α:

Ο σωστός ρόλος της κυβέρνησης σε ένα καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα συζητήθηκε έντονα εδώ και αιώνες. Σε αντίθεση με τον σοσιαλισμό, τον κομμουνισμό ή το φασισμό, ο καπιταλισμός δεν αναλαμβάνει ρόλο για μια καταναγκαστική, κεντρική δημόσια αρχή. Παρόλο που σχεδόν όλοι οι οικονομικοί στοχαστές και οι υπεύθυνοι για τη χάραξη πολιτικής διαφωνούν υπέρ κάποιου επιπέδου κυβερνητικής επιρροής στην οικονομία, οι παρεμβάσεις αυτές λαμβάνουν χώρα εκτός των αυστηρά καθορισμένων ορίων του καπιταλισμού.

Ο καπιταλισμός χωρίς το κράτος

Ο όρος "καπιταλισμός" έγινε στην πραγματικότητα διάσημος από τον πιο περίφημο κριτή του συστήματος, Karl Marx. Στο βιβλίο του «Das Kapital», ο Μαρξ αναφέρθηκε στους καπιταλιστές ως εκείνους που κατείχαν τα μέσα παραγωγής και απασχολούσαν άλλους εργάτες για την επιδίωξη κερδών. Σήμερα, ο καπιταλισμός αναφέρεται στην οργάνωση της κοινωνίας κάτω από δύο βασικές αρχές: τα δικαιώματα ιδιωτικής ιδιοκτησίας και το εθελοντικό εμπόριο.

Οι περισσότερες σύγχρονες έννοιες της ιδιωτικής ιδιοκτησίας προέρχονται από τη θεωρία του John Locke σχετικά με τη συγκατοίκηση, στην οποία οι άνθρωποι διεκδικούν την ιδιοκτησία αναμειγνύοντας τη δουλειά τους με ανεπιθύμητους πόρους. Μόλις ανήκουν, το μόνο νόμιμο μέσο μεταφοράς της περιουσίας είναι μέσω του εμπορίου, των δώρων, της κληρονομιάς ή των στοιχημάτων. Στον καπιταλισμό laissez-faire, οι ιδιώτες ή οι επιχειρήσεις διαθέτουν οικονομικούς πόρους και ελέγχουν τη χρήση τους.

Το εθελοντικό εμπόριο είναι ο μηχανισμός που οδηγεί τη δραστηριότητα σε ένα καπιταλιστικό σύστημα. Οι ιδιοκτήτες των πόρων ανταγωνίζονται μεταξύ τους έναντι των καταναλωτών, οι οποίοι με τη σειρά τους ανταγωνίζονται με άλλους καταναλωτές για αγαθά και υπηρεσίες. Όλη αυτή η δραστηριότητα ενσωματώνεται στο σύστημα τιμών, το οποίο εξισορροπεί την προσφορά και τη ζήτηση για τον συντονισμό της κατανομής των πόρων.

Αυτές οι διπλές έννοιες - η ιδιωτική ιδιοκτησία και το εθελοντικό εμπόριο - είναι ανταγωνιστικές από τη φύση της κυβέρνησης. Οι κυβερνήσεις είναι δημόσιες, όχι ιδιωτικές, ιδρύματα. Δεν συμμετέχουν οικειοθελώς, αλλά μάλλον χρησιμοποιούν φόρους, κανονισμούς, αστυνομικούς και στρατούς για να επιδιώξουν στόχους που είναι απαλλαγμένοι από τις σκέψεις του καπιταλισμού.

Ο ρόλος της κυβερνητικής επιρροής στα καπιταλιστικά αποτελέσματα

Σχεδόν κάθε υποστηρικτής του καπιταλισμού υποστηρίζει κάποιο επίπεδο κυβερνητικής επιρροής στην οικονομία. Οι μόνες εξαιρέσεις είναι οι αναρχοκαπιταλιστές, οι οποίοι πιστεύουν ότι όλες οι λειτουργίες του κράτους μπορούν και πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν και να εκτεθούν στις δυνάμεις της αγοράς. Οι κλασικοί φιλελεύθεροι, φιλελεύθεροι και μαρξιστές υποστηρίζουν ότι ο καπιταλισμός είναι το καλύτερο σύστημα διανομής πόρων, αλλά ότι η κυβέρνηση πρέπει να υπάρχει για να προστατεύσει τα δικαιώματα ιδιωτικής ιδιοκτησίας μέσω του στρατού, της αστυνομίας και των δικαστηρίων.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι περισσότεροι οικονομολόγοι χαρακτηρίζονται ως κεϋνσιανός, σχολός του Σικάγου ή κλασικός φιλελεύθερος. Οι κεϋνσιανοί οικονομολόγοι πιστεύουν ότι ο καπιταλισμός λειτουργεί σε μεγάλο βαθμό, αλλά οι μακροοικονομικές δυνάμεις στο πλαίσιο του επιχειρηματικού κύκλου απαιτούν την παρέμβαση της κυβέρνησης για την εξομάλυνση.Υποστηρίζουν τη δημοσιονομική και νομισματική πολιτική καθώς και άλλους κανονισμούς για ορισμένες επιχειρηματικές δραστηριότητες. Οι οικονομολόγοι του σχολείου του Σικάγου τείνουν να υποστηρίζουν μια ήπια χρήση της νομισματικής πολιτικής και ένα χαμηλότερο επίπεδο ρύθμισης.

Όσον αφορά την πολιτική οικονομία, ο καπιταλισμός βρίσκεται συχνά κατά του σοσιαλισμού. Κάτω από το σοσιαλισμό, το κράτος διαθέτει τα μέσα παραγωγής και προσπαθεί να κατευθύνει την οικονομική δραστηριότητα προς πολιτικά καθορισμένους στόχους. Πολλές σύγχρονες ευρωπαϊκές οικονομίες είναι ένας συνδυασμός ανάμεσα στον σοσιαλισμό και τον καπιταλισμό, αν και η δομή τους είναι γενικά πιο κοντά στις φασιστικές έννοιες της εταιρικής σχέσης δημόσιου / ιδιωτικού τομέα με μια προγραμματισμένη οικονομία.