Η ρευστότητα ενός εταιρικού ομόλογου μπορεί να γίνει αντιληπτή ως η ικανότητά του να πραγματοποιεί εμπορικές συναλλαγές μεγάλης κλίμακας και χαμηλού κόστους, χωρίς να έχει αισθητό αντίκτυπο στην τιμή του. Σαφώς, οι σημαντικοί καθοριστικοί παράγοντες για αυτό είναι ο όγκος, ο χρόνος και το κόστος που συνδέονται με το εμπόριο.

Η σχέση μεταξύ της ρευστότητας ενός ομολόγου και της διανομής των ομολόγων του δικαιολογημένα αποτέλεσε αντικείμενο πολλών ερευνών. Ένας πλούτος εμπειρικών στοιχείων υποδηλώνει την ύπαρξη κάποιας τέτοιας σχέσης ή κοινής ταυτότητας, καθώς και την απόδειξη ότι υπάρχουν ασφάλιστρα που συνδέονται με κίνδυνο ρευστότητας.

Μελέτες, μεταξύ άλλων, που ασχολούνται με αυτό περιλαμβάνουν τους Chordia et al. (2000) και Hasbrouck & Seppi (2001). Ειδικότερα όσον αφορά την επίδραση της ρευστότητας στην αγορά εταιρικών ομολόγων, πρόσφατες μελέτες έχουν διεξαχθεί από τους Lin et al. (2011), Bao et αϊ. (2011) και Dick-Nielsen et al. (2012).

Ειδικότερα, τόσο η ρευστότητα που βασίζεται στην αγορά όσο και η ατομική ρευστότητα των εταιρικών ομολόγων έχουν σημαντικό αντίκτυπο στα περιθώρια απόδοσης των ομολόγων και συνεπώς στις πραγματικές αποδόσεις.

Όταν εξετάζουμε τον τρόπο με τον οποίο ο κίνδυνος ρευστότητας / ρευστότητας επηρεάζει την τιμολόγηση ενός εταιρικού ομολόγου, μέχρι σήμερα οι μελέτες τείνουν να επικεντρώνονται είτε σε συνολικά επίπεδα ρευστότητας είτε σε κοινούς παράγοντες που επηρεάζουν τη ρευστότητα. Ωστόσο, η ρευστότητα ενός ομολόγου μπορεί να συμπεριφέρεται ιδιοσυγκρασιακά σύμφωνα με την ειδική κατάσταση του εκδότη του στο ευρύτερο πλαίσιο των συμπεριφορών ασφάλειας στην αγορά εταιρικών ομολόγων. Ένα παράδειγμα αυτού: οι περισσότερες επενδύσεις στην αγορά εταιρικών ομολόγων μέχρι σήμερα πραγματοποιούνται από ένα σχετικά μικρό ποσοστό επενδυτικών ιδρυμάτων, ενώ το γενικό πληθυσμό των υπολοίπων επενδυτών δεν γνωρίζει τίποτα για το πώς λειτουργεί η αγορά. Όπως σημειώνεται από τους Heck et αϊ. (2015), αυτό έχει ως αποτέλεσμα έναν αριθμό ομολόγων στην αγορά που παρουσιάζουν υψηλότερη ρευστότητα λόγω του γεγονότος ότι οι επενδυτές δεν γνωρίζουν ή δεν έχουν πρόσβαση σε αυτά. (Δείτε επίσης: Η δυναμική της ρευστότητας και η επένδυση.)

-

Η συνηθισμένη (συστηματική) ρευστότητα στην αγορά

Τα σημαντικά στοιχεία δείχνουν ότι υπάρχει ισχυρή σχέση μεταξύ του συστηματικού κινδύνου ρευστότητας (που αναφέρεται επίσης ως κοινούς κινδύνου ρευστότητας) και της τιμολόγησης των τίτλων στο εταιρικό ομόλογο αγορά. Από τα στοιχεία προκύπτει επίσης ότι η έλλειψη ρευστότητας επηρεάζει τα περιθώρια απόδοσης εταιρικών ομολόγων. Αυτή η επίδραση είναι ακόμη πιο έντονη για τα ομόλογα υψηλής απόδοσης (επίσης γνωστά ως junk bonds). Αυτή η ευαισθησία της διαφοράς αποδόσεων δεν είναι σημαντική σε κανονικές συνθήκες, αλλά αυξάνεται όταν η αγορά εισέλθει σε κρίση σε όλες τις κατηγορίες για όλες τις κατηγορίες ομολόγων εκτός από την ΑΑΑ. Friewald et αϊ. (2012) διαπιστώνουν ότι η ρευστότητα αντιπροσωπεύει έως και το 14% της απόδοσης ενός εταιρικού ομόλογου - ποσοστό που αυξάνεται σχεδόν στο 30% σε περιόδους οικονομικού άγχους όπως η ύφεση.

Η ρευστότητα των εταιρικών ομολόγων παρουσιάζει μια κοινή ή συνήθη συνιστώσα δεδομένου ότι ποικίλλει με την πάροδο του χρόνου. Αυτή η διακύμανση είναι ιδιαίτερα έντονη κατά τις περιόδους ύφεσης. Ο τρόπος με τον οποίο ένα εταιρικό ομόλογο ανταποκρίνεται στις κρίσεις έλλειψης ρευστότητας εξαρτάται από την πιστοληπτική του ικανότητα. Ενώ τα ομόλογα ΑΑΑ ανταποκρίνονται με σημαντικό και θετικό τρόπο, τα πιο αποδοτικά εταιρικά ομόλογα αντιδρούν αρνητικά.

Τα στοιχεία δείχνουν επίσης ότι η ρευστότητα που διαδραματίζει τον σημαντικότερο ρόλο (κοινή ή ιδιοσυγκρασιακή) μετατοπίζεται ανάλογα με την κατάσταση της αγοράς. Ενώ η αγορά είναι σταθερή, οι καθοριστικοί παράγοντες ρευστότητας τείνουν να είναι ιδιοσυγκρασιακοί, ενώ το αντίθετο ισχύει όταν οι συνθήκες επιδεινωθούν. Αυτό δεν σημαίνει, ωστόσο, ότι ορισμένα εταιρικά ομόλογα μπορεί να έχουν αρκετά χαρακτηριστικά ιδιοσυγκρασιακής ρευστότητας για να τα προστατεύσουν ή να ελαχιστοποιήσουν την επίδραση τέτοιων αρνητικών στροφών στην αγορά.

Η Ειδική Ιδιοσυγκρασιακή Ρευστότητα

Heck et al. (2015) διαπίστωσε ότι υπάρχει σημαντική σχέση μεταξύ των επιτοκίων απόδοσης και της έλλειψης ρευστότητας των ομολόγων, τόσο κοινών όσο και ειδικών. Η ένδειξη είναι ότι η ιδιοσυγκρασιακή συμπεριφορά που εκδηλώνεται από τη ρευστότητα ορισμένων εταιρικών ομολόγων μπορεί να οφείλεται απλώς στον κλειστό χαρακτήρα της αγοράς, δηλαδή επειδή το ομόλογο δεν είναι διαθέσιμο ή δεν είναι γνωστό σε όλους τους επενδυτές. Στο σύμπαν των εταιρικών ομολόγων, ένας σημαντικός υψηλός αριθμός τίτλων είναι απλώς διαθέσιμος στους θεσμικούς επενδυτές. Οι ιδιώτες / μικροί επενδυτές συχνά δεν μπορούν απλώς να επενδύσουν σε συγκεκριμένες αξίες λόγω της έλλειψης επενδυτικών κεφαλαίων, καθώς οι ονομαστικές αξίες των ομολόγων είναι υπερβολικά υψηλές. Ειδικότερα, όταν ένας επενδυτής προτίθεται να κατασκευάσει ένα ευρέως διαφοροποιημένο χαρτοφυλάκιο με εταιρικά ομόλογα που απαιτούν ελάχιστη ονομαστική αξία 100, 000 USD ή υψηλότερη, καθίσταται προφανές ότι πρέπει να υπάρχουν επαρκείς πόροι για να επιτευχθεί υψηλό επίπεδο διαφοροποίησης.

Κατά τη σύγκριση διαφόρων τύπων εταιρικών ομολόγων ή ομάδων ομολόγων, οι Heck et al. (2015) διαπίστωσε επίσης ότι τόσο οι βραχυπρόθεσμοι όσο και οι δεσμοί υψηλότερης απόδοσης παρουσιάζουν μεγαλύτερη ευαισθησία σε μια τέτοια ιδιοσυγκρασιακή έλλειψη ρευστότητας. (Δείτε επίσης: Ομόλογα υψηλής απόδοσης: τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα)

Η κατώτατη γραμμή

Αρκετές μελέτες έχουν δείξει ότι η έλλειψη ρευστότητας τιμολογείται στις αποδόσεις των εταιρικών ομολόγων. Ως εκ τούτου, η ρευστότητα έχει βεβαίως σημασία στην αγορά εταιρικών ομολόγων και θα πρέπει να παρακολουθείται στενά από οποιονδήποτε επενδυτή, ιδιωτικό ή θεσμικό. Είναι σαφές ότι οι επενδυτές πρέπει να δώσουν προσοχή τόσο στην κοινή ρευστότητα στην αγορά όσο και στη ρευστότητα που συνδέεται με τα ομόλογα. Ο κίνδυνος ρευστότητας είναι ένα εξαιρετικά πολύπλοκο θέμα και απαιτεί πάντα εμπεριστατωμένη επαγγελματική ανάλυση και συνεχή παρακολούθηση.