α:

Η νομισματική πολιτική αναφέρεται στις προσπάθειες των κυβερνήσεων ή των κεντρικών τραπεζών να επηρεάσουν την οικονομική δραστηριότητα μέσω της προσφοράς χρήματος. Υπάρχουν διάφοροι ορισμοί της προσφοράς χρήματος, αλλά γενικά ενσωματώνει οποιαδήποτε μετρητά, επιταγές, πιστωτικούς λογαριασμούς και άλλα ρευστά, ανταλλάξιμα μέσα. Τα περισσότερα από τα οικονομικά εργαλεία που χρησιμοποιούνται στη νομισματική πολιτική επικεντρώνονται στη δημιουργία νέων μονάδων χρήματος ή στον έλεγχο των πιστωτικών λογαριασμών μέσω αλλαγών επιτοκίων. Η αποτελεσματικότητα της νομισματικής πολιτικής είναι ένα αμφιλεγόμενο θέμα μεταξύ των οικονομολόγων και των πολιτικών ιθυνόντων και τα ακριβή μέσα εφαρμογής των νομισματικών ελέγχων διαφέρουν μεταξύ των κυβερνήσεων και διαχρονικά.

Πολλές σύγχρονες κυβερνήσεις διαχωρίζουν εκείνους που εφαρμόζουν φορολογική πολιτική, φορολογία και κυβερνητικές δαπάνες από εκείνους που ελέγχουν τη νομισματική πολιτική, συχνά αναθέτοντάς τους στις κεντρικές τράπεζες που απομακρύνονται περαιτέρω από την πολιτική διαδικασία. Η πιο βασική νομισματική λειτουργία των κεντρικών τραπεζών είναι η αύξηση ή η μείωση της συνολικής προσφοράς χρήματος. Σύμφωνα με την ποσοτική θεωρία του χρήματος, η αύξηση της προσφοράς χρήματος τείνει να προκαλέσει πληθωρισμό, ενώ η συρρίκνωση της προσφοράς χρήματος τείνει να προκαλέσει αποπληθωρισμό.

Ωστόσο, στην πράξη, ο έλεγχος της προσφοράς χρήματος μπορεί να είναι δύσκολος. Οι ιδιώτες δανειστές μπορούν στην πραγματικότητα να αλλάξουν το χρηματικό ποσό που κυκλοφορεί μέσω του τραπεζικού συστήματος κλασματικών αποθεματικών και οι τεχνολογικές καινοτομίες έχουν εισαγάγει νέα μέσα ανταλλαγής και καταστήματα αξίας. Μπορεί να είναι πολύ δύσκολο για τις κεντρικές τράπεζες να μετρήσουν ακόμη και την τρέχουσα προσφορά χρήματος, πόσο μάλλον να υπολογίσει την ταχύτητά της ή να εκτιμήσει τον αντίκτυπο των μελλοντικών χρηματικών εισφορών.

Αντίθετα με την απλή εκτύπωση ή τη συγκέντρωση μονάδων νομίσματος, είναι ευκολότερο για τις κεντρικές τράπεζες να χρησιμοποιούν μετρήσιμες μετρήσεις, όπως τα επιτόκια και οι τιμές καταναλωτή, για να καθορίσουν πολιτική. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Federal Reserve στοχεύει στο προεξοφλητικό επιτόκιο και το ποσοστό των ομοσπονδιακών κεφαλαίων τα επιτόκια επηρεάζουν το κόστος της πίστωσης. Ο δανεισμός γίνεται φθηνότερος όταν μειώνονται τα ποσοστά και αυτό τείνει να αυξάνει το χρηματικό ποσό στην οικονομία μέσω του πολλαπλασιαστικού αποτελέσματος. Το αντίθετο ισχύει όταν αυξάνονται τα ποσοστά και η πίστωση είναι ακριβότερη.

Η Fed ορίζει επίσης τις απαιτήσεις του δείκτη υποχρεωτικών αποθεματικών για τους ιδιώτες δανειστές, το οποίο είναι το συνολικό ποσοστό των δανειακών περιουσιακών στοιχείων μιας τράπεζας, τα οποία πρέπει να διατηρούνται σε κατάθεση, μη δανεισμένα, για να καλύψουν τις υποχρεώσεις του λογαριασμού ζήτησης. Οι τράπεζες συχνά δανείζονται χρήματα ο ένας από τον άλλο για να καλύψουν αυτές τις απαιτήσεις, οπότε η Fed ελέγχει πόσο ενδιαφέρον μπορεί να χρεωθεί για αυτά τα βραχυπρόθεσμα δάνεια.

Οι κεντρικές τράπεζες μπορούν πραγματικά να εισέλθουν στις αγορές κινητών αξιών για να επηρεάσουν τις τιμές και είτε να ενεθούν είτε να απορροφήσουν χρήματα από την οικονομία. Εάν η Fed αγοράσει U.Η S. Treasurys, για παράδειγμα, αυξάνει τη ζήτηση για αυτό το περιουσιακό στοιχείο και ταυτόχρονα εισφέρει χρήματα στην αγορά. Αντίστροφα, η πώληση του US Treasurys αυξάνει την προσφορά για το περιουσιακό στοιχείο και τραβάει χρήματα από την αγορά. Αυτός ο τύπος νομισματικής δραστηριότητας είναι γνωστός ως πράξεις ανοικτής αγοράς.

Ως μέσο οικονομικής μεταρρύθμισης, η νομισματική πολιτική είναι ακατέργαστη και ανακριβής. Πολλές τυπικές μετρήσεις των οικονομικών επιδόσεων, όπως η ανεργία, ο πληθωρισμός, οι συνολικές δαπάνες, οι κεφαλαιουχικές επενδύσεις κ.λπ., είτε παρουσιάζουν καθυστέρηση είτε είναι δύσκολο να εκτιμηθούν. Τούτου λεχθέντος, η νομισματική πολιτική παραμένει μία από τις σημαντικότερες επιρροές στις σύγχρονες οικονομίες και το αντικείμενο συνεχούς μελέτης.