α:

Σε συνέχεια της συντριβής της χρηματιστηριακής αγοράς του 1929, η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου επεδίωξε τρόπους ρύθμισης των πρακτικών των εταιρειών που διαπραγματεύονται στο χρηματιστήριο και άλλων μεγάλων συμμετεχόντων στην αγορά. Η Αρχή καθορισμού προτύπων για τις λογιστικές πρακτικές παραχωρήθηκε στην Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς (SEC). Η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς αποφάσισε να μεταβιβάσει αυτή την ευθύνη στην ιδιωτική ελεγκτική κοινότητα και το 1939 το Αμερικανικό Ινστιτούτο Λογιστών (πρόδρομο του Αμερικανικού Ινστιτούτου Πιστοποιημένων Λογιστών) δημιούργησε την Επιτροπή Λογιστικής Διαδικασίας.

Η ΚΓΠ αντικαταστάθηκε από το Συμβούλιο Λογιστικών Αρχών (APB) 20 χρόνια αργότερα. Η APB άρχισε να εκδίδει γνώμες για σημαντικά θέματα λογιστικής που πρέπει να υιοθετηθούν από λογιστές επιχειρήσεων, οι οποίοι θα μπορούσαν στη συνέχεια να επιβληθούν σε εταιρείες εισηγμένες στο χρηματιστήριο από την Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς. Το 1973, η APB έδωσε τη θέση της στο Συμβούλιο Χρηματοοικονομικών Λογιστικών Προτύπων (FASB).

Το FASB υπήρξε από τότε το κυριότερο όργανο χάραξης πολιτικής σχετικά με τις αποδεκτές λογιστικές πρακτικές. Άλλες κυβερνητικές και μη κυβερνητικές οργανώσεις επηρεάζουν τις αποφάσεις του FASB, αλλά το FASB είναι υπεύθυνο για την έκδοση γνώμης και τη λήψη αποφάσεων. Οι συλλογικές αποφάσεις που μεταβιβάστηκαν από την APB και το FASB αποτελούν τις γενικά αποδεκτές λογιστικές αρχές (GAAP).

Τα GAAP αντιπροσωπεύουν στόχους και κατευθυντήριες γραμμές για τις οικονομικές καταστάσεις και τους υπολογισμούς υποβολής εκθέσεων. Υπάρχουν τρεις μεγάλες δέσμες κανόνων που καλύπτονται από τις ΓΑΛΑ: βασικές λογιστικές αρχές και κατευθυντήριες γραμμές, λεπτομερή πρότυπα του FASB και APB και γενικά αποδεκτές πρακτικές του κλάδου.

Εντός των ορίων που καθορίζονται από τα Γενικά Λογιστικά Πρότυπα (GAAP), οι ελεγκτές προσπαθούν να επιτύχουν ομοιομορφία μεταξύ των οικονομικών εκθέσεων των εταιρειών που διαπραγματεύονται στο χρηματιστήριο, παρόλο που οι ιδιωτικές εταιρείες χρησιμοποιούν συχνά και GAAP. Μέσω των GAAP, οι επενδυτές μπορούν να συγκρίνουν και να κατανοήσουν ευκολότερα την οικονομική υγεία διαφορετικών επιχειρήσεων. Αυτή η ομοιομορφία έχει επίσης βοηθητικά οφέλη για τους ρυθμιστές, τους δανειστές, τους διευθυντές εταιρειών και τη λογιστική κοινότητα.