α:

Στο πλαίσιο της δημοσιονομικής πολιτικής, μια κυβέρνηση μερικές φορές συμμετέχει σε ελλειμματικές δαπάνες για να τονώσει τη συνολική ζήτηση σε μια οικονομία. Ωστόσο, οι δύο είναι ξεχωριστοί όροι που δεν χρειάζεται απαραίτητα να αλληλεπικαλύπτονται. Δεν πραγματοποιούνται όλες οι ελλειμματικές δαπάνες στο πλαίσιο της δημοσιονομικής πολιτικής και δεν απαιτούνται ελλειμματικές δαπάνες για όλες τις προτάσεις δημοσιονομικής πολιτικής.

Η δημοσιονομική πολιτική αναφέρεται στη χρήση των φορολογικών και εξουσιαστικών εξουσιών της κυβέρνησης για να επηρεάσει τα οικονομικά αποτελέσματα. Σχεδόν όλες οι δημοσιονομικές πολιτικές προωθούν ή τουλάχιστον αποσκοπούν στην προώθηση της πλήρους απασχόλησης και των υψηλότερων επιπέδων οικονομικής ανάπτυξης σε μια συγκεκριμένη περιοχή. Η δημοσιονομική πολιτική είναι σχεδόν πάντα πιο συγκεκριμένη και στοχευμένη στην εφαρμογή της από τη νομισματική πολιτική. Για παράδειγμα, οι φόροι αυξάνονται ή μειώνονται σε συγκεκριμένες ομάδες, πρακτικές ή αγαθά. Οι κρατικές δαπάνες πρέπει να κατευθύνονται προς συγκεκριμένα έργα ή αγαθά και οι μεταφορές απαιτούν αποδέκτη.

Στα μακροοικονομικά μοντέλα, η καμπύλη της συνολικής ζήτησης για την οικονομία μετατοπίζεται προς τα δεξιά κάθε φορά που οι κυβερνήσεις αυξάνουν τις δαπάνες ή μειώνουν τους φόρους. Η αύξηση της συνολικής ζήτησης θα πρέπει να οδηγήσει τις επιχειρήσεις να επεκταθούν και να προσλάβουν περισσότερους εργαζόμενους. Στα κεϋνσιανά οικονομικά μοντέλα, η συνολική ζήτηση είναι η κινητήρια δύναμη της οικονομικής ανάπτυξης.

Όταν μια κυβέρνηση θέλει να τονώσει την οικονομία πέρα ​​από τα όρια του προϋπολογισμού της, μπορεί να επιλέξει να χρεώσει για να κάνει τη διαφορά. Το ποσό των ετήσιων κυβερνητικών δαπανών που υπερβαίνει τα ετήσια δημόσια έσοδα αποτελεί το δημοσιονομικό έλλειμμα.

Οι δαπάνες του ελλείμματος διακρίνονται μόνο από άλλες μορφές κυβερνητικών δαπανών, διότι μια κυβέρνηση πρέπει να δανειστεί χρήματα για να την εκτελέσει. οι αποδέκτες κυβερνητικών κεφαλαίων δεν ενδιαφέρονται αν τα χρήματα αντλούνται μέσω φορολογικών εσόδων ή ομολόγων ή εάν είναι τυπωμένα. Ωστόσο, σε μακροοικονομική κλίμακα, οι ελλειμματικές δαπάνες δημιουργούν ορισμένα προβλήματα που δεν έχουν άλλα μέσα δημοσιονομικής πολιτικής. όταν η κυβέρνηση χρηματοδοτεί το έλλειμμα με τη δημιουργία κρατικών ομολόγων, οι καθαρές ιδιωτικές επενδύσεις και ο δανεισμός μειώνονται λόγω του αποκλεισμού, γεγονός που μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση της συνολικής ζήτησης.

Οι κεϋνσιανοί οικονομολόγοι υποστηρίζουν ότι οι ελλειμματικές δαπάνες δεν πρέπει να προκαλούν παραγκωνισμό, ειδικά σε μια παγίδα ρευστότητας όταν τα επιτόκια είναι κοντά στο μηδέν. Οι νεοκλασικοί και οι αυστριακοί οικονομολόγοι υποστηρίζουν ότι ακόμη και αν τα ονομαστικά επιτόκια δεν αυξάνονται όταν οι κυβερνήσεις πλημμυρίζουν τις πιστωτικές αγορές με χρέη, οι επιχειρήσεις και τα ιδρύματα που αγοράζουν κρατικά ομόλογα εξακολουθούν να λαμβάνουν χρήματα από τον ιδιωτικό τομέα για να το κάνουν. Υποστηρίζουν επίσης ότι η ιδιωτική χρήση χρημάτων είναι πιο παραγωγική από τη δημόσια χρήση, οπότε η οικονομία χάνει ακόμη και αν τα συνολικά επίπεδα συνολικής ζήτησης παραμένουν σταθερά.

Οι κεϋνσιανοί οικονομολόγοι αντιτίθενται ότι το πρόσθετο εισόδημα δημιουργείται από κάθε πρόσθετο δολάριο κυβερνητικών δαπανών ή κάθε μείωση των φόρων σε δολάρια.Αυτό είναι γνωστό ως πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα. Έτσι, οι δαπάνες για το έλλειμμα θα μπορούσαν θεωρητικά να είναι ακόμη πιο παραγωγικές από τις ιδιωτικές επενδύσεις όσον αφορά την αύξηση της συνολικής ζήτησης. Ωστόσο, εξακολουθεί να υπάρχει αρκετή συζήτηση σχετικά με την αποτελεσματικότητα του πολλαπλασιαστικού αποτελέσματος και του μεγέθους του.

Άλλοι οικονομολόγοι υποστηρίζουν ότι η δημοσιονομική πολιτική χάνει την αποτελεσματικότητά της και μπορεί ακόμη και να είναι αντιπαραγωγική σε χώρες με υψηλά επίπεδα χρέους, που ενδέχεται να αποφέρουν αρνητικούς πολλαπλασιαστές. Εάν αυτό ισχύει, οι ελλειμματικές δαπάνες θα είχαν μειωμένες οριακές αποδόσεις αν η κυβέρνηση διαχειριστεί με συνέπεια δημοσιονομικά ελλείμματα.