α:

Το ανώτατο όριο φόρου κοινωνικής ασφάλισης περιορίζει το ποσό των ετήσιων μισθών ή των εισοδημάτων αυτοαπασχόλησης που είναι επιλέξιμα για φόρους κοινωνικής ασφάλισης. Το φορολογικό ανώτατο όριο χρησιμοποιείται επίσης για τον προσδιορισμό των ποσών παροχών κοινωνικής ασφάλισης. Το ποσό καθορίζεται από το Κογκρέσο και μπορεί να αλλάξει από έτος σε έτος.

Για παράδειγμα, το 2013, το ανώτατο όριο κοινωνικής ασφάλισης ήταν 113, 700 δολάρια. Οι ιδιώτες που κέρδισαν $ 113, 700 ή περισσότερα έφθασαν τους φόρους κοινωνικής ασφάλισης $ 7, 049, 40. Οι εργοδότες τους αντιστοιχούσαν στο ποσό για $ 14, 098 80. Το φορολογικό ποσοστό, το οποίο κατανέμεται εξίσου μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων, καθορίστηκε σε 12,4% από το 1990, με εξαίρεση το 2011 και το 2012. Η φορολογική απαλλαγή, η αναδιοργάνωση ασφαλιστικής κάλυψης ανεργίας και ο νόμος για τη δημιουργία θέσεων εργασίας του 2010 μείωσαν τη συνεισφορά ποσοστό έως 4,2% για τους εργαζόμενους για το 2011 και το 2012. Οι εργοδότες εξακολουθούσαν να υποχρεώνονται να καταβάλλουν το πλήρες ποσό των εισφορών τους.

Αν ένα άτομο κερδίζει περισσότερα από το ανώτατο όριο του φόρου κοινωνικής ασφάλισης από περισσότερους του ενός εργοδότες, αυτός ή αυτή μπορεί στην πραγματικότητα να πληρώσει περισσότερους φόρους από τους απαιτούμενους. Όταν σημειώνεται μια υπερπληρωμή, το ποσό αυτό εφαρμόζεται στο ομοσπονδιακό ποσό του ατόμου ή επιστρέφεται. Κάθε εργοδότης εξακολουθεί να ταιριάζει με τη φορολογική εισφορά, αλλά δεν λαμβάνει επιστροφή χρημάτων ακόμη και αν λάβει γνώση της αχρεωστήτως καταβληθείσας προκαταβολής.

Η κοινωνική ασφάλιση εισήχθη στη δεκαετία του '30 ως μέσο χρηματοδότησης της συνταξιοδότησης και της αναπηρίας των Αμερικανών εργαζομένων. Ο φόρος εισοδήματος της Ομοσπονδιακής Ασφάλισης περιλαμβάνει τους φόρους κοινωνικής ασφάλισης και Medicare. Φόροι Medicare δεν έχουν μέγιστο ποσό κέρδους και βασίζονται στα συνολικά ετήσια κέρδη ενός ατόμου.

Εκτός από τη διατήρηση των μέσων αυξήσεων των μισθών, αυξήθηκε επίσης το ανώτατο όριο του φόρου κοινωνικής ασφάλισης για τη βελτίωση της χρηματοδότησης στο πλαίσιο του συστήματος και για την παροχή λογικών ποσών παροχών για εκείνους που κερδίζουν υψηλότερους από τους μέσους μισθούς. Από το 1983, ο αριθμός των Αμερικανών που πληρώνουν το φορολογικό ανώτατο όριο ήταν περίπου 6%.

Το φορολογικό ανώτατο όριο υπήρχε από την έναρξη του προγράμματος το 1937 και παρέμεινε στα $ 3, 000 μέχρι τον νόμο περί τροποποιήσεων κοινωνικής ασφάλισης του 1950. Στη συνέχεια αυξήθηκε στα 3, 600 δολάρια με αυξημένα οφέλη και κάλυψη. Οι πρόσθετες αυξήσεις του φορολογικού ανώτατου ορίου το 1955, το 1959 και το 1965 σχεδιάστηκαν για να αντιμετωπίσουν τη διαφορά των παροχών μεταξύ μισθωτών χαμηλών και υψηλού μισθού.

Η φορολογική πολιτική της κοινωνικής ασφάλισης τη δεκαετία του 1970 έδειξε ορισμένες τροπολογίες και επαναξιολογήσεις. Η διοίκηση του Νίξον είχε τεράστια σημασία υποστηρίζοντας ότι οι αυξήσεις του φορολογικού ανώτατου ορίου που απαιτούνται για να συσχετιστούν με τις μεταβολές του εθνικού δείκτη μέσων μισθών προκειμένου να αντιμετωπιστούν τα επίπεδα παροχών για τα άτομα σε διαφορετικές φορολογικές κλίμακες. Ο νόμος περί τροποποιήσεων κοινωνικής ασφάλισης του 1972 έπρεπε να αναβαθμιστεί λόγω προβλημάτων με τη μέθοδο παροχών που προκάλεσε προβλήματα χρηματοδότησης.Μια τροπολογία του 1977 επιλύει το δημοσιονομικό έλλειμμα και καθιερώνει μια δομή αύξησης του ανώτατου ορίου που σχετίζεται με τις μέσες μισθολογικές αυξήσεις.