α:

Κατά τον προϋπολογισμό κεφαλαίων, τα έργα συχνά αξιολογούνται συγκρίνοντας τον εσωτερικό συντελεστή απόδοσης (IRR) σε ένα έργο με το ποσοστό εμποδίων ή το ελάχιστο αποδεκτό ποσοστό απόδοσης (MARR). Σύμφωνα με αυτήν την προσέγγιση, εάν το IRR είναι ίσο ή μεγαλύτερο από το ποσοστό εμπόδια, το σχέδιο είναι πιθανό να εγκριθεί, αλλά αν όχι, απορρίπτεται συνήθως.

Το ποσοστό εμπόδιο είναι το ελάχιστο ποσοστό που η εταιρεία ή ο διευθυντής αναμένει να κερδίσει κατά την επένδυση σε ένα έργο. Το IRR, από την άλλη πλευρά, είναι το επιτόκιο στο οποίο η καθαρή παρούσα αξία ή η καθαρή παρούσα αξία όλων των θετικών και αρνητικών ταμιακών ροών από ένα έργο είναι ίση με το μηδέν.

Τα έργα αξιολογούνται επίσης με προεξόφληση των μελλοντικών ταμειακών ροών μέχρι σήμερα από το ποσοστό εμποδίων για τον υπολογισμό της ΚΠΑ, η οποία αντιπροσωπεύει τη διαφορά μεταξύ της παρούσας αξίας των ταμειακών εισροών και της παρούσας αξίας των ταμειακών εκροών .

Γενικά, το ποσοστό εμποδίων είναι ίσο με το κόστος κεφαλαίου της εταιρείας, το οποίο είναι ένας συνδυασμός του κόστους των ιδίων κεφαλαίων και του κόστους του χρέους. Οι διαχειριστές αυξάνουν συνήθως το ποσοστό εμποδίων για πιο επικίνδυνα έργα ή όταν η εταιρεία συγκρίνει πολλαπλές επενδυτικές ευκαιρίες.

Το IRR χρησιμοποιείται επίσης από τους επαγγελματίες του χρηματοπιστωτικού τομέα για τον υπολογισμό των αναμενόμενων αποδόσεων σε μετοχές ή άλλες επενδύσεις, όπως η απόδοση μέχρι τη λήξη των ομολόγων.

Παρόλο που είναι σχετικά εύκολο και απλό να αξιολογούνται τα έργα με τη σύγκριση του IRR με το MARR, η προσέγγιση αυτή έχει ορισμένους περιορισμούς ως επενδυτική στρατηγική … Για παράδειγμα, εξετάζει μόνο το ποσοστό απόδοσης, σε αντίθεση με το μέγεθος της ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ. Μια επένδυση $ 2 που επιστρέφει $ 20 θα είχε πολύ υψηλότερο ποσοστό απόδοσης από μια επένδυση $ 2 εκατομμυρίων που επιστρέφει $ 4 εκατομμύρια σε μια εταιρεία.

Το IRR μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο κατά την εξέταση έργων και επενδύσεων που έχουν αρχική εκροή μετρητών ακολουθούμενη από μία ή περισσότερες εισροές. Επίσης, αυτή η μέθοδος δεν εξετάζει το ενδεχόμενο ότι διάφορα έργα μπορεί να έχουν διαφορετικές διάρκειες.