί πίσω στην εύνοια των παθητικών διαχειριστών. Ωστόσο, αυτές οι μελέτες χρησιμοποιούν ακραία σύνολα που ασχολούνται με χιλιάδες κεφάλαια. είναι πιθανό ότι μερικοί ενεργοί διευθυντές θα μπορούσαν σχεδόν πάντα να ξεπεράσουν τα κέρδη των δεικτών και είναι πιθανό ότι κάποιοι σχεδόν πάντοτε υποφέρουν.

Στη συζήτηση για το τι στυλ διαχείρισης χρημάτων λειτουργεί καλύτερα, φαίνεται ότι η απάντηση ποικίλλει από έτος σε έτος. Υπάρχει μόνο μία στατιστική σταθερά σε αυτήν τη μάχη: τα παθητικά ταμεία τείνουν να χρεώνουν πολύ λιγότερο στα γενικά έξοδα. Αυτό μπορεί ή δεν μπορεί να είναι ένα σημαντικό ζήτημα για έναν επενδυτή, αλλά είναι η μόνη σταθερά σε όλη την έρευνα σχετικά με αυτά τα στυλ διαχείρισης.

Πηγές:

UC Berkley Economic Research

: // econ. berkeley. edu / sites / προεπιλογή / αρχεία / Kremnitzer. pdf

Ταμεία Hartford : // www. hartfordfunds. com / dam / el / docs / pub / whitepapers / WP287. pdf