α:

Οι πτυχές του ναυτικού δικαίου αφορούν το διεθνές εμπόριο. Ωστόσο, ο καταβληθείς τέλος παράδοσης (DDP) καθορίζει μόνο ποιο συμβαλλόμενο μέρος σε μια σύμβαση φέρει έξοδα, όπως η ασφάλιση και η μεταφορά, οπότε η διεθνής ναυτιλιακή νομοθεσία δεν διέπει την DDP.

Το DDP καθορίζει το μερίδιο του πωλητή από τη συνολική ευθύνη για τις διεθνείς μεταφορές εμπορευμάτων, ενώ οι διεθνείς ναυτικοί νόμοι διέπουν τη συμπεριφορά στη θάλασσα. Τα Incoterms, συμπεριλαμβανομένου του DDP, είναι ευρέως αποδεκτοί όροι για το διεθνές εμπόριο, αλλά δεν είναι νόμοι. Αποτελούνται από προκαθορισμένους κανόνες που τα συμβαλλόμενα μέρη στο διεθνές εμπόριο μπορούν να εφαρμόζουν σε μια σύμβαση για τον καθορισμό του τρόπου κατανομής της ευθύνης για τη μεταφορά αγαθών μεταξύ του πωλητή και του αγοραστή.

Οι διεθνείς ναυτιλιακές νομοθεσίες μπορούν να αναφέρονται είτε στο δίκαιο της θάλασσας, σε ένα τμήμα διεθνούς δικαίου που ασχολείται με τη δημόσια τάξη στη θάλασσα, είτε σε διεθνείς νόμους που ασχολούνται με πλοία και ναυτιλία. Το δίκαιο της θάλασσας έχει ένα εξαιρετικά ευρύ πεδίο εφαρμογής. αφορά όλες τις πτυχές των χωρικών υδάτων, των θαλάσσιων λωρίδων και των ωκεάνιων πόρων. Η διεθνής (και εσωτερική) ναυτιλιακή νομοθεσία γενικά έχει πολύ στενότερη εστίαση από τη φύση της, καθώς έχει να αντιμετωπίσει λιγότερα ζητήματα και επικεντρώνεται μόνο σε μια πτυχή συμπεριφοράς στη θάλασσα.

Το DDP είναι ένα Incoterm που θέτει το συνολικό βάρος της μεταφοράς αγαθών στον πωλητή. ο αγοραστής δεν φέρει καμία ευθύνη. Αυτό καθιστά την DDP την πιο επικίνδυνη και ακριβότερη επιλογή για τους πωλητές. Το DDP κρατά τον πωλητή υπεύθυνο, μεταξύ άλλων παραγόντων, για την καταβολή όλων των εξόδων μεταφοράς, την πληρωμή για ασφάλιση και την εκκαθάριση των τελωνείων στη χώρα προέλευσης και τη χώρα προορισμού.