α:

Τα δικαιώματα ιδιωτικής ιδιοκτησίας είναι κεντρικά για την καπιταλιστική οικονομία, την εκτέλεσή της και τις νομικές της άμυνες. Ο καπιταλισμός βασίζεται στην ελεύθερη ανταλλαγή αγαθών και υπηρεσιών μεταξύ διαφορετικών κομμάτων, και κανείς δεν μπορεί δικαίως να εμπορεύεται ακίνητα που δεν κατέχουν. Αντίστροφα, τα δικαιώματα ιδιοκτησίας παρέχουν ένα νομικό πλαίσιο για τη δίωξη της επιθετικότητας ενάντια σε μη εθελοντικά μέσα απόκτησης πόρων. δεν υπάρχει ανάγκη για καπιταλιστικό εμπόριο σε μια κοινωνία όπου οι άνθρωποι θα μπορούσαν απλά να πάρουν από τους άλλους αυτό που θέλουν με τη βία ή την απειλή της βίας.

Ιδιωτική Ιδιοκτησία, Ιδιοκτησία και Homesteading

Οι σύγχρονες έννοιες της ιδιωτικής ιδιοκτησίας απορρέουν από τη θεωρία του John Locke σχετικά με τη συγκατοίκηση. Σε αυτή τη θεωρία, τα ανθρώπινα όντα αποκτούν ιδιοκτησία ενός φυσικού πόρου μέσω μιας πράξης αρχικής καλλιέργειας ή ιδιοποίησης. Ο Locke χρησιμοποίησε την έκφραση "ανάμειξη της εργασίας". Για παράδειγμα, εάν ένας άνθρωπος ανακάλυψε ένα άγνωστο νησί και άρχισε να καθαρίζει τη γη και να χτίσει ένα καταφύγιο, θεωρείται ο νόμιμος ιδιοκτήτης αυτής της γης. Δεδομένου ότι οι περισσότεροι πόροι έχουν ήδη διεκδικηθεί σε κάποιο σημείο της ιστορίας, η σύγχρονη απόκτηση ακινήτου πραγματοποιείται μέσω εθελοντικών συναλλαγών, κληρονομίας, δωρεών ή ως εγγύηση σε δάνειο ή στοίχημα στοιχηματισμού.

-

Η ιδιωτική ιδιοκτησία προωθεί την οικονομική αποδοτικότητα

Οι περισσότεροι πολιτικοί θεωρητικοί και σχεδόν όλοι οι οικονομολόγοι υποστηρίζουν ότι ο καπιταλισμός είναι το πιο αποτελεσματικό και παραγωγικό σύστημα ανταλλαγής. Η ιδιωτική ιδιοκτησία προωθεί την αποτελεσματικότητα δίνοντας στον ιδιοκτήτη των πόρων κίνητρο να μεγιστοποιήσει την αξία της. Όσο πιο πολύτιμος είναι ένας πόρος, τόσο μεγαλύτερη είναι η εμπορική δύναμη που παρέχει ο ιδιοκτήτης του πόρου. Αυτό οφείλεται στο ότι, σε ένα καπιταλιστικό σύστημα, κάποιος που κατέχει περιουσία δικαιούται οποιαδήποτε αξία που σχετίζεται με την ιδιοκτησία.

Όταν η ιδιοκτησία δεν ανήκει ιδιωτικά, αλλά αντίθετα μοιράζεται από το κοινό, μια δυσλειτουργία της αγοράς εμφανίζεται γνωστή ως τραγωδία των κοινοτήτων. Ο καρπός οποιασδήποτε εργασίας που εκτελείται με δημόσιο αγαθό δεν ανήκει στον εργάτη αλλά διαχέεται μεταξύ πολλών ανθρώπων. Υπάρχει μια αποσύνδεση μεταξύ εργασίας και αξίας, δημιουργώντας ένα αντικίνητρο για την αύξηση της αξίας ή της παραγωγής. Οι άνθρωποι είναι ενθουσιασμένοι να περιμένουν κάποιον άλλον να κάνει τη σκληρή δουλειά και στη συνέχεια να σπεύσει να αποκομίσει τα οφέλη χωρίς πολύ προσωπικό κόστος.

Οι ιδιοκτήτες ιδιωτικής ιδιοκτησίας έχουν το δικαίωμα να μεταβιβάσουν την ιδιοκτησία όπως κρίνουν κατάλληλο. Αυτό φυσικά καλλιεργεί το εμπόριο μεταξύ εκείνων με διαφορετικούς πόρους και διαφορετικές επιθυμίες. Δεδομένου ότι οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να μεγιστοποιήσουν την αξία του εμπορίου τους, οι ανταγωνιστικές προσφορές γίνονται αποδεκτές για να λάβουν την υψηλότερη αξία ανταλλαγής. Οι ιδιοκτήτες ενός παρόμοιου είδους πόρου ανταγωνίζονται μεταξύ τους για την ανταλλακτική αξία. Αυτό το σύστημα ανταγωνισμού δημιουργεί προσφορά και ζήτηση.

Σκεφτείτε αυτό το απλοϊκό παράδειγμα: κάποιος κατέχει μια κατσίκα και προτιμά να έχει κοτόπουλα. Αποφασίζει να πουλήσει την κατσίκα για να αγοράσει κοτόπουλα. Όλοι οι πωλητές κοτόπουλων αγωνίζονται για τα χρήματά του, γεγονός που οδηγεί σε χαμηλότερες τιμές. Ομοίως, πρέπει να ανταγωνιστεί με όλους τους άλλους πωλητές αιγών όταν εμπορεύεται την κατσίκα του.

Ιδιωτική ιδιοκτησία και νόμος

Ο λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι είναι διατεθειμένοι να ανταγωνίζονται μεταξύ τους σε εθελοντικές συναλλαγές είναι ακριβώς επειδή υπάρχουν νόμοι που προστατεύουν την ιδιωτική ιδιοκτησία. Για να λάβει κάποιος ένα ακίνητο που θεωρεί πολύτιμο, πρέπει να παρέχει μια υπηρεσία που κάποιος άλλος πιστεύει ότι είναι πολύτιμος. Ο καθένας κερδίζει με την εκ των προτέρων έννοια.