α:

Υπάρχουν διάφοροι τρόποι για τη μείωση του ηθικού κινδύνου, συμπεριλαμβανομένης της παροχής κινήτρων, πολιτικών για την πρόληψη της ανήθικης συμπεριφοράς και της τακτικής παρακολούθησης.

Ο ηθικός κίνδυνος, ουσιαστικά, είναι η ανάληψη κινδύνου. Γενικά, ο ηθικός κίνδυνος συμβαίνει όταν ένα συμβαλλόμενο μέρος ή άτομο διατρέχει τους κινδύνους, γνωρίζοντας ότι εάν ο κίνδυνος δεν αποδειχθεί, τότε ένα άλλο άτομο ή άτομο υφίσταται το βάρος των συνεπειών που σχετίζονται με αυτή τη συμπεριφορά. Σε μερικές περιπτώσεις, ο ηθικός κίνδυνος μπορεί να συμβεί όταν οι ενέργειες που πραγματοποιούνται είναι κακή υπηρεσία σε άλλη όταν πραγματοποιηθεί μια συναλλαγή.

Στη ρίζα του ηθικού κινδύνου είναι η μη ισορροπημένη ή ασύμμετρη πληροφόρηση. Το συμβαλλόμενο μέρος που αναλαμβάνει κινδύνους σε μια συναλλαγή έχει περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την κατάσταση ή τις προθέσεις από ό, τι το κόμμα που υφίσταται οποιεσδήποτε επακόλουθες συνέπειες. Γενικά, το μέρος με επιπλέον πληροφορίες έχει περισσότερο κίνητρο ή είναι πιο πιθανό να συμπεριφέρεται ακατάλληλα για να επωφεληθεί από μια συναλλαγή. Το όφελος από τις ασύμμετρες πληροφορίες συμβαίνει συχνά μετά τη διεξαγωγή της συναλλαγής.

Ο ηθικός κίνδυνος εμφανίζεται σε διαφορετικούς τύπους καταστάσεων και σε διαφορετικές αρένες. Ένα παράδειγμα είναι τα οικονομικά μέτρα διάσωσης. Τα πιστωτικά ιδρύματα τείνουν να αποδίδουν τις υψηλότερες αποδόσεις τους στα δάνεια που θεωρούνται επικίνδυνα. Είναι πιο διατεθειμένοι να κάνουν τέτοια δάνεια όταν έχουν τη διασφάλιση ή την προσδοκία κάποιου είδους κυβερνητικής διάσωσης σε περίπτωση αδυναμίας εξόφλησης δανείου.

Για παράδειγμα, η τιτλοποίηση των ενυπόθηκων δανείων μπορεί να οδηγήσει σε ηθικό κίνδυνο. Οι παραγωγοί ενυπόθηκων δανείων έχουν την ικανότητα να συγκεντρώνουν τα ενυπόθηκα δάνεια και, στη συνέχεια, τα μερίδια συμμετοχής στους επενδυτές, μεταφέροντας έτσι τον κίνδυνο αθέτησης σε κάποιον άλλο αντί να το κρατούν. Όταν ένας οργανισμός αγοράζει την υποθήκη υποθήκη, ο κίνδυνος μεταβιβάζεται σε αυτό. Σε μια τέτοια κατάσταση, ωφελεί τον οργανισμό να μειώσει τον ηθικό κίνδυνο με την επιμέλεια στην παρακολούθηση των εντολέων των δανείων και την επαλήθευση της ποιότητας των δανείων.

Στην ασφαλιστική αγορά υγείας, όταν ο ασφαλισμένος ή ο ιδιώτης συμπεριφέρεται με τέτοιο τρόπο ώστε να αυξηθεί το κόστος για τον ασφαλιστή, έχει προκύψει ηθικός κίνδυνος. Τα άτομα που δεν επιβαρύνονται πλέον με δαπάνες από ιατρικές υπηρεσίες έχουν κίνητρο να αναζητήσουν ακριβότερες και ακόμη πιο επικίνδυνες υπηρεσίες τις οποίες διαφορετικά δεν θα απαιτούσαν. Για τους λόγους αυτούς, οι πάροχοι ασφάλισης υγείας γενικώς εισάγουν συν-αμοιβή και εκπτώσεις, πράγμα που απαιτεί από τους ιδιώτες να πληρώνουν τουλάχιστον μέρος των υπηρεσιών που λαμβάνουν. Μια τέτοια πολιτική και η χρήση εκπεστέων ποσών αποτελεί κίνητρο για τους ασφαλισμένους να περιορίσουν τις υπηρεσίες και να αποφύγουν να διεκδικήσουν αξιώσεις.

Ο ηθικός κίνδυνος σε μια από τις πιο βασικές μορφές του συμβαίνει όταν οι εργαζόμενοι αποφεύγουν την ευθύνη στους τόπους εργασίας τους. Ένας εργαζόμενος έχει ένα βασικό κίνητρο να κάνει το μικρότερο ποσό εργασίας για το ίδιο ποσό αμοιβής.Είναι επωφελής για τον εργοδότη να περιορίσει αυτόν τον ηθικό κίνδυνο. Ο εργοδότης μπορεί να δημιουργήσει κίνητρα που ενθαρρύνουν τους υπαλλήλους να πραγματοποιήσουν ένα φόρτο εργασίας άνω του μέσου όρου. Για παράδειγμα, η προσφορά μπόνους (που μπορεί να είναι μετρητά ή εταιρικό απόθεμα) για την ολοκλήρωση ορισμένων εργασιών ή για τη δημιουργία περισσότερων επιχειρήσεων μπορεί να χρησιμεύσει για να κατευθύνει τους υπαλλήλους προς την κατεύθυνση της επιθυμητής συμπεριφοράς και μακριά από την ανεπιθύμητη συμπεριφορά. Επιθυμεί επίσης στους εργοδότες να προσφέρουν μακροπρόθεσμα οφέλη που αποσκοπούν να παρακινήσουν τους εργαζομένους να είναι παραγωγικοί και πιστοί.