α:

Τα δημόσια αγαθά ορίζονται από δύο χαρακτηριστικά. Το ένα είναι η μη αποκλειστικότητα, πράγμα που σημαίνει ότι ακόμη και εκείνοι που δεν πληρώνουν για τα αγαθά είναι σε θέση να τα χρησιμοποιήσουν. Το άλλο είναι μη αντιπαλότητα, που σημαίνει ότι η χρήση ενός αγαθού από ένα άτομο δεν μειώνει τη διαθεσιμότητά του σε άλλους. Τα περισσότερα δημόσια αγαθά παρέχονται από κυβερνήσεις - είτε δημοτικές, κρατικές είτε ομοσπονδιακές - και χρηματοδοτούνται από δολάρια. Κοινά παραδείγματα δημόσιων αγαθών περιλαμβάνουν την εθνική άμυνα, την αστυνομία και τις πυροσβεστικές υπηρεσίες και τα φώτα του δρόμου Οι άνθρωποι που θεωρούν ότι κάποια ή όλα τα δημόσια αγαθά πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν, βασίζονται σε διάφορα επιχειρήματα, όπως η επιθυμία να εξαλειφθεί το πρόβλημα του ελεύθερου αναβάτη και η καθιέρωση ανταγωνισμού για τη μείωση των τιμών και την αύξηση της αποτελεσματικότητας.

Το γεγονός ότι τα δημόσια αγαθά είναι μη αποκλειστικά είναι αυτό που δημιουργεί το πρόβλημα του ελεύθερου αναβάτη. Οι άνθρωποι μπορούν να χρησιμοποιήσουν αυτά τα αγαθά ή τις υπηρεσίες χωρίς να πληρώσουν για αυτά. Για παράδειγμα, οι πολίτες και οι κάτοικοι του Ηνωμένου Βασιλείου που δεν πληρώνουν φόρους εξακολουθούν να επωφελούνται από τη στρατιωτική προστασία και την εθνική άμυνα. Επειδή πολλά από τα έξοδα παροχής δημόσιων αγαθών είναι σταθερό κόστος, οι ελεύθεροι αναβάτες οδηγούν σε αυξημένο μέρος της επιβάρυνσης που τους καταβάλλει για την τοποθέτηση τους σε όλους τους άλλους. Αποτέλεσμα αυτού του προβλήματος είναι το πρόβλημα της αναγκαστικής αναβάθμισης. Μέσα από τη φορολογία, πολλοί άνθρωποι αναγκάζονται να βοηθήσουν να πληρώσουν για δημόσια αγαθά που δεν χρησιμοποιούν, όπως η συμβολή των ενηλίκων χωρίς παιδιά σε δημοτικά σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Όταν οι ελεύθεροι αναβάτες ξεπερνούν εκείνους που πληρώνουν, οι τελευταίοι πρέπει να επωμιστούν ένα υπερβολικά υψηλό ποσοστό του κόστους.

Η ιδιωτικοποίηση δημόσιων αγαθών θα εξαλείψει το πρόβλημα του ελεύθερου αναβάτη και, κατ 'επέκταση, το πρόβλημα των αναγκαστικών αναβατών, επειδή υπό την ιδιωτική ιδιοκτησία, οι προμηθευτές αγαθών μπορούν να χρεώνουν απευθείας τους πελάτες και να αποκλείουν εκείνους που δεν πληρώνουν. Για παράδειγμα, μια πυροσβεστική υπηρεσία υπό ιδιωτική ιδιοκτησία θα μπορούσε να χρεώσει ιδιοκτήτες σπιτιού στην περιοχή εξυπηρέτησης της για πυροπροστασία. Χρησιμοποιώντας αυτό το μοντέλο, οι ιδιοκτήτες μπορούν να χρεώσουν όλους όσους επιθυμούν να πληρώσουν για την υπηρεσία πυροπροστασίας μια δίκαιη τιμή χωρίς να χρειάζεται να απαιτήσουν πάρα πολλά χρήματα από ένα υποσύνολο πληρωτών για να καταστεί δυνατή η εξυπηρέτηση όλων των μη πληρωτών.

Ενώ ο ανταγωνισμός αναγκάζει τις επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα να διατηρήσουν τις τιμές χαμηλές, ο δημόσιος τομέας δεν έχει τέτοιοι περιορισμοί. Όταν η κυβέρνηση δυσκολεύεται να βρει τα χρήματα για να προσφέρει ένα συγκεκριμένο αγαθό ή υπηρεσία, μπορεί απλά να τυπώσει περισσότερα χρήματα ή να αυξήσει τους φόρους. Επειδή οι ιδιωτικές εταιρείες δεν έχουν αυτή την πολυτέλεια, η μόνη προσφυγή τους όταν τα κέρδη είναι χαμηλά είναι η βελτίωση της αποτελεσματικότητας και η παροχή καλύτερων υπηρεσιών. Ο δημόσιος τομέας είναι γνωστός για την ύπαρξη τεράστιων γενικών δαπανών, πολύπλοκων διαδικασιών και υπερβολικών διοικητικών δαπανών.Μια επιχείρηση στον ιδιωτικό τομέα, από την άλλη πλευρά, καταναλώνεται από τον ανταγωνισμό εάν δεν είναι σε θέση να περικόψει τη γραφειοκρατία και να κρατήσει τα διοικητικά κόστη όσο το δυνατόν χαμηλότερα. Η ιδιωτικοποίηση των δημοσίων αγαθών, συνεπώς το επιχείρημα, διασφαλίζει ότι παρέχονται στον καταναλωτή όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικά και με τη χαμηλότερη τιμή που θα φέρει η αγορά.