Τα τελευταία χρόνια η συζήτηση έπληξε τη χρηματοπιστωτική βιομηχανία όσον αφορά το κατά πόσο είναι καλύτερο να προσπαθήσουμε να νικήσουμε τις αγορές μέσω ενεργού διαχείρισης χαρτοφυλακίου ή χρησιμοποιώντας χαμηλού κόστους δείκτη. Παρόλο που η ιστορική ανάλυση φαίνεται να παρέχει σχεδόν οριστικές αποδείξεις ότι η τελευταία στρατηγική ήταν πιο αποτελεσματική, τίθεται το ερώτημα κατά πόσο η τιμαριθμική αναπροσαρμογή θα μπορούσε να γίνει πολύ δημοφιλής και τι θα συμβεί στις αγορές εάν αυτό συνέβαινε. Και ενώ δεν υπάρχουν συγκεκριμένες απαντήσεις, η ίδια η ερώτηση καθίσταται όλο και πιο σημαντική, καθώς ένας αυξανόμενος αριθμός επενδυτών μεταφέρει τα χρήματά τους από ενεργητικά διαχειριζόμενα μέσα σε χαρτοφυλάκια παθητικού δείκτη.

Η Morningstar Inc. ανέφερε πρόσφατα ότι πάνω από το 40% του συνόλου των στοιχείων ενεργητικού διακρατούνται τώρα σε κεφάλαια δείκτη. Αυτό σημαίνει ότι τα χρήματα που κρατούνται σε δείκτες έχουν υπερδιπλασιαστεί τα τελευταία 10 χρόνια. Και οι επενδυτές εγκαταλείπουν τώρα τα ενεργητικά τους κεφάλαια και μετακινούνται σε τιμαριθμοποιημένες προσφορές ανεξάρτητα από τον τρόπο με τον οποίο κατευθύνονται οι αγορές, ενώ στο παρελθόν μετατοπίζονταν μόνο σε χρηματιστηριακά κεφάλαια κατά τη διάρκεια των εποχών της αύξησης. Και οι λόγοι για αυτή τη μετατόπιση των περιουσιακών στοιχείων είναι προφανείς. Οι παθητικές στρατηγικές έχουν ιστορικά ξεπεράσει τις ενεργές στρατηγικές τις τελευταίες δεκαετίες και οι αμοιβές τους είναι πολύ χαμηλότερες. Τα αμοιβαία κεφάλαια του δείκτη χρεώνουν σπάνια μια προμήθεια και ουσιαστικά δεν έχουν ετήσια τέλη συντήρησης οποιουδήποτε είδους. (Για περισσότερες πληροφορίες, βλέπε:

Παθητική έναντι ενεργού διαχείρισης

.)

AD:

Η τάση από την ενεργή διαχείριση χαρτοφυλακίου σε παθητικές στρατηγικές επιταχύνεται και δεν παρουσιάζει κανένα σημάδι επιβράδυνσης σύντομα. Αλλά σε κάποιο σημείο, ανακύπτει αναπόφευκτα το ερώτημα κατά πόσο είναι δυνατόν να χρεωθούν πολύτιμα χρήματα σε πολύτιμα κεφάλαια. Εξάλλου, σύμφωνα με το μοντέλο τιμολόγησης περιουσιακών στοιχείων κεφαλαίου, το οποίο αγκαλιάζει την έννοια της αποτελεσματικής αγοράς, όλες οι ανεπάρκειες στις τιμές ασφάλειας τελικά μειώνονται και στη συνέχεια εξαφανίζονται. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο καμία ενεργή στρατηγική δεν είναι σε θέση να εργαστεί επ 'αόριστον. Είναι επίσης ο κύριος χτύπος εναντίον των έξυπνων χρηματιστηριακών χρηματιστηρίων (ETF) που επιδιώκουν να επιτύχουν ανώτερες αποδόσεις μέσω της χρήσης σταθμισμένων μετρήσεων στα χαρτοφυλάκιά τους, τα οποία επιδιώκουν να επωφεληθούν από την αντιλαμβανόμενη αναποτελεσματικότητα της αγοράς. Μόλις αυτή η αναποτελεσματικότητα εξαφανιστεί, τότε δεν υπάρχει πια κέρδος.

Το να ρίχνεις χρήματα στη στρατηγική ή το ταμείο που επιδιώκει να εκμεταλλευτεί αυτή την αναποτελεσματικότητα θα καταστήσει μόνο να εξαφανιστεί πιο γρήγορα, σαν να ρίχνει νερό σε ένα ποτήρι. Όσο περισσότερο νερό εισάγετε και όσο γρηγορότερα το ρίχνετε, τόσο πιο γρήγορα εξαφανίζεται ο κενός χώρος στο γυαλί. Αυτό συνοψίζεται καλύτερα από τον William Sharpe, έναν βραβευμένο με Νόμπελ Νόμο ο οποίος απευθύνθηκε στο Ινστιτούτο Διεθνών Σπουδών του Monterey το 2002. Κλείνει την ομιλία του στους μαθητές του ζητώντας: "Πρέπει ο καθένας να δείξει τα πάντα;Η απάντηση είναι ανυποχώρητα όχι. Στην πραγματικότητα, αν ο καθένας δεικτοδοτηθεί, οι κεφαλαιαγορές θα πάψουν να παρέχουν τις σχετικά αποτελεσματικές τιμές ασφαλείας που καθιστούν την ευρετηρίαση ελκυστική στρατηγική για ορισμένους επενδυτές. Όλες οι έρευνες που διεξάγονται από ενεργούς διαχειριστές διατηρούν τις τιμές πιο κοντά στις αξίες, επιτρέποντας στους δείκτες επενδυτές να κερδίζουν ελεύθερη διαδρομή χωρίς να πληρώνουν το κόστος. Έτσι, υπάρχει μια εύθραυστη ισορροπία στην οποία ορισμένοι επενδυτές επιλέγουν να αναγράψουν ορισμένα ή όλα τα χρήματά τους, ενώ τα υπόλοιπα συνεχίζουν να ψάχνουν για εσφαλμένες χρεόγραφα. »

Η Sharpe λέει τελικά ότι οι παθητικές αγορές εξαρτώνται από την κακή απόδοση των ενεργών χαρτοφυλακίων για να διατηρήσουν το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα τους έναντι των ενεργά διαχειριζόμενων ομολόγων τους. Ενώ οι ενεργές στρατηγικές επιχείρησαν να χτυπήσουν την αγορά στο σύνολό της αξιοποιώντας συγκεκριμένες μετρήσιμες αναποτελεσματικότητες, προσπάθειες παθητικής ευρετηρίασης για την άμεση εκμετάλλευση της ίδιας της αγοράς στο σύνολό της. Η ιδέα των ενεργά διαχειριζόμενων κεφαλαίων που χάνουν την κυρίαρχη περιουσιακή τους βάση γίνεται ολοένα και πιο πραγματική όσο περνά ο καιρός και όλο και περισσότεροι επενδυτές συνειδητοποιούν ότι η παθητική επένδυση είναι συνήθως ανώτερη από την ενεργό απόδοση.

Εντούτοις, δεν είναι όλοι οι χρήστες με αυτή την άποψη. Ένας σκεπτικιστής είναι ο Cullen Roche του πραγματικού καπιταλισμού, ο οποίος δηλώνει ότι εάν η ευρετηρίαση γίνει πολύ δημοφιλής, τότε θα δημιουργούσε απλώς περισσότερες αναποτελεσματικές ευκαιρίες για ενεργούς διαχειριστές χαρτοφυλακίων να εκμεταλλευτούν. Αλλά δεν μπορούν να κεφαλαιοποιηθούν όλες οι ανεπάρκειες στις αγορές και ο αγωνιστικός χώρος όσον αφορά ακριβώς ποιος μπορεί να το κάνει είναι μακριά από το επίπεδο. Οι εξουσιοδοτημένοι θεσμικοί συμμετέχοντες και οι διαμορφωτές της αγοράς ενδέχεται να είναι σε θέση να το πράξουν, αλλά οι μεμονωμένοι επενδυτές ενδέχεται να βρεθούν στο κρύο.

Η κατώτατη γραμμή Το γεγονός είναι ότι κανείς δεν ξέρει τι θα μπορούσε να συμβεί αν η ευρετηρίαση γίνει πολύ δημοφιλής, γιατί δεν έχει συμβεί ποτέ πριν. Ενώ μπορούμε να κάνουμε εικασίες σχετικά με το κατά πόσο οι ενεργητικοί διαχειριστές θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν την αναποτελεσματικότητα σε επίπεδο αγοράς, οι επενδυτές πρέπει τώρα να επιλέξουν αν θα ακολουθήσουν ένα μονοπάτι που απαιτεί πραγματική σκέψη από αυτούς ή θα κάνει μια ανεύθυνη επιλογή βασισμένη σε υποθετικές δυνατότητες. Απλά παραμένουν σε κεφάλαια δεικτών μέχρι να χάσουν οι δείκτες την αποτελεσματικότητά τους είναι παρόμοια με τη διαμονή τους σε ένα βυθισμένο πλοίο και στη συνέχεια να πηδούν λίγο πριν πάει κάτω. Η ενεργητική και παθητική επένδυση έχει δευτερεύουσα σημασία σε αυτό το θέμα. (Για περισσότερες πληροφορίες, βλέπε: 5 λόγοι για να αποφύγετε τη δημιουργία κεφαλαίων ευρετηρίου

.)