α:

Τα ασφαλιστήρια συμβόλαια θεωρούνται ευρέως χρηματοπιστωτικά μέσα. Τα συνταξιοδοτικά ταμεία ενδέχεται να περιλαμβάνουν πολλά διαφορετικά είδη χρηματοπιστωτικών μέσων, αν και δεν ταξινομούνται πάντα ως τέτοια. Τα περισσότερα φορολογικά καθεστώτα, συμπεριλαμβανομένων εκείνων στις Ηνωμένες Πολιτείες, προσφέρουν ειδική μεταχείριση για την αξία των ασφαλιστικών μέσων ή των συνταξιοδοτικών ταμείων.

Ένας κοινός ορισμός ενός χρηματοπιστωτικού μέσου είναι μια γραπτή, νομικά δεσμευτική υποχρέωση ενός μέρους να μεταβιβάζει υπό όρους κάτι αξιόλογο, συμπεριλαμβανομένων των χρημάτων, σε άλλο μέρος σε μελλοντική ημερομηνία. Όλα τα χρηματοπιστωτικά μέσα θα πρέπει να μπορούν να χρησιμεύουν ως αποθήκη αξίας και ως μέσο πληρωμής.

Τα περισσότερα χρηματοοικονομικά προϊόντα ταξινομούνται ως χρέος ή ίδια κεφάλαια. Τα ασφαλιστικά αποθεματικά και οι επενδύσεις σε συνταξιοδοτικά ταμεία διαθέτουν στοιχεία χρέους και ιδίων κεφαλαίων, επομένως οι περισσότεροι ρυθμιστικοί οργανισμοί τα τοποθετούν σε ξεχωριστή κατηγορία. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), για παράδειγμα, τις χαρακτηρίζει απλώς ως «άλλα».

Θεραπεία Ασφαλιστικών Πολιτικών

Η ασφάλιση, στην απλούστερη μορφή της, είναι γραπτή προστασία από τον αβέβαιο κίνδυνο για τα χρήματα. Παρόλο που η βασική ασφάλιση δεν αποτελεί ασφάλεια, υπόσχεται τη δυνατότητα χρηματοοικονομικής μεταφοράς από ένα μέρος σε άλλο.

Υπάρχουν και άλλοι τύποι ασφαλιστικών συμβάσεων που αναπτύσσουν αξία σε χρήμα ή παρέχουν άλλα οικονομικά οφέλη. Ορισμένες πολιτικές επιτρέπουν στον κάτοχό του να συνάπτει δάνεια έναντι της αξίας της πολιτικής. Όλα αυτά είναι επίσης χρηματοπιστωτικά μέσα.

Θεραπεία των συνταξιοδοτικών ταμείων

Τα συνταξιοδοτικά ταμεία δεν μοιάζουν με ασφαλιστήρια συμβόλαια. είναι περισσότερο ανάλογες με τις ασφαλιστικές εταιρείες. Τα προϊόντα που προσφέρονται και περιλαμβάνονται στα συνταξιοδοτικά ταμεία είναι χρηματοπιστωτικά μέσα.

Τα συνταξιοδοτικά ταμεία υπάρχουν εκτός του Ηνωμένου Βασιλείου, αλλά ονομάζονται συχνά ταμεία συνταξιοδότησης στην Ευρώπη. Παραδοσιακά, οι συντάξεις είναι οχήματα διανομής κεφαλαίων μακροπρόθεσμου κινδύνου μεταξύ των εκδοτών και επενδύσεις ορίζοντα αποχώρησης. Τα καθεστώτα χαμηλού επιτοκίου ανά τον κόσμο απειλούν τη σχέση αυτή, καθώς περισσότερα νοικοκυριά αναλαμβάνουν επενδυτικούς κινδύνους.