α:

Ορισμένοι οικονομολόγοι αναγνωρίζουν την επιχειρηματικότητα ως παράγοντα παραγωγής επειδή μπορεί να αυξήσει την παραγωγική απόδοση μιας επιχείρησης. Υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί ορισμοί για τους επιχειρηματίες και το επιχειρηματικό πνεύμα και πολλοί από αυτούς τους ορισμούς θέτουν τους επιχειρηματίες στην ίδια κρίσιμη κατηγορία με τους πιο σταθερούς παράγοντες παραγωγής.

Για παράδειγμα, ορισμένοι οικονομολόγοι ορίζουν έναν επιχειρηματία ως κάποιον που χρησιμοποιεί τους άλλους παράγοντες - γη, εργασία και κεφάλαιο - για κέρδος. Άλλοι ορισμοί θεωρούν την επιχειρηματικότητα με πιο αφηρημένο τρόπο. οι επιχειρηματίες εντοπίζουν νέες ευκαιρίες μεταξύ των άλλων παραγόντων χωρίς απαραίτητα να τις ελέγχουν.

Επειδή οι ενοχλητικές καινοτομίες είναι το αποτέλεσμα της ανθρώπινης διορατικότητας, δεν είναι απολύτως σαφές ότι η επιχειρηματικότητα πρέπει να θεωρείται ξεχωριστός παράγοντας παραγωγής από την εργασία. Οι οικονομολόγοι διαφωνούν σχετικά με το αν οι επιχειρηματίες είναι διαφορετικοί από τους εργάτες, είναι ένα υποσύνολο των εργάτων ή αν μπορούν ταυτόχρονα να είναι ταυτόχρονα.

Θεωρία του επιχειρηματία

Μία από τις λιγότερο ανεπτυγμένες πτυχές της επικρατούσας μικροοικονομίας είναι η θεωρία του επιχειρηματία. Ο οικονομολόγος Richard Cantillon του 18ου αιώνα κάλεσε τους επιχειρηματίες μια "ειδική ομάδα ανθρώπων που φέρουν κίνδυνο". Από τότε, ο κίνδυνος ήταν ένα σημαντικό χαρακτηριστικό του οικονομικού επιχειρηματία.

Οι μεταγενέστεροι οικονομολόγοι, όπως ο Jean-Baptiste Say και ο Frank Knight, πίστευαν ότι ο κίνδυνος αγοράς ήταν το κρίσιμο στοιχείο του επιχειρηματία. Δεν ήταν μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα, όταν ο Joseph Schumpeter και ο Ισραήλ Kirzner ανέπτυξαν ανεξάρτητα ολοκληρωμένες εφαρμογές κινδύνου σε ένα παραγωγικό πλαίσιο.

Ο Schumpeter σημείωσε ότι οι άλλοι παράγοντες παραγωγής απαιτούσαν έναν μηχανισμό συντονισμού για να είναι οικονομικά χρήσιμος. Πιστεύει επίσης ότι τα κέρδη και το ενδιαφέρον υπάρχουν μόνο σε ένα δυναμικό περιβάλλον όπου υπάρχει οικονομική ανάπτυξη. Σύμφωνα με τον Schumpeter, η εξέλιξη λαμβάνει χώρα όταν δημιουργικά άτομα αντιλαμβάνονται νέους συνδυασμούς παραγόντων παραγωγής. Ο Schumpeter υποστήριξε ότι οι επιχειρηματίες δημιούργησαν δυναμισμό και ανάπτυξη.

Πληρωμή στους Παράγοντες Παραγωγής

Ορισμένοι οικονομολόγοι ορίζουν τους συντελεστές παραγωγής ως εισροές που παράγουν αξία και λαμβάνουν επιστροφές. Η εργασία δημιουργεί αξία και λαμβάνει μισθούς ως αμοιβή για εργασία. Το κεφάλαιο εισπράττει τόκο ως πληρωμή για τη χρήση του. Το οικόπεδο λαμβάνει ενοίκια ως πληρωμή για τη χρήση του. Είναι ο επιχειρηματίας, σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, που λαμβάνει κέρδος.

Αυτή η θεωρία διακρίνει σαφώς μεταξύ του εργάτη και του επιχειρηματία με βάση τον τύπο επιστροφής. Υπάρχουν ορισμένες σημαντικές προκλήσεις σε αυτήν την άποψη.Για παράδειγμα, οι επιχειρηματίες λαμβάνουν κέρδη ανάλογες με το οριακό προϊόν εσόδων τους; Υπάρχει μια καθορισμένη αγορά για την επιχειρηματικότητα που αντιστοιχεί στις αποδόσεις της, που αντιστοιχεί σε καμπύλη προσφοράς προς τα πάνω;

Η επιχειρηματικότητα και η ιδιοκτησία περιουσιακών στοιχείων

Αυτά τα ζητήματα θέτουν ένα άλλο ερώτημα: Μήπως ο επιχειρηματίας χρειάζεται απαραίτητα πρόσβαση σε οικονομικά περιουσιακά στοιχεία; Μερικοί οικονομολόγοι λένε όχι. είναι ιδέες που έχουν σημασία. Αυτό είναι μερικές φορές γνωστό ως ο καθαρός επιχειρηματίας. Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, οι επιχειρηματικές πράξεις είναι μη περιθωριακές και καθαρά πνευματικές.

Άλλοι διαφωνούν, αφού μόνο ένας ιδιοκτήτης περιουσιακών στοιχείων μπορεί να τους εκθέσει σε κίνδυνο. Η άποψη αυτή προϋποθέτει ότι η επιχειρηματικότητα ενσωματώνεται στη δημιουργία και τη λειτουργία μιας επιχείρησης και στην ανάπτυξη των άλλων παραγόντων.

Ο Αυστριακός οικονομολόγος Peter Klein λέει ότι εάν η επιχειρηματικότητα αντιμετωπίζεται ως διαδικασία ή χαρακτηριστικό - και όχι ως κατηγορία απασχόλησης - τότε δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ως παράγοντας παραγωγής. Οι κανονικοί συντελεστές παραγωγής μπορούν να υποτιμηθούν σε περιόδους οικονομικής πάλης. Αυτό όμως δεν ισχύει για τα χαρακτηριστικά.