α:

Ο έλεγχος πίεσης περιλαμβάνει τη διεξαγωγή προσομοιώσεων σε περιπτώσεις κρίσεων για τις οποίες ένα μοντέλο δεν σχεδιάστηκε εγγενώς για να προσαρμοστεί. Ο σκοπός της προσομοίωσης ακραίων καταστάσεων είναι να εντοπιστούν οι κρυμμένες ευπάθειες, ιδίως εκείνες που βασίζονται σε μεθοδολογικές παραδοχές. Υπάρχουν διαφορετικές μέθοδοι Value at Risk ή VaR, όπως οι προσομοιώσεις Monte Carlo, ιστορικές προσομοιώσεις και παραμετρικό VaR, οι οποίες μπορούν να δοκιμαστούν με προσοχή ή να ελεγχθούν με διαφορετικούς τρόπους. Τα περισσότερα μοντέλα VaR υποθέτουν εξαιρετικά υψηλά επίπεδα μεταβλητότητας. Αυτό καθιστά το VaR ιδιαίτερα ανεπαρκώς προσαρμοσμένο, αλλά κατάλληλο για δοκιμές καταπόνησης.

AD:

Τρόποι προσοχής στο στρες

Η βιβλιογραφία σχετικά με την επιχειρησιακή στρατηγική και την εταιρική διακυβέρνηση προσδιορίζει αρκετές κύριες προσεγγίσεις για τον έλεγχο στρες. Μεταξύ των πιο δημοφιλών είναι τυποποιημένα σενάρια, υποθετικά και ιστορικά σενάρια.

Σε ιστορικό σενάριο, η επιχείρηση ή η κλάση περιουσιακού στοιχείου, το χαρτοφυλάκιο ή η μεμονωμένη επένδυση εκτελείται μέσω προσομοίωσης που βασίζεται σε προηγούμενη κρίση. Παραδείγματα ιστορικών κρίσεων περιλαμβάνουν τη συντριβή της χρηματιστηριακής αγοράς τον Οκτώβριο του 1987, την ασιατική κρίση του 1997 και την τεχνολογική φούσκα που ξέσπασε το 1999-2000.

AD:

Μια υποθετική δοκιμή αντοχής είναι συνήθως πιο συγκεκριμένη για την επιχείρηση. Για παράδειγμα, μια επιχείρηση στην Καλιφόρνια μπορεί να υπογραμμίζει ότι ένας δοκιμαστικός αγώνας κατά ενός υποθετικού σεισμού ή μιας πετρελαϊκής εταιρείας μπορεί να υπογραμμίσει τη δοκιμασία ενάντια στο ξέσπασμα ενός πολέμου στη Μέση Ανατολή.

Τα τυποποιημένα σενάρια είναι λίγο πιο επιστημονικά υπό την έννοια ότι μόνο μία ή λίγες μεταβλητές δοκιμής ρυθμίζονται ταυτόχρονα. Για παράδειγμα, ο έλεγχος ακραίων καταστάσεων μπορεί να περιλαμβάνει τον δείκτη Dow Jones να χάσει το 10% της αξίας του σε μια εβδομάδα. Ή μπορεί να συνεπάγεται αλλαγή στο ποσοστό των ομοσπονδιακών κεφαλαίων συν 25 μονάδες βάσης.

AD:

Αξία σε κίνδυνο

Η διοίκηση μιας εταιρείας ή επενδυτής υπολογίζει το VaR για να αξιολογήσει το επίπεδο του χρηματοοικονομικού κινδύνου για την επιχείρηση ή το χαρτοφυλάκιο επενδύσεων. Συνήθως, το VaR συγκρίνεται με κάποιο προκαθορισμένο όριο κινδύνου. Η ιδέα είναι να μην αναλάβουν κινδύνους πέραν του αποδεκτού ορίου.

Οι τυποποιημένες εξισώσεις VaR έχουν τρεις μεταβλητές. Η πρώτη είναι η πιθανότητα απώλειας. Το δεύτερο είναι το ποσό της πιθανής απώλειας. Το τελευταίο είναι το χρονικό πλαίσιο που περικλείει την πιθανή απώλεια.

Ένα παραμετρικό μοντέλο VaR χρησιμοποιεί διαστήματα εμπιστοσύνης για την εκτίμηση της πιθανότητας απώλειας, κέρδους και μέγιστης αποδεκτής απώλειας. Οι προσομοιώσεις του Monte Carlo είναι παρόμοιες, εκτός από αυτές που περιλαμβάνουν χιλιάδες δοκιμές και πιθανότητες.

Μια από τις μεταβλητές παραμέτρους στο σύστημα VaR είναι η μεταβλητότητα. Όσο πιο ασταθής είναι μια προσομοίωση, τόσο μεγαλύτερη είναι η πιθανότητα απώλειας πέρα ​​από το μέγιστο αποδεκτό επίπεδο. Σκοπός μιας δοκιμής αντοχής είναι η αύξηση της μεταβλητότητας μεταβλητότητας σε βαθμό που συνάδει με την κρίση. Εάν η πιθανότητα ακραίας απώλειας είναι πολύ υψηλή, ο κίνδυνος μπορεί να μην αξίζει να υποθέσουμε.

Σε γενικές γραμμές, ο χρηματοπιστωτικός κλάδος δεν διαθέτει μια τυποποιημένη μέθοδο δοκιμής stress για τα μέτρα Value at Risk. Στην πραγματικότητα, μερικοί θεωρούν τις δοκιμασίες προσομοίωσης ακραίων καταστάσεων και το VaR ως ανταγωνιστικές έννοιες και προσομοιώσεις ακραίων καταστάσεων, οι οποίες χρησιμοποιούν σταθερούς ορίζοντες και συγκεκριμένους παράγοντες κινδύνου, ως ασυμβίβαστες με τις πραγματικές προσομοιώσεις Monte Carlo που χρησιμοποιούν τυχαία σενάρια.