α:

Πέντε ομοσπονδιακές ρυθμιστικές αρχές ενέκριναν και είναι από κοινού υπεύθυνες για την επιβολή του κανόνα Volcker. Οι οργανισμοί αυτοί περιλαμβάνουν την Ομοσπονδιακή Εταιρεία Ασφάλισης Καταθέσεων (FDIC) και την Commodity Futures Trading Commission (CFTC).

Ο κανόνας Volcker

Ο κανόνας Volcker είναι ένας ομοσπονδιακά υποστηριζόμενος κανονισμός, μέρος της νομοθεσίας Dodd-Frank για τη χρηματοοικονομική μεταρρύθμιση, ο οποίος περιορίζει τη διαλειτουργικότητα των τραπεζών με τα καλυμμένα κεφάλαια και τους εμποδίζει να πραγματοποιούν ορισμένους τύπους συναλλαγών με δικούς τους λογαριασμούς. Ο κανόνας θέτει επίσης πολύ αυστηρούς περιορισμούς στα συμφέροντα ιδιοκτησίας ή χορηγίας που επιτρέπεται στις τράπεζες να έχουν σε αμοιβαία κεφάλαια υψηλού κινδύνου ή ιδιωτικά επενδυτικά κεφάλαια. Ο κύριος επιδιωκόμενος στόχος του κανόνα Volcker είναι να μειώσει το συνολικό επίπεδο κινδύνου συναλλαγών που πραγματοποιούν οι τράπεζες στους δικούς τους λογαριασμούς.

Ο κανόνας της Volcker υιοθετεί τη θέση ότι οι πελάτες μιας τράπεζας δεν αποκομίζουν κανένα όφελος από την τράπεζα που ασκεί βραχυπρόθεσμη εμπορική εκμετάλλευση συμβολαίων μελλοντικής εκπλήρωσης επί εμπορευμάτων και δικαιωμάτων προαίρεσης, τίτλων ή παραγώγων. Για το λόγο αυτό, ο κανόνας Volcker απαγορεύει στις τράπεζες να συμμετέχουν σε τέτοιες δραστηριότητες. Υπάρχει κάποια σύγχυση ως προς τις επενδυτικές δραστηριότητες που αποτελούν ιδιοκτησία των συναλλαγών.

Το Federal Five

Το 2013, πέντε ομοσπονδιακές υπηρεσίες ενέκριναν το τελικό σχέδιο κανονισμών που αποτελούν τον κανόνα Volcker. Οι οργανισμοί αυτοί είναι το Γραφείο του Επιμελητή του Νόμου (OCC), το Διοικητικό Συμβούλιο του Ομοσπονδιακού Συστήματος Κεντρικών Τραπεζών, η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς (SEC), η FDIC και η CFTC.

Ο κανόνας Volcker τελικά τέθηκε σε ισχύ τον Απρίλιο του 2014, μετά την αρχική μετάβαση της νομοθεσίας Dodd-Frank το 2011. Οι πέντε υπηρεσίες είναι επιφορτισμένες να εξασφαλίσουν από κοινού ότι όλες οι τράπεζες συμμορφώνονται πλήρως μέχρι τον Ιούλιο του 2015.

Υπάρχουν ποικίλες απαιτήσεις αναφοράς που εξαρτώνται από το μέγεθος της τράπεζας. Οι μεγάλες τράπεζες είναι υποχρεωμένες να αναπτύσσουν και να θεσπίζουν προγράμματα για να διασφαλίζουν ότι συμμορφώνονται με τον κανόνα Volcker και ότι κάθε πρόγραμμα συμμόρφωσης υπόκειται σε έλεγχο από τις ομοσπονδιακές αρχές. Τα μικρότερα τραπεζικά ιδρύματα αντιμετωπίζουν λιγότερες απαιτήσεις συμμόρφωσης, αλλά απαιτούνται παρόλα αυτά να λειτουργούν εντός των περιορισμών που επιβάλλει ο κανόνας Volcker.