α:

Πολλοί αναλυτές και εκπρόσωποι ισχυρίζονται ότι οι εξωχρηματιστηριακές (OTC) συναλλαγές και τα χρηματοπιστωτικά μέσα, ιδίως τα παράγωγα, αυξάνουν τον συστηματικό κίνδυνο. Συγκεκριμένα, οι ανησυχίες σχετικά με τον κίνδυνο αντισυμβαλλομένου αυξήθηκαν μετά τη Μεγάλη ύφεση του 2007-2009, όταν οι συμβάσεις ανταλλαγής πιστωτικών κινδύνων στην αγορά παραγώγων έλαβαν μεγάλο μέρος της ευθύνης για τεράστιες απώλειες στον χρηματοπιστωτικό τομέα.

Οι συναλλαγές στις χρηματοπιστωτικές αγορές είτε οργανώνονται σε χρηματιστήρια, όπως το Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης και το Nasdaq, είτε συμβαίνουν εξωχρηματιστηριακά. Ένα εξωχρηματιστηριακό εμπόριο εκτελείται απευθείας μεταξύ δύο μερών και δεν εποπτεύεται ούτε υπόκειται στους κανόνες των μεγάλων ανταλλαγών. Αυτά τα εξωχρηματιστηριακά επαγγέλματα περιλαμβάνουν όλα τα είδη περιουσιακών στοιχείων που εμφανίζονται στις ανταλλαγές, συμπεριλαμβανομένων των βασικών προϊόντων, των μετοχών και των χρεογράφων.

Τα παράγωγα μπορούν να γίνονται από οποιοδήποτε στοιχείο ενεργητικού και αντιπροσωπεύουν μόνο συμβάσεις που βασίζονται στην αξία των υποκείμενων χρηματοοικονομικών περιουσιακών στοιχείων. Συμβόλαια μελλοντικής εκπλήρωσης, προθεσμιακές συμβάσεις, δικαιώματα προαίρεσης και συμφωνίες ανταλλαγής είναι όλα παράγωγα. Η διαπραγμάτευση των παραγώγων αποτελεί ένα μεγάλο μέρος των παγκόσμιων αγορών και αυξάνεται συνεχώς λόγω των βελτιώσεων στην τεχνολογία πληροφορικής.

Η διαμάχη σχετικά με τις εξωχρηματιστηριακές συναλλαγές επικεντρώνεται στην έλλειψη εποπτείας και ενημέρωσης. Οι μεγάλες ανταλλαγές έχουν ένα μεγάλο κίνητρο για τον έλεγχο και τη ρύθμιση των συναλλαγών που συμβαίνουν στο ρολόι τους. Οι εξωχρηματιστηριακοί έμποροι προσέχουν περισσότερο τον εαυτό τους. Τούτου λεχθέντος, ο κίνδυνος οικονομικής ζημίας είναι πολύ πραγματικός στις ανταλλαγές, καθώς και δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι η ανταλλαγή συναλλαγών είναι λιγότερο επικίνδυνη από τις εξωχρηματιστηριακές συναλλαγές.

Οι εξωχρηματιστηριακές συναλλαγές δεν έχουν τους ίδιους κανόνες σχετικά με την εκτέλεση των συμβάσεων όπως οι περισσότερες ανταλλαγές. Ο κίνδυνος ενός συμβαλλόμενου μέρους να μην ανταποκρίνεται στις συμβατικές του υποχρεώσεις συχνά ονομάζεται κίνδυνος αντισυμβαλλομένου, αν και μπορεί μερικές φορές να αναφέρεται ως κίνδυνος αθέτησης. Ενώ ο κίνδυνος αντισυμβαλλομένου υπάρχει σε κάθε σύμβαση, θεωρείται μεγαλύτερη απειλή κατά τη στιγμή της σύναψης των συμβάσεων εξωχρηματιστηριακά.