Μια ανταλλαγή νομισμάτων είναι μια σύμβαση ανταλλαγής ροών ταμειακών ροών από ορισμένες υποχρεώσεις σταθερού εισοδήματος (για παράδειγμα, η ανταλλαγή πληρωμών από δάνειο σταθερού επιτοκίου για πληρωμές από δάνειο κυμαινόμενου επιτοκίου ). Σε μια ανταλλαγή επιτοκίων, οι ροές ταμειακών ροών είναι στο ίδιο νόμισμα, ενώ στις πράξεις ανταλλαγής νομισμάτων οι ταμειακές ροές είναι σε διαφορετικές νομισματικές αξίες. Οι συναλλαγές ανταλλαγής δεν δημοσιεύονται συνήθως στους εταιρικούς ισολογισμούς.

Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, οι ταμειακές ροές από μια ανταλλαγή επιτοκίων πραγματοποιούνται σε ταυτόχρονες ημερομηνίες και συμψηφίζονται μεταξύ τους. Με μια ανταλλαγή νομισμάτων, οι ταμειακές ροές είναι σε διαφορετικά νομίσματα, οπότε δεν μπορούν να είναι καθαρά. Αντίθετα, ανταλλάσσονται πλήρεις πληρωμές κεφαλαίου και τόκων.

Οι πράξεις ανταλλαγής νομισμάτων επιτρέπουν σε ένα ίδρυμα να λαμβάνει τα πλεονεκτήματα μόχλευσης που μπορεί να απολαύσει σε συγκεκριμένες χώρες. Για παράδειγμα, μια γερμανική εταιρία με εξαιρετική πιστοληπτική ικανότητα μπορεί να εκδίδει ομόλογα με ευνοϊκό επιτόκιο. Στη συνέχεια, μπορεί να ανταλλάξει τα ομόλογα αυτά, για παράδειγμα, με το ιαπωνικό γιεν με καλύτερους όρους από ό, τι μπορούσε, πηγαίνοντας κατευθείαν στην ιαπωνική αγορά όπου το όνομά της και η πιστοληπτική της ικανότητα δεν μπορεί να είναι τόσο συμφέρουσα.

Κατά την σύναψη συμφωνίας ανταλλαγής, οι αντισυμβαλλόμενοι ανταλλάσσουν θεωρητικούς εντολείς στα δύο νομίσματα. Κατά τη διάρκεια της ανταλλαγής, κάθε μέρος καταβάλλει τόκους (στο νόμισμα του ληφθέντος κεφαλαίου) στον άλλο. Κατά τη λήξη, κάθε μία πραγματοποιεί τελική ανταλλαγή (με τον ίδιο επιτόκιο) των αρχικών κεφαλαίων, αντιστρέφοντας έτσι την αρχική ανταλλαγή. Γενικά, κάθε συμβαλλόμενο μέρος της συμφωνίας έχει συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι του άλλου όσον αφορά τα σταθερά ή κυμαινόμενα επιτόκια για ένα συγκεκριμένο νόμισμα. Μια τυπική δομή ενός σταθερού προς πλεύση ανταλλαγής νομισμάτων έχει ως εξής:

Υπολογισμός των Πληρωμών σε Συναλλαγματική Ισοτιμία
Ας εξετάσουμε ένα παράδειγμα:

Η Εταιρεία Α μπορεί να δανειστεί το Καναδικό νόμισμα με επιτόκιο 10% ή να δανειστεί το αμερικανικό νόμισμα με κυμαινόμενο επιτόκιο ίσο με εξάμηνο LIBOR. Η επιχείρηση Β μπορεί να δανειστεί το νόμισμα του Καναδά με επιτόκιο 11% ή το νόμισμα του Ηνωμένου Βασιλείου με κυμαινόμενο επιτόκιο ίσο με το εξάμηνο LIBOR. Αν και η επιχείρηση Α μπορεί να δανειστεί καναδικό νόμισμα σε φθηνότερο επιτόκιο από την εταιρεία Β, χρειάζεται ένα δάνειο κυμαινόμενου επιτοκίου. Επιπλέον, η επιχείρηση Β χρειάζεται δάνειο σταθερού επιτοκίου από τον Καναδά. Το δάνειο είναι για US $ 20 εκατομμύρια, και θα ωριμάσει σε δύο χρόνια.

Ποιος έχει το συγκριτικό πλεονέκτημα;
Για να προσδιορίσετε ποιος έχει το συγκριτικό πλεονέκτημα, εξετάστε τα σταθερά επιτόκια για κάθε επιχείρηση για το απαιτούμενο νόμισμα. Στην περίπτωση αυτή, το ποσοστό 10% της εταιρείας Α είναι μικρότερο από το ποσοστό της εταιρείας Β του 11%, οπότε η εταιρεία Α έχει συγκριτικό πλεονέκτημα στο σταθερό νόμισμα. Αυτό αφήνει στην Εταιρεία Β συγκριτικό πλεονέκτημα σε σχέση με το κυμαινόμενο επιτόκιο.