α:

Ο νόμος Glass-Steagall περιορίζει την ικανότητα των εμπορικών τραπεζών να ασκούν επενδυτικές πρακτικές. Η πολιτική αυτή εφαρμόστηκε μετά τη Μεγάλη Ύφεση και θεωρήθηκε αναγκαία η αποτροπή των τραπεζών να χρησιμοποιήσουν τα χρήματα των καταθετών για να συμμετάσχουν σε επικίνδυνες επιχειρηματικές πρακτικές. Εκδόθηκε το 1933, η πράξη ήταν μέρος του Προγράμματος Νέας Διαφοράς του Προέδρου Franklin Delano Roosevelt και αργότερα έγινε το πρότυπο το 1945.

Παράλληλα με την παρεμπόδιση των τραπεζών να επενδύσουν με οποιονδήποτε τρόπο ήθελαν, ο νόμος Glass-Steagall έθεσε σε ισχύ ένα μέτρο που έδινε στους καταναλωτές περισσότερη σιγουριά για τα χρήματα στους καταθετικούς λογαριασμούς τους. Η Ομοσπονδιακή Εταιρεία Ασφαλίσεων Καταθέσεων, συνήθως αναφέρεται ως FDIC, δημιουργήθηκε για να παρέχει ασφάλιση για χρήματα σε λογαριασμό καταθέτη, μέχρι ένα ποσό δολαρίου.

Έχει θεωρηθεί ότι η δυνατότητα των εμπορικών τραπεζών να επενδύσουν συνέβαλε σημαντικά στη Μεγάλη Ύφεση. Τέτοιες πρακτικές άρχισαν γύρω στο 1900 και ήταν αρκετά συνηθισμένες. Οι τράπεζες ανέλαβαν μεγαλύτερους κινδύνους από ό, τι συνιστάται για τις εποχές και οι τραπεζίτες επένδυσαν χωρίς σκάλες. Οι δανειοδοτήσεις ήταν υπερβολικές και έγιναν ελεύθερα, χωρίς μεγάλη προσοχή στους συνολικούς οικονομικούς αριθμούς. Αυτό συνεχιζόταν μέχρι την κατάρρευση της χρηματιστηριακής αγοράς το 1929. Το 1930, ο τραπεζικός κλάδος θεωρήθηκε πλήρης αποτυχία. Οι επενδυτικές πρακτικές ανέφεραν ότι περισσότερα χρήματα ήταν διαθέσιμα από ό, τι ήταν στην πραγματικότητα. Οι συνθήκες ήταν τόσο φρικτές ώστε οι τράπεζες αναγκάστηκαν να κλείσουν για μια τετραήμερη περίοδο το 1933. Λίγο αργότερα δημιουργήθηκε ο νόμος Glass-Steagall για να αποφευχθεί η επανάληψη αυτού του περιστατικού στο μέλλον.