α:

Η συνολική ζήτηση είναι μια μακροοικονομική έννοια που αντιπροσωπεύει τη συνολική ζήτηση αγαθών και υπηρεσιών σε μια οικονομία. Η αξία αυτή χρησιμοποιείται συχνά ως μέτρο οικονομικής ευημερίας ή ανάπτυξης. Η δημοσιονομική πολιτική επηρεάζει τη συνολική ζήτηση μέσω αλλαγών στις δημόσιες δαπάνες και τη φορολογία. Οι κυβερνητικές δαπάνες και η φορολογία επηρεάζουν την απασχόληση και το εισόδημα των νοικοκυριών, που υπαγορεύουν τις καταναλωτικές δαπάνες και τις επενδύσεις. Η νομισματική πολιτική επηρεάζει την προσφορά χρήματος σε μια οικονομία, η οποία επηρεάζει τα επιτόκια και το ποσοστό πληθωρισμού. Επίσης, η νομισματική πολιτική επηρεάζει την επέκταση των επιχειρήσεων, τις καθαρές εξαγωγές, την απασχόληση, το κόστος του χρέους και το σχετικό κόστος κατανάλωσης έναντι της αποταμίευσης.

Η συνολική ζήτηση μετρά τη ζήτηση για το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν (ΑΕΠ) της οικονομίας. Η τιμή αυτή υπολογίζεται από την εξίσωση: AD = C + I + G + NX, όπου το AD αναφέρεται στη συνολική ζήτηση, το C αναφέρεται στις συνολικές καταναλωτικές δαπάνες, αναφέρομαι στη συνολική επένδυση, το G αναφέρεται στις δημόσιες δαπάνες και το NX στις καθαρές εξαγωγές. Οι καθαρές εξαγωγές ισούνται με τις συνολικές εξαγωγές μείον τις συνολικές εισαγωγές. Ο αριθμός των αγαθών και υπηρεσιών που ζητούνται σε δεδομένη στιγμή έχει αντίστροφη σχέση με το επίπεδο των τιμών αυτών των αγαθών και υπηρεσιών συνολικά.

Η δημοσιονομική πολιτική καθορίζει τις δημόσιες δαπάνες και τους φορολογικούς συντελεστές. Η επεκτατική δημοσιονομική πολιτική, η οποία συνήθως εκτελείται σε περίπτωση ύφεσης ή σοκ στην απασχόληση, αυξάνει τις δημόσιες δαπάνες σε τομείς όπως οι υποδομές, η εκπαίδευση και τα επιδόματα ανεργίας. Σύμφωνα με τα κεϋνσιανά οικονομικά, τα προγράμματα αυτά εμποδίζουν μια αρνητική μετατόπιση της συνολικής ζήτησης με τη σταθεροποίηση της απασχόλησης μεταξύ των κυβερνητικών εργαζομένων και των ατόμων που εμπλέκονται σε διεγερμένες βιομηχανίες. Τα εκτεταμένα επιδόματα ανεργίας συμβάλλουν στη σταθεροποίηση της κατανάλωσης και των επενδύσεων ατόμων που παραμένουν άνεργοι κατά τη διάρκεια ύφεσης.

Η μείωση της δημοσιονομικής πολιτικής

μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη μείωση των δημόσιων δαπανών και κρατικών χρεών ή για τη διόρθωση της αύξησης εκτός ελέγχου που τροφοδοτείται από τον πληθωρισμό και τις φούσκες των περιουσιακών στοιχείων. Σε σχέση με την παραπάνω εξίσωση για τη συνολική ζήτηση, η δημοσιονομική πολιτική επηρεάζει άμεσα το στοιχείο των δημόσιων δαπανών και επηρεάζει έμμεσα τα στοιχεία της κατανάλωσης και των επενδύσεων. Η Νομισματική Πολιτική

εκδίδεται από τις κεντρικές τράπεζες με το χειρισμό της προσφοράς χρήματος σε μια οικονομία. Η προσφορά χρήματος επηρεάζει τα επιτόκια και τον πληθωρισμό, τα οποία είναι και οι δύο βασικοί καθοριστικοί παράγοντες της απασχόλησης, το κόστος του χρέους και τα επίπεδα κατανάλωσης. Η επέκταση της νομισματικής πολιτικής συνεπάγεται ότι μια κεντρική τράπεζα είτε αγοράζει δάνεια του Δημοσίου, μειώνει τα επιτόκια των δανείων προς τις τράπεζες ή μειώνει την υποχρέωση τήρησης ελάχιστων αποθεματικών. Όλες αυτές οι ενέργειες αυξάνουν την προσφορά χρήματος και οδηγούν σε χαμηλότερα επιτόκια.Αυτό δημιουργεί κίνητρα για τις τράπεζες να δανείζονται και οι επιχειρήσεις να δανείζονται. Η επέκταση των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων που χρηματοδοτείται από το χρέος επηρεάζει θετικά τις καταναλωτικές δαπάνες και τις επενδύσεις μέσω της απασχόλησης. Επενδυτική

νομισματική πολιτική επίσης κάνει συνήθως την κατανάλωση πιο ελκυστική σε σχέση με την εξοικονόμηση. Οι εξαγωγείς επωφελούνται από τον πληθωρισμό καθώς τα προϊόντα τους γίνονται σχετικά φθηνότερα για τους καταναλωτές σε άλλες οικονομίες. Η συμβατική νομισματική πολιτική τίθεται σε ισχύ προκειμένου να σταματήσει ο εξαιρετικά υψηλός ρυθμός πληθωρισμού ή να εξομαλύνει τα αποτελέσματα της επεκτατικής πολιτικής. Η συρρίκνωση της προσφοράς χρήματος αποθαρρύνει την επέκταση των επιχειρήσεων και τις καταναλωτικές δαπάνες και επηρεάζει αρνητικά τους εξαγωγείς, μειώνοντας τη συνολική ζήτηση.