α:

Η κυβερνητική ρύθμιση επηρεάζει τον κλάδο των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών με πολλούς τρόπους, αλλά ο συγκεκριμένος αντίκτυπος εξαρτάται από τη φύση του κανονισμού. Η αύξηση των κανονιστικών ρυθμίσεων σημαίνει συνήθως μεγαλύτερο φόρτο εργασίας για τους ανθρώπους στις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες, διότι χρειάζεται χρόνος και προσπάθεια για την προσαρμογή των επιχειρηματικών πρακτικών ώστε να εξασφαλιστεί ότι οι νέοι κανονισμοί ακολουθούνται σωστά.

Αν και ο αυξημένος χρόνος και ο φόρτος εργασίας που απορρέουν από κυβερνητικές ρυθμίσεις μπορεί να βλάψουν μεμονωμένες εταιρείες χρηματοπιστωτικών ή πιστωτικών υπηρεσιών βραχυπρόθεσμα, οι κυβερνητικοί κανονισμοί μπορούν επίσης να ωφελήσουν μακροπρόθεσμα τον κλάδο των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών. Ο νόμος Sarbanes-Oxley εγκρίθηκε από το Κογκρέσο το 2002, απαντώντας σε πολλά οικονομικά σκάνδαλα που αφορούσαν μεγάλα συγκροτήματα όπως η Enron και η WorldCom. Η πράξη διέθετε ανώτερα διευθυντικά στελέχη των εταιρειών που είναι υπεύθυνα για την ακρίβεια των οικονομικών καταστάσεων τους, ενώ απαιτούσε επίσης την καθιέρωση εσωτερικών ελέγχων σε αυτές τις εταιρείες για την πρόληψη μελλοντικών απάτης και κατάχρησης. Η εφαρμογή αυτών των κανονισμών ήταν δαπανηρή, αλλά η πράξη έδωσε περισσότερη προστασία στους ανθρώπους που επενδύουν σε χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες, γεγονός που μπορεί να αυξήσει την εμπιστοσύνη των επενδυτών και να βελτιώσει τις συνολικές εταιρικές επενδύσεις.

Η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς (SEC) ρυθμίζει τις αγορές κινητών αξιών και υποτίθεται ότι προστατεύει τους επενδυτές από κακοδιαχείριση και απάτη. Στην ιδανική περίπτωση, αυτοί οι τύποι κανονισμών ενθαρρύνουν επίσης περισσότερες επενδύσεις και συμβάλλουν στην προστασία της σταθερότητας των εταιρειών χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών. Αυτό δεν λειτουργεί πάντα, όπως κατέδειξε η οικονομική κρίση του 2007. Η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς είχε χαλαρώσει την καθαρή κεφαλαιακή απαίτηση για μεγάλες επενδυτικές τράπεζες, επιτρέποντάς τους να φέρουν σημαντικά μεγαλύτερο χρέος από ό, τι είχαν στην ίδια κεφάλαια. Όταν η φυσαλίδα της κατοικίας κατέρρευσε, το υπερβάλλον χρέος έγινε τοξικό και οι τράπεζες άρχισαν να αποτυγχάνουν.

Άλλοι τύποι ρυθμίσεων δεν ωφελούν καθόλου τις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες ή τη διαχείριση περιουσιακών στοιχείων, αλλά αποσκοπούν στην προστασία άλλων συμφερόντων εκτός του εταιρικού κόσμου. Οι περιβαλλοντικοί κανονισμοί είναι ένα κοινό παράδειγμα αυτού. Ο Οργανισμός Προστασίας του Περιβάλλοντος (EPA) συχνά απαιτεί από μια εταιρεία ή βιομηχανία να αναβαθμίσει τον εξοπλισμό και να χρησιμοποιήσει πιο δαπανηρές διαδικασίες για τη μείωση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων. Αυτοί οι τύποι κανονισμών έχουν συχνά κυμαινόμενο αποτέλεσμα, προκαλώντας αναταραχή στη χρηματιστηριακή αγορά και γενική αστάθεια στον χρηματοπιστωτικό τομέα, καθώς οι κανονισμοί τίθενται σε ισχύ. Οι εταιρείες προσπαθούν συχνά να μετατοπίσουν το αυξημένο κόστος τους στους καταναλωτές ή τους πελάτες τους, κάτι που είναι άλλος λόγος για τον οποίο οι περιβαλλοντικοί κανονισμοί είναι συχνά αμφιλεγόμενοι.

Ο κυβερνητικός κανονισμός χρησιμοποιήθηκε επίσης στο παρελθόν για την εξοικονόμηση επιχειρήσεων που διαφορετικά δεν θα επιβιώσουν.Το Πρόγραμμα Ανακούφισης Παθητικού διευθύνθηκε από το Υπουργείο Οικονομικών των Ηνωμένων Πολιτειών και του έδωσε την εξουσία να εισφέρει δισεκατομμύρια δολάρια στο χρηματοπιστωτικό σύστημα του ΣτΕ για να το σταθεροποιήσει μετά την οικονομική κρίση του 2007 και του 2008. Αυτός ο τύπος κυβερνητικής παρέμβασης συνήθως επικρίθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά η ακραία φύση της κρίσης απαιτούσε γρήγορη και ισχυρή δράση για την αποφυγή πλήρους χρηματοπιστωτικής κατάρρευσης.

Η κυβέρνηση διαδραματίζει ρόλο συντονιστή μεταξύ των χρηματιστηριακών εταιρειών και των καταναλωτών. Πολλοί κανονισμοί μπορούν να καταπνίξουν την καινοτομία και να αυξήσουν το κόστος, ενώ πολύ λίγα μπορούν να οδηγήσουν σε κακή διαχείριση, διαφθορά και κατάρρευση. Αυτό καθιστά δύσκολο να προσδιοριστεί ο ακριβής αντίκτυπος που θα έχει ένας κυβερνητικός κανονισμός στον τομέα των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών, αλλά ο αντίκτυπος αυτός είναι συνήθως μεγάλος και μακροχρόνιος.