Πολλοί χρηματοοικονομικοί σύμβουλοι έχουν δημιουργήσει τις πρακτικές τους γύρω από το ποσό των περιουσιακών στοιχείων που διαχειρίζονται. Το ψωμί και το βούτυρο προέρχονται από τα τέλη που χρεώνουν, τα οποία βασίζονται στο μέγεθος των χαρτοφυλακίων των πελατών τους. Ωστόσο, αυτή η μορφή αποζημίωσης έπληξε τα τελευταία χρόνια ορισμένοι εμπειρογνώμονες της βιομηχανίας. Η έλευση των robo-συμβούλων έχει επίσης δυσκολέψει την πρακτική αυτή για τους συμβούλους να δικαιολογούν. Παρόλο που το ενεργητικό υπό διαχείριση (AUM) φαινόταν σαν μια καλή ιδέα για μεγάλο χρονικό διάστημα, οι τρέχουσες τάσεις της αγοράς μπορεί να το κάνουν ένα πράγμα του παρελθόντος.

Όταν οι σύμβουλοι άρχισαν να χρεώνουν τις αμοιβές AUM στους πελάτες τους, αντιπροσωπεύει ένα λαμπερό βήμα από τις πωλήσεις με βάση τις προμήθειες. Σύμφωνα με αυτό το μοντέλο, ο μεσίτης ή ο σχεδιαστής κέρδισε ανεξάρτητα από τον τρόπο με τον οποίο πραγματοποιήθηκε η επένδυση, επειδή καταβλήθηκε απλά για να πραγματοποιήσει μια συναλλαγή. Έτσι, το μοντέλο τέλους AUM φαινόταν σαν μια καλή λύση, καθώς ευθυγράμμισε το οικονομικό συμφέρον του συμβούλου απευθείας με τον πελάτη. Όταν τα περιουσιακά στοιχεία του πελάτη αυξάνονται σε αξία, το ίδιο συμβαίνει και με το τέλος του σχεδιαστή. Ως εκ τούτου, οι υπεύθυνοι σχεδιασμού θα είναι πολύ πιο διατεθειμένοι να επιβλέπουν ενεργά τα χρήματα των πελατών τους για να βεβαιωθούν ότι αυξάνουν την αξία τους. Πολλοί πελάτες βλέπουν αυτό το μοντέλο αμοιβής ως πολύ πιο δίκαιο από ό, τι η προμήθεια. (Για περισσότερες πληροφορίες, βλ.:

Προκλήσεις Χρηματοοικονομικών Συμβούλων Τάσεων

). Γιατί είναι ελαττωματικό Παρόλο που το μοντέλο AUM φαίνεται σε πολλές περιπτώσεις μια καλύτερη εναλλακτική λύση από τις προμήθειες, δεν αντιμετωπίζει πολύ καλά το ζήτημα των οικονομιών κλίμακας. Το γεγονός είναι ότι συχνά δεν παίρνει περισσότερο χρόνο ή προσπάθεια για να εξυπηρετήσει ένα μεγάλο λογαριασμό από ό, τι κάνει ένα μικρό. Για παράδειγμα, ένας πελάτης με ένα χαρτοφυλάκιο αξίας 1 εκατομμυρίου δολαρίων μπορεί να χρησιμοποιεί την ίδια επενδυτική στρατηγική με εκείνη που έχει μόνο $ 10, 000 που έχει επενδύσει με τον ίδιο σύμβουλο. Ωστόσο, η στρατηγική θα απαιτήσει να τοποθετηθεί ο ίδιος τύπος και ο αριθμός των συναλλαγών και στους δύο λογαριασμούς. Ωστόσο, ο μεγάλος λογαριασμός θα χρεωθεί 100 φορές το ποσό που θα πληρώσει ο μικρός λογαριασμός για την ίδια υπηρεσία. Αυτό το είδος διαφοράς είναι δύσκολο να δικαιολογηθεί στις περισσότερες περιπτώσεις.

Φυσικά, οι περισσότεροι σύμβουλοι παρέχουν πολλές περισσότερες υπηρεσίες από απλή διαχείριση περιουσιακών στοιχείων. Ωστόσο, αυτές οι υπηρεσίες απαιτούν συχνά τον ίδιο χρόνο και προσπάθεια εκ μέρους του προγραμματιστή, ανεξάρτητα από το μέγεθος του λογαριασμού του πελάτη. Η κατάρτιση οικονομικών και επενδυτικών σχεδίων και η προσωπική συνάντηση με τους πελάτες μπορεί να είναι εξίσου χρονοβόρα και δύσκολη για τους πελάτες όλων των μεγεθών, αλλά εκείνοι με μεγάλους λογαριασμούς επιδοτούν συνήθως τους μικρούς πελάτες με τα τέλη AUM τους. Στην πραγματικότητα, πολλές συμβουλευτικές εταιρείες που διεξάγουν ανάλυση κόστους-κέρδους στην βάση πελατών τους, η οποία ζυγίζει έσοδα έναντι του συνολικού κόστους συντήρησης κάθε λογαριασμού, μπορεί να ανακαλύψουν ότι χάνουν χρήματα για τους μικρούς τους πελάτες και ότι μόνο ένα σχετικά μικρό ποσοστό της πελατείας τους τους κάνει πραγματικά χρήματα.(999)>

Σύγκρουση Συμφερόντων

Ένα άλλο βασικό μειονέκτημα του μοντέλου τέλους AUM είναι η πιθανή σύγκρουση συμφερόντων που είναι ενσωματωμένη αυτή τη ρύθμιση. Για παράδειγμα, ένας σύμβουλος ο οποίος είναι εγγεγραμμένος επενδυτικός σύμβουλος (RIA) και πιστοποιημένος οικονομικός προγραμματιστής (CFP) προσεγγίζεται από έναν πελάτη σχετικά με μια σημαντική επενδυτική ευκαιρία. Ο σύμβουλος δεσμεύεται από το καταπιστευτικό πρότυπο για να δώσει αμερόληπτες συμβουλές στον πελάτη, αλλά ο πελάτης θέλει να πάρει ένα εκατομμύριο δολάρια από τον λογαριασμό που έχει με τον σύμβουλο να αγοράσει ένα ακίνητο. Εάν αυτό είναι πραγματικά μια καλή ιδέα, τότε ο σύμβουλος κόβει τον εαυτό του στα γόνατα μόνο με την παροχή της σωστής απάντησης. Αυτό το δίλημμα μπορεί να είναι δύσκολο για τους συμβούλους να καταπιούν σε πολλές περιπτώσεις και έχει οδηγήσει σε ένα αυξανόμενο κλίμα στο χώρο του κλάδου ότι ένα επίπεδο μοντέλο συγκράτησης μπορεί να είναι μια καλύτερη λύση. Αυτό μπορεί να διασφαλίσει ότι ακόμη και οι μικροί λογαριασμοί θα είναι κερδοφόροι και θα εξαλείψουν το ζήτημα της οικονομίας κλίμακας που πλήττει το μοντέλο AUM.

Η έλευση των robo-advisors θα κάνει όλο και πιο δύσκολο για τους συμβούλους να χρεώνουν ένα ποσοστό ή περισσότερα στους πελάτες για την εκτέλεση καθηκόντων ρουτίνας διαχείρισης περιουσιακών στοιχείων όταν αυτά τα αυτοματοποιημένα προγράμματα μπορούν να κάνουν το ίδιο πράγμα με ένα κλάσμα του κόστους. Αλλά αυτά τα προγράμματα δεν μπορούν να παρέχουν συναισθηματική διαβεβαίωση κατά τη διάρκεια των αγορών bear και δεν μπορούν να συναντηθούν αυτοπροσώπως με τους πελάτες όταν χρειάζονται συμβουλές ή συμβουλές σχετικά με ένα κολλώδες οικονομικό θέμα που αφορά άλλα μέλη της οικογένειας ή τους δικαιούχους. Ως εκ τούτου, οι σύμβουλοι ενδέχεται να είναι σοφοί να αρχίσουν να χρεώνουν περισσότερο για τα πράγματα που μπορούν μόνο να κάνουν και να περιορίσουν την αποζημίωση που βασίζεται σε περιουσιακά στοιχεία σε αντάλλαγμα. ( ) Η κατώτατη γραμμή

Η αμοιβή AUM είναι πιθανό να χρησιμοποιηθεί για κάποιο χρονικό διάστημα από πολλούς συμβούλους, αλλά η η χρησιμότητα τίθεται όλο και περισσότερο υπό αμφισβήτηση τόσο από τους καταναλωτές όσο και από τους παρατηρητές της βιομηχανίας. Ένα ενιαίο μοντέλο διατήρησης μπορεί να είναι ένας πιο δίκαιος τρόπος χρέωσης για τον οικονομικό προγραμματισμό, αλλά αυτό θα μπορούσε να μειώσει δραστικά τη συνολική αποζημίωση που έλαβαν οι σύμβουλοι. (Για περισσότερες πληροφορίες, δείτε:

Πώς οι Οικονομικοί Σύμβουλοι μπορούν να προσαρμοστούν σε Ρομπο-σύμβουλοι

.