Η πλειοψηφία του αμερικανικού πληθυσμού φορολογείται σε υψηλά επίπεδα, όμως η χώρα εξακολουθεί να παρουσιάζει έλλειμμα. Θα εξετάσουμε τους κύριους παράγοντες που εξηγούν την τρέχουσα φορολογική κατάσταση στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Ιστορία

Τα τελευταία 100 χρόνια παρουσίασαν ευρείες μορφές στην αμερικανική φορολογική πολιτική. (Για περισσότερες πληροφορίες, δείτε: Τι είναι η δημοσιονομική πολιτική; ) Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920, οι συντελεστές φορολογίας εισοδήματος ήταν πάνω από 70 τοις εκατό στους υψηλότερους μισθωτές. Για τα περίπου πενήντα χρόνια μετά τη Μεγάλη Ύφεση, μεταξύ του 1932 και του 1981, οι φόροι εισοδήματος για τους πιο πλούσιους ήταν συνήθως πάνω από 60 τοις εκατό. Μια μεγάλη μεσαία τάξη προέκυψε κατά τη διάρκεια αυτής της χρονικής περιόδου, η οποία χαρακτηρίζεται από κοινωνική κινητικότητα και ισχυρές οικονομικές συνθήκες που ώθησαν τις Ηνωμένες Πολιτείες στην παγκόσμια οικονομική τους κυριαρχία. Όταν ο πρόεδρος Ρόναλντ Ρέιγκαν ανέλαβε καθήκοντα, αυτό το πρότυπο των φορολογικών συντελεστών αποκλίνει. Προκάλεσε μειώσεις των φορολογικών συντελεστών, οι οποίες συνέχισαν να ακολουθούν καθοδική τάση. (Για περισσότερες πληροφορίες, δείτε: Η ιστορία των φόρων στο U. S .)

Το παρόν

Οι σημερινές φορολογικές μας πολιτικές αντικατοπτρίζουν την επέκταση των φορολογικών περικοπών του Προέδρου Ρόναλντ Ρέιγκαν στη δεκαετία του 1980, ιδίως για τους υψηλότερους εισοδηματίες στη χώρα. Αντίθετα, η μεσαία τάξη φορολογείται με υψηλότερα ποσοστά από ό, τι είναι το κορυφαίο πεμπτημόριο Αμερικανών. Το 2010, περίπου το 80% των κρατικών εσόδων προέρχονταν από φόρους εισοδήματος φυσικών προσώπων και φόρους μισθωτών υπηρεσιών. "Οι μέγα-πλούσιοι φόροι εισοδήματος μισθών σε ποσοστό 15 τοις εκατό για το μεγαλύτερο μέρος των αποδοχών τους, αλλά δεν καταβάλλουν σχεδόν τίποτα στους φόρους μισθωτών υπηρεσιών. Είναι μια διαφορετική ιστορία για τη μεσαία τάξη: συνήθως, πέφτουν στα 15 τοις εκατό και 25 τοις εκατό φόρο εισοδήματος φόρου εισοδήματος, και στη συνέχεια χτυπιούνται με βαριές φόρους μισθοδοσίας για εκκίνηση », λέει ο Warren Buffet στους

New York Times. ( Για περισσότερες πληροφορίες, δείτε: Οι πιο αμφιλεγόμενες φορολογικές ελαφρύνσεις .) Για την κατάσταση της Ένωσης, ο Πρόεδρος Ομπάμα παρουσίασε προτάσεις για την αναδιάρθρωση του φορολογικού συστήματος που θα αυξήσει τους φόρους στα πιο πλούσια άτομα και τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις, προκειμένου να μειωθούν οι φόροι για τους Αμερικανούς μεσαίας τάξης. Αυτές οι αλλαγές θα παρείχαν περιθώρια για τη χρηματοδότηση της εκπαίδευσης, των αποταμιευτικών συνταξιοδότησης και των τριπλών πιστώσεων για τη φροντίδα των παιδιών Πολλά στοιχεία των προτάσεών του προκάλεσαν κριτική. Απαντώντας στην πρότασή του, ο Ρεπουμπλικανός γερουσιαστής Orrin G. Hatch, πρόεδρος της Επιτροπής Οικονομικών, δήλωσε ότι αυτές οι φορολογικές αυξήσεις "… αρνούνται μόνο τα οφέλη από τις φορολογικές πολιτικές που έχουν πετύχει να βοηθήσουν στην επέκταση της οικονομίας, στην προώθηση της εξοικονόμησης και στη δημιουργία θέσεων εργασίας . "

Πολλοί Ρεπουμπλικανοί υποστηρίζουν ότι η μείωση των φόρων επί των πλουσιότερων υποστηρίζει μια αναπτυσσόμενη οικονομία και δημιουργία θέσεων εργασίας. Ωστόσο, οι ανταγωνιστικές απαιτήσεις έχουν διαπιστώσει ότι οι φορολογικές περικοπές για τους υψηλότερους εισοδηματικούς φορείς δημιουργούν πτωτική τάση στο πραγματικό ΑΕΠ ανά κάτοικο.

Σύμφωνα με την έρευνα, οι χώρες που έχουν μειώσει τους φορολογικούς τους συντελεστές στους υψηλότερους εισοδήματα δεν έχουν αυξηθεί με ταχύτερο ρυθμό από αυτούς που δεν το έκαναν.Πάρτε, για παράδειγμα, τη Γερμανία ή τη Γαλλία, που και οι δύο έχουν αύξηση περίπου στο ίδιο ποσοστό με τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ηνωμένο Βασίλειο, χωρίς να υποκινούν σημαντικές φορολογικές μειώσεις για τους πιο πλούσιους.

Αν και οι φόροι για τους υψηλότερους μισθωτούς παρέμειναν χαμηλοί στο Ηνωμένο Βασίλειο, εμφανίστηκαν και άλλα πρότυπα, όπως η γήρανση του πληθυσμού, η μείωση της κοινωνικής κινητικότητας και το αυξανόμενο έλλειμμα.

Δημογραφικά, ο πληθυσμός γερνάει με ταχύτερο ρυθμό και η ανάγκη για υγειονομική περίθαλψη συνεχίζει να αυξάνεται. Σύμφωνα με μια έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού του Κογκρέσου, μέχρι το 2025 οι δαπάνες για την Κοινωνική Ασφάλιση θα αυξηθούν από 4,9% σε 5,7% της οικονομίας και οι δαπάνες για την υγειονομική περίθαλψη θα αυξηθούν από 5,3 σε 6,2%.

- <->

Καθώς η οικονομία συνεχίζει να βελτιώνεται, η έρευνα έχει δείξει ότι η κοινωνική κινητικότητα έχει μειωθεί. Σύμφωνα με μια μελέτη Pew, ένα παιδί που γεννήθηκε στο χαμηλότερο πεμπτημόριο έχει 4% πιθανότητα να φτάσει στο κορυφαίο πεμπτημόριο κατά τη διάρκεια της ζωής του. Τα μέτρα αυτά είναι χαμηλότερα από ό, τι τόσο στον Καναδά όσο και στην πλειονότητα της Ευρώπης. Η κοινωνική ακαμψία δεν επηρεάζει μόνο τους χαμηλότερους εισοδήματα, αλλά επηρεάζει και τη μεσαία τάξη.

Όταν εξετάζετε τη δημοσιονομική πορεία των Ηνωμένων Πολιτειών, το εθνικό χρέος είναι σχεδόν ρεκόρ και αναμένεται να αναπτυχθεί μακροπρόθεσμα. Από τη μία πλευρά, σημειώθηκε σημαντική δημοσιονομική πρόοδος τα τελευταία χρόνια. Ωστόσο, σύμφωνα με την έκθεση του γραφείου προϋπολογισμού του Κογκρέσου, μέχρι το 2025 το ποσό που δαπανάται για την πληρωμή του εθνικού χρέους θα διπλασιαστεί από το 1,5% στο 3%.

Ομοσπονδιακό έλλειμμα

Ας εξετάσουμε πώς άλλαξαν το οικονομικό και φορολογικό κλίμα από το 1993, την τελευταία φορά που οι Ηνωμένες Πολιτείες γνώρισαν πλεόνασμα προϋπολογισμού. Ο Lawrence Summers, ο οποίος ήταν τότε υφυπουργός του Υπουργείου Οικονομικών, το εξήγησε με αυτό τον τρόπο: «Το 1993, εδώ είναι η κατάσταση: Το κόστος κεφαλαίου ήταν πραγματικά υψηλό, το εμπορικό έλλειμμα ήταν πραγματικά μεγάλο και αν εξετάζατε ένα γράφημα των μέσων μισθών και την παραγωγικότητα των Αμερικανών εργαζομένων, αυτά τα δύο γραφήματα βρισκόταν το ένα πάνω στο άλλο. Έτσι, η μείωση του ελλείμματος, η μείωση του κόστους κεφαλαίου, η αύξηση των επενδύσεων, η ώθηση της αύξησης της παραγωγικότητας, ήταν η σωστή και φυσική στρατηγική για την ώθηση της ανάπτυξης. "Ωστόσο, οι οικονομικές συνθήκες έχουν αλλάξει, επηρεάζοντας την προσέγγιση της συζήτησης για το έλλειμμα. "Σήμερα, το μακροπρόθεσμο επιτόκιο είναι αμελητέο, ο περιορισμός στις επενδύσεις είναι η έλλειψη ζήτησης, η παραγωγικότητα έχει ξεπεράσει σημαντικά την αύξηση των μισθών και ο συγγραφέας που μειώνει τα ελλείμματα ωθεί τις επενδύσεις και θα πάρετε περισσότερους μισθούς της μεσαίας τάξης δεν λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο. »Το Summers ισχυρίζεται ότι κατά τη δεκαετία του 1990 μια προσέγγιση γελοιοκεντρικά φαινόταν να ταιριάζει με την οικονομική λογική.Τώρα μια επεκτατική προκατάληψη μπορεί να υποστηρίξει μια προσέγγιση στις ελλειμματικές δαπάνες

Η κατώτατη γραμμή

μια σταθερή αύξηση μετά την συντριβή του 2008-09, τα οφέλη αυτά δεν έχουν πραγματοποιηθεί ούτε από την πλειοψηφία των Αμερικανών ούτε από τον ομοσπονδιακό προϋπολογισμό.Οι φορολογικές πολιτικές είναι περίπλοκες.Σήμερα, η φορολογία των Αμερικανών παραμένει υψηλή (με εξαίρεση το 1% ).Επιπλέον, εξακολουθεί να τίθεται υπό αμφισβήτηση η βιωσιμότητα του φορολογικού συστήματος για τη δημιουργία επαρκών μακροπρόθεσμων εσόδων για τον ομοσπονδιακό προϋπολογισμό, στο πλαίσιο των σημερινών φορολογικών πολιτικών.