Σε όλη την ιστορία, ποιες μέθοδοι μείωσης του δημόσιου χρέους έχουν αποδειχθεί οι πιο επιτυχείς; Οι απαντήσεις μπορεί να μην είναι αυτό που περιμένετε.

Πολλές επιλογές
Η δημοσιονομική πολιτική είναι ένας από τους τομείς στους οποίους ο καθένας έχει τη γνώμη, αλλά λίγοι άνθρωποι μπορούν να συμφωνήσουν σε κάποια συγκεκριμένη ιδέα. Ενώ η μείωση του χρέους και η τόνωση της οικονομίας είναι οι γενικοί στόχοι των περισσότερων κυβερνήσεων στις ανεπτυγμένες οικονομίες, η επίτευξη αυτών των στόχων συχνά περιλαμβάνει τακτικές που φαίνεται να είναι αμοιβαία αποκλειόμενες και μερικές φορές εντελώς αντιφατικές.

Ομόλογα
Πάρτε για παράδειγμα την έκδοση κρατικού χρέους. Οι κυβερνήσεις συχνά εκδίδουν ομόλογα για να πάρουν χρήματα. Αυτό τους επιτρέπει να αποφύγουν την αύξηση των φόρων και παρέχει χρήματα για την τόνωση της οικονομίας με δημόσιες δαπάνες, δημιουργώντας θεωρητικά πρόσθετα φορολογικά έσοδα από ευημερούσες επιχειρήσεις και φορολογούμενους. Φαίνεται σαν μια λογική προσέγγιση, αλλά να έχετε κατά νου ότι η κυβέρνηση πρέπει να καταβάλει τόκο στους πιστωτές της και σε κάποιο σημείο τα χρήματα που δανείζονται πρέπει να εξοφληθούν. Ιστορικά, η έκδοση χρέους έχει δώσει οικονομική ώθηση σε διάφορες χώρες, αλλά δεν ήταν από μόνη της ιδιαίτερα αποτελεσματική στην άμεση μείωση του μακροπρόθεσμου δημόσιου χρέους.

Όταν η οικονομία είναι πόνο, όπως οι άνθρωποι που πλήττονται από υψηλά επίπεδα ανεργίας, οι κυβερνήσεις μπορούν επίσης να επιδιώξουν να τονώσουν την οικονομία αγοράζοντας το ίδιο το ομόλογο που έχουν εκδώσει οι ίδιοι. Για παράδειγμα, η Fed προέβη σε ποσοτική χαλάρωση μερικές φορές από τον Νοέμβριο του 2008 για να αγοράσει μεγάλα ποσά κρατικών τίτλων και άλλων χρηματοπιστωτικών τίτλων για να ωθήσει την οικονομική ανάπτυξη και την ανάκαμψη της βοήθειας από την οικονομική κρίση το 2007-2008. Βραχυπρόθεσμα, υπάρχουν πολλοί εμπειρογνώμονες που ευνοούν αυτήν την τακτική. Μακροπρόθεσμα, η αγορά του δικού του χρέους δεν έχει αποδειχθεί αποτελεσματικότερη από το δανεισμό του τρόπου προς την ευημερία με την έκδοση ομολόγων.

Η διατήρηση χαμηλών επιτοκίων είναι ένας άλλος τρόπος με τον οποίο οι κυβερνήσεις επιδιώκουν την τόνωση της οικονομίας, τη δημιουργία φορολογικών εσόδων και την τελική μείωση του εθνικού χρέους. Τα χαμηλά επιτόκια διευκολύνουν τα άτομα και τις επιχειρήσεις να δανειστούν χρήματα. Με τη σειρά τους, οι δανειολήπτες ξοδεύουν αυτά τα χρήματα σε αγαθά και υπηρεσίες, γεγονός που δημιουργεί θέσεις εργασίας και φορολογικά έσοδα. Χαμηλά επιτόκια έχουν χρησιμοποιηθεί από τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ευρωπαϊκή Ένωση, το Ηνωμένο Βασίλειο και άλλα έθνη με κάποιο βαθμό επιτυχίας. Αυτό σημείωσε ότι τα επιτόκια που διατηρούνται στο ή κοντά στο μηδέν για μεγάλα χρονικά διαστήματα δεν έχουν αποδειχθεί πανάκεια για κυβερνήσεις που έχουν χρεωθεί.

Περικοπές δαπανών

Ο Καναδάς αντιμετώπισε σχεδόν διψήφιο δημοσιονομικό έλλειμμα τη δεκαετία του 1990. Με τη θέσπιση σημαντικών περικοπών του προϋπολογισμού (20% ή περισσότερο εντός τεσσάρων ετών), το έθνος μείωσε το δημοσιονομικό του έλλειμμα στο μηδέν εντός τριών ετών και μείωσε το δημόσιο χρέος κατά ένα τρίτο εντός πέντε ετών.Η χώρα το έκανε αυτό χωρίς να αυξήσει τους φόρους.
Θεωρητικά, άλλες χώρες θα μπορούσαν να μιμηθούν αυτό το παράδειγμα. Στην πραγματικότητα, οι δικαιούχοι των δαπανών που τροφοδοτούνται από τους φορολογούμενους συχνά παρεμποδίζουν τις προτεινόμενες περικοπές. Οι πολιτικοί απαγγέλλονται εκτός λειτουργίας όταν οι ψηφοφόροι τους είναι θυμωμένοι, επομένως συχνά στερούνται πολιτικής βούλησης να κάνουν τις απαραίτητες περικοπές. Δεκαετίες πολιτικών διαμαρτυριών σχετικά με το πρόγραμμα κοινωνικής ασφάλισης στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι ένα πρωταρχικό παράδειγμα αυτού, με τους πολιτικούς να αποφεύγουν τη δράση που θα προκαλούσε οργή στους ψηφοφόρους. Σε ακραίες περιπτώσεις, όπως η Ελλάδα το 2011, οι διαδηλωτές παίρνουν στους δρόμους όταν κλείνει η κυβέρνηση.

Αύξηση Φόρων
Οι αυξήσεις φόρων είναι μια κοινή τακτική. Παρά τη συχνότητα της πρακτικής, τα περισσότερα έθνη αντιμετωπίζουν μεγάλα και αυξανόμενα χρέη. Είναι πιθανό ότι αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην αποτυχία της περικοπής των δαπανών. Όταν οι ταμειακές ροές αυξάνονται και οι δαπάνες συνεχίζουν να αυξάνονται, τα αυξημένα έσοδα δεν επηρεάζουν το συνολικό χρέος.

Δαπάνες περικοπής και αύξηση φόρων

Η Σουηδία πλησίαζε την οικονομική καταστροφή από το 1994. Στα τέλη της δεκαετίας του 90 η χώρα είχε έναν ισορροπημένο προϋπολογισμό μέσω ενός συνδυασμού περικοπών δαπανών και αύξησης των φόρων. Το χρέος του Ηνωμένου Βασιλείου καταβλήθηκε το 1947, το 1948 και το 1951 από τον Harry Truman. Ο πρόεδρος Dwight D. Eisenhower κατάφερε να μειώσει το δημόσιο χρέος το 1956 και το 1957. Οι περικοπές δαπανών και οι αυξήσεις φόρων διαδραματίζουν ρόλο και στις δύο προσπάθειες. (999)
Pro Business / Pro Trade

Μια επιχειρηματική προσέγγιση, η επαγγελματική προσέγγιση είναι ένας άλλος τρόπος με τον οποίο τα έθνη μπορούν να μειώσουν το χρέος τους. Η Σαουδική Αραβία μείωσε το χρέος της από το 80% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος το 2003 σε μόλις 10% 2% το 2010 με την πώληση πετρελαίου.
Διάσωση Η συγκέντρωση πλουσίων κρατών να συγχωρέσουν τα χρέη σας ή να σας παραδώσει μετρητά είναι μια στρατηγική που έχει χρησιμοποιηθεί περισσότερο από μερικές φορές. Πολλά έθνη στην Αφρική είναι οι δικαιούχοι της συγχώρεσης χρέους. Δυστυχώς, ακόμη και αυτή η στρατηγική έχει τα ελαττώματά της. Για παράδειγμα, στα τέλη της δεκαετίας του 1980, η επιβάρυνση του χρέους της Γκάνα μειώθηκε σημαντικά λόγω της συγχώρεσης του χρέους. Το 2011 η χώρα είναι και πάλι βαθιά χρεωμένη. Η Ελλάδα, στην οποία είχαν δοθεί δισεκατομμύρια δολάρια σε κεφάλαια διάσωσης το 2010-2011, δεν ήταν πολύ καλύτερη μετά τους αρχικούς γύρους εισροών μετρητών. (Τα χρηματικά έπαθλα των ΗΠΑ χρονολογούνται από το 1792. Μάθετε πώς οι μεγαλύτερες επηρέασαν την οικονομία. Top 9 Χρηματοδοτικές χρηματοδοτήσεις από την κυβέρνηση των ΗΠΑ

)

Προεπιλογή
το χρέος, το οποίο μπορεί να περιλαμβάνει την πτώχευση και / ή την αναδιάρθρωση των πληρωμών προς τους πιστωτές είναι μια κοινή και συχνά επιτυχημένη στρατηγική για τη μείωση του χρέους. Η Βόρεια Κορέα, η Ρωσία και η Αργεντινή έχουν υιοθετήσει τη στρατηγική αυτή. Διαφωνία με κάθε μέθοδο Για να παραθέσω τον Mark Twain, «Υπάρχουν τρία είδη ψέμα: βρίσκεται

,
καταδικασμένα ψέματα και στατιστικά στοιχεία. πρόκειται για την κυβέρνηση, το χρέος και τη δημοσιονομική πολιτική.

Η μείωση του χρέους και η κυβερνητική πολιτική είναι πολιτικά θέματα που έχουν τεράστια πόλωση. Οι επικριτές κάθε θέσης αντιμετωπίζουν προβλήματα με σχεδόν όλους τους ισχυρισμούς σχετικά με τον προϋπολογισμό και τη μείωση του χρέους, υποστηρίζοντας τα λανθασμένα δεδομένα, τις ακατάλληλες μεθοδολογίες, τον λογιστικό έλεγχο των καπνών και των καθρεπτών και αμέτρητα άλλα ζητήματα.Για παράδειγμα, ενώ ορισμένοι συντάκτες ισχυρίζονται ότι το χρέος του U. S. δεν έχει πέσει ποτέ από το 1961, άλλοι ισχυρίζονται ότι έχει πέσει πολλές φορές από τότε. Παρόμοια αντικρουόμενα επιχειρήματα και δεδομένα για την υποστήριξή τους μπορούν να βρεθούν για σχεδόν κάθε πτυχή οποιουδήποτε είδους συζήτησης για μείωση του ομοσπονδιακού χρέους.
Παρόλο που υπάρχουν διάφορες μέθοδοι που οι χώρες έχουν χρησιμοποιήσει σε διάφορες χρονικές στιγμές και με διάφορους βαθμούς επιτυχίας, δεν υπάρχει μαγική φόρμουλα που να λειτουργεί εξίσου καλά για κάθε έθνος σε κάθε περίπτωση. Ακριβώς όπως οι περικοπές των δαπανών και οι αυξήσεις των φορολογικών εσόδων έχουν αποδείξει επιτυχία, η αθέτηση υποχρέωσης έχει λειτουργήσει για περισσότερα από λίγα έθνη (τουλάχιστον αν το κριτήριο της επιτυχίας είναι η μείωση του χρέους και όχι οι καλές σχέσεις με την παγκόσμια τραπεζική κοινότητα). Συνολικά, ίσως η καλύτερη στρατηγική είναι η Polonius από το Hamlet του Σαίξπηρ και υποστηρίχθηκε από τον Benjamin Franklin, όταν είπε «Ούτε ο δανειολήπτης ούτε ο δανειστής». (Για σχετική ανάγνωση, βλέπε Καταρρίπτοντας το δημοσιονομικό έλλειμμα του Ηνωμένου Βασιλείου

)